Κάθεται στο μπαλκόνι σκυφτός
βαρύ φορτίο τα χρόνια
Ο ήλιος ζεστός
βάλσαμο στα γέρικα κόκκαλά του
Τα χείλη σφιγμένα, στεγνά
το βλέμμα θολό, απλανές
Ο νους ο ζαβολιάρης
ατίθασος πετάει μακριά…
Κάπου σκονταύτει
στη Νιότη…
“Ιτιά, ιτιά λουλλουδιασμένη…”
χορός, λεβεντιά, φίλοι
Τώρα μόνος…χάθηκαν οι φίλοι
δεν θα ξανάρθουν
“Νάταν τα νιάτα δυο φορές
διπλές να ήταν οι χαρές…”
Ξάφνου φτερούγισμα
ένας επισκέπτης, ένα πουλί…
Κάθεται στο σιδερένιο κάγκελο
ξαποσταίνει, κοιτάει γύρω
Πίνει νερό απ’ το ποτήρι
φεύγει, πετάει μακριά…
Πάλι μόνος…
“Αυτός ο φίλος θα ξανάρθει” σκέφτεται.
Φρειδερίκη Αποκίδου
Φιλοσοφημένο, Αληθινό, Τρυφερό, ποιήμα
Αντικατοπτρίζει την αλήθεια στα μάτια των ηλικιωμένων…
Συγχαρητήρια
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Σ’ ευχαριστώ Γαβριήλ για τα καλά σου λόγια. Αυτή είναι, δυστυχώς, η ωμή παραγματικότητα για πολλούς ηλικιωμένους. Ζουν στη μοναξιά και περιμένουν ένα “φτερούγισμα” για ν’ αγγίξουν την ελπίδα.
Από καιρό διαβάζω τα διηγήματα σου και μ’ αρέσουν. Πολυταξιδεμένη η ζωή σου, ενδιαφέρουσα και κάπως…… φουρτουνιασμένη.
Σε χαιρετώ,
Φρειδερίκη