Η Αφή της Γης μου

Ξύπνησα  φοβισμένος τη νύχτα
από μιά μαύρη ομπρέλα που ηταν
καρφωμένη στο στήθος μου
Είδα αμέσως ότι στον κορμό της ήταν σκαρφαλωμένα
αστέρια που τους είπαν να φοβούνται
τη βροχή
Είσαι η μικρή γη που θέλουν να σου ρουφήξουν
την αφή, μου είπε το κορίτσι μου.
Σηκώθηκα, ξεκρέμασα το λαδένιο φανάρι
από την κολώνα των ονείρων μου
Έβαλα την ανάπνοή μου  γιά φυτίλι
Ξετύλιξα την νύχτα από το κορμί μου
και πήγα  στο σκοτεινό μέρος
του κήπου μου.
Εκεί που δεν το στραβώνουν οι προβολείς
των τσιμέντων.
Έβαλα το φανάρι στη γη
και έκατσα δίπλα του
Και τότε σκύψαν σιγά σιγά τ’ αστέρια
και οι κορφές των δασών να ενώσουν
το φως  τους με την αφή μου

Καλημέρα αυγή !!!!

Σπύρος Δαρσινός (Η.Π.Α.)