Το καφενείο μικρό μ ΄ένα κόσμο μεγάλο
Φερμένο απ΄τα χρόνια που διαβήκανε
Στις πέτρες μιας άνυδρης ζωής
Περνάς ανυποψίαστος
Με του καιρού τα χρώματα στην όψη, την καρδιά
Μα σταματάς, σαν δεν το θέλεις
Μπρος στο γερό το κράτημα μιας ανεμόδαρτης ψυχής
Απ΄ το κατάρτι το στερνό
Χέρια που μπάλωναν με υπομονή κι αγάπη
Τους ρόζους ενός άνισου αγώνα με τη Μοίρα
Πόδια που μούσκευαν από την έλλειψη
Μιας συμπαγούς ηλιοφάνειας
Χαρακωμένα μάτια
Βλέμμα στραμμένο στη μνήμη
Σκέψη που το ταξίδι της ναυλώνει
Για τα μεγάλα τα μυστήρια του κόσμου
Και ο καφές γουλιά γουλιά, μετάληψη θαρρείς
Ακόμα μιας μέρας χαρισμένης απ’ το Σύμπαν
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου
Κύπρος