Γρηγόρης Χριστίδης
Πέταγες κι είχες εμπρός σου ουρανούς
κι ο νους ο ονειράρης
σκόπευε προς την αθανασία.
Οι ελπίδες οι δειλές γενήκανε κολώνες,
δαυλοί βάψαν με φως τις σκοτεινιές,
δεν σκούζεις πια σ’ ανηφοριές
ζωγράφισες χαμόγελο στα χείλη.
Στην γλάστρα ανθεί ο βασιλικός
κι ο Αύγουστος βάζει φωτιά στ’αμπέλια,
γλυκό κρασί στα σωθικά
και περισσά τα μέλια.
Πέταγες και τα φτερά ψευδαισθησίες
κι ο νους σου κακός πιλότος,
ελπίδες δεν έχουν οι ψυχές,
δεν αναβλύζουν οι πηγές
στερέψαν τα ποτάμια.
Έγινε πάλι έρεβος,
δεν κελαηδούν τ’αηδόνια,
ήλθε ο πόνος στην καρδιά
κι η χειμωνιά στ’ αμπέλια
κι είν’ ξύδι μες στά σωθικά
χαθήκανε τα μέλια…
(Πού είναι οι ελπίδες;).
Γρηγόρης Χριστίδης
Θεσσαλονίκη