Αυτός ο κόσμος στέκει με το ένα πόδι
Στα θεμέλια της αρχαίας Ελλάδας
Και με το άλλο βουλιάζει στη φαυλότητα
που μας κληρονόμησε ο μεσαίωνας.
ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ;
Ο δρόμος, για την αλήθεια της καταγωγής και του
προορισμού μας, είναι ίσως ο πιο ελκυστικός στόχος
για τους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους. Κι αυτός,
είναι ένας και μοναδικός (όλοι το γνωρίζουμε αυτό)
Τυχόν παρέκκλιση της σκέψης, έστω και ελάχιστα από
την ορθή πορεία, μπορεί να γίνει αιτία να χαθούμε
στο αχανές διάστημα της ψυχής μας. («Καλή ώρα»)
Κι έτσι οι πληροφορίες που θα αποστέλλουμε στο
«κέντρο ελέγχου» (εγκέφαλο) θα είναι οι εντυπώσεις
μας από το χάος. Δηλαδή, σύγχυση και υστερίες φόβου
για το άγνωστο. Είναι τότε που η σκέψη χάνει τη
μάχη με το άγνωστο (χάος) και βρίσκει καταφύγιο
στις παραισθήσεις των δογματικών θρησκειών.
Δυστυχώς η ανθρωπότητα (αποδεδειγμένα πλέον)
πορεύεται μέσα στη σύγχυση και την αβεβαιότητα
για το μέλλον. Η πορεία που ακολουθεί είναι
περισσότερο από βέβαιο ότι δεν είναι η ενδεδειγμένη.
Κάπου έχει παρεκκλίνει της ορθής πορείας με
αποτέλεσμα να έχει χαθεί μέσα σ ένα φαύλον κύκλο αβεβαιότητας.
Ο “πόλεμος” που “κήρυξε” ο άνθρωπος (με τις
παροτρύνσεις της θρησκείας) ενάντια στη φύση
του, απέφερε τόση σύγχυση στην έρευνα, που και
σήμερα ακόμα οι επιστήμονες δεν έχουν απαλλαγεί
εντελώς από αυτό το σύνδρομο της διαστρέβλωσης
των πάντων.
Η αψυχολόγητη ενέργεια της θρησκείας, να μπει
ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση του, και να
προκαλέσει κατά κάποιο τρόπο την διάσπασή τους,
είναι η αιτία που ο άνθρωπος παρέκκλινε της
πορείας του και ξέφυγε απότην «ατμόσφαιρα»
της φυσικής του οντότητας, με αποτέλεσμα η
πρόοδος που πέτυχε (σε αρκετούς τομείς) να είναι
εις βάρος της φύσης και του περιβάλλοντος που
τον φιλοξενεί.
Το «παιχνίδι» για τον άνθρωπο έχει πάρει αρνητική
τροπή από τότε που αυτό απωλέσθη από την «αγκαλιά»
της φύσης του, και αφού πρώτα του είχε επιβληθεί
μια θρησκεία, που είχε για φιλοσοφία της, τις
παραισθήσεις και τις οφθαλμαπάτες, ενός
δυστυχισμένου και ταλαιπωρημένου στην έρημο λαού.
Είναι ολοφάνερο ότι εδώ που βρισκόμαστε η έλξη
και η βαρύτητα της επίγνωσης των ευθυνών μας,
είναι υποτυπώδεις, τόσο που οι πράξεις επιπλέουν
στα λόγια, το καθήκον και οι υποχρεώσεις
εκπληρώνονται με ευχές και τα πιο δύσκολα
«δεν αφορούν εμάς…! αλλά τους «ουρανούς»!
Συζητούμε, διαφωνούμε, διαπληκτιζόμαστε, υποστηρίζουμε
με επιχειρήματα και πάθος τι θέσεις μας κι όμως ποτέ
δεν καταφέραμε να καταρρίψουμε ο ένας τα επιχειρήματα
του άλλου, γιατί απλούστατα όλα αυτά διαδραματίζονται
στο κενό του χάους, που μας οδήγησαν οι λάθος επιλογές μας.
Σ’ ένα χάος, που δεν έχει, ούτε πάνω,ούτε κάτω, ούτε πίσω, ούτε προς ,
ανίκανοι να προσδιορίσουμε την όρθια στάση των πραγμάτων.
Σ ένα χάος, που οι έννοιες και τα πρέπον, δεν έχουν διακριτικά
και ότι οικοδομούμε, για ένα καλύτερο κόσμο, τ’ απορρίπτει
στη πορεία, η φύση των πραγμάτων.
Μοιάζουμε με ηθοποιούς, που δεν γνωρίζουν το
ρόλο τους και την υπόθεση του έργου που παίζουν
κι αυτοσχεδιάζουν σενάρια της στιγμής.
Όλοι οι σχεδιασμοί για να σωθεί ο πλανήτης μας ,
δεν έχουν πρακτική εφαρμογή και μένουν μετέωροι
στα κενά της ασαφούς πορείας του κόσμου, χωρίς
ώθηση από κάποια ουσιαστική σταθεροποίηση στόχων
προς την ορθή κατεύθυνση. Είναι φορές που
αναρωτιέται κανείς, αν η κυριαρχία στο πλανήτη μας,
έχει περιέλθει σε χέρια «στασιαστών» που προτιμούν
να είναι καπετάνιοι «σε πειρατικό καράβι» παρά
«ναύτες» νομοταγείς , στη νομοτέλεια της παντοδύναμης φύσης.
© Michael Pais
Copyright secured by Digiprove © 2010
Ένα πανύψηλο καμπαναριό δέσποζε τον γύρω χώρο. Στην κορφή του ένας φάρος σκόρπιζε το φως του και έφτανε στους ναυτικούς σα βλέμμα ζεστασιάς, σιγουριάς και ελπίδας. Τα εγκαίνια και το “Μύρωμα” του Ναού έγιναν ένα χρόνο μετά, στις 15 Αυγούστου 1867 από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Σωφρόνιο. Ήταν μιά ιστορική μέρα για όλη τη Χερσόνησο της Καρπασίας.
