Know ye the land of the cedar and vine?
Where the flowers ever blossom, the beams ever shine,
Where the light wings of Zephyr, oppressed with perfume,
Wax faint o’er the gardens of Gul in her bloom;
Where the citron and olive are fairest of fruit,
And the voice of the nightingale never is mute;
Where the tints of the earth, and the hues of the sky,
In colour though varied, in beauty may vie,
And the purple of Ocean is deepest in die;
Where virgins are soft as the roses they twine,
And all, save the spirit of man is divine –
’tis the clime of the east – ’tis the land of the Sun –
Can he smile on such deeds as his children have done?
Oh! wild as the accents of lovers’ farewell
Are the hearts which they bear, and the tales which they tell.

Actor Helen Morse
recites this poem
so beautifully here

Η Νύφη της Αβύδου

Ακούσατε ποτέ εσείς για γη του κέδρου και της αμπέλου;
Όπου τα άνθη πάντ’ ανθούν, οι δέσμες όλο φωτίζουν,
Όπου τ’ ανάλαφρα φτερά του Ζέφυρου, μ’ άρωμα πιεσμένα,
Κερώνουν τους αχνούς στους κήπους Γκιούλ σαν θάλλουν,
Όπου τα κίτρα κι οι ελιές φρούτα γλυκύτατα είναι,
Και η φωνή του αηδονιού ποτέ δεν σταματάει,
Σαν η χροιά του ουρανού, της γης οι αποχρώσεις
Συγκατοικούν με διάφορα κάλλη λιτών χρωμάτων,
Όπου το μωβ του Ωκεανού είναι και το πιο σκούρο,
Όπου οι παρθένες τρυφερές σαν ρόδα είναι που πλέκουν,
Και όλα αυτά είναι θεϊκά, πλην την ψυχή τ’ ανθρώπου –
είναι το κλίμα της ανατολής – είναι η γη του Ήλιου.
Μπορεί κείνος να μειδιά μ’ αυτά σαν τα παιδιά του;
Αχ! άγριες σαν πάθος εραστών στο τελευταίο αντίο
Είν’ οι καρδιές που φέρουνε, τα λόγια τους που λένε.

Ιάκωβος Γαριβάλδης

Απαγγελία του ιδίου