Τα χέρια που βιδώσανε
όνειρα στο μεροκάματο
οι ψυχές που μάδησαν φτερά
στην κλεισούρα του μόχθου
τώρα καθισμένες στο λιακωτό
της μοναξιάς και της αβεβαιότητας
προσμένουν τον ήλιο να ζεστάνει
τις γέρικες πλάτες τους
Μ’ αυτός παίζει κρυφτούλι με τα σύννεφα
στήνει χορό με την ομίχλη
το ταξίδι προχωρεί, τελειώνει
τ’ αδράχτι του χρόνου τυλίγεται
στα καρτερίμια της ζωής
και στα στενά αδιέξοδά της
ένας τοίχος ψηλός, ολόρθος στέκεται αντήλιο
“σταθείτε, μέχρι εδώ…” φωνάζει με μανία
Έβγα ήλιε, να ξανανθίσει τ όνειρο
να ανάψει η καρδιά φωτιά
να φτερουγίσει η ελπίδα για ζωή….
Φρειδερίκη Αποκίδου
Πολυ ωραία . Θα ήθλα ν είμαι καιεγω μαζι σας