Περιπλέω τη σκέψη σου
με μια μικρή πιρόγα
καμωμένη από δέρμα ηλιοκαμένης νύχτας
Ξάπλωνε ώρες κάτω από το φως σου
κι αφηνότανε σε έναν απρόσμενα καλό καιρό
Προχωρώ με χτύπο παράξενο
από ανυπόμονη καρδιά
Ύστερα από όλα αυτά, και με το πέρασμα του χρόνου, πίστεψα πως τον είχα ξεφορτωθεί. Μια μέρα –ήταν Άνοιξη- με περίμενε έξω από το σχολείο μου. Ήμουν δεν ήμουν δεκαπέντε χρονών. Δεν ξέρω από πού το είχε μάθει, σε ποιο σχολείο πήγαινα, αλλά όπως έγινε αργότερα γνωστό στις ανακρίσεις, μας έψαχνε και είχε ανακαλύψει πού μέναμε τελικά και με παρακολουθούσε. Σάστισα, τρόμαξα, παράλυσα. Με πλησίασε και μου μίλησε.
τα λόγια χάθηκαν σε μιά στιγμή στο σκότος στο αίμα αθώων,
που χρωστάνε τη ζωή…σε ποιόν;
Γιατί πληρώνουν τόσο ακριβά,
το βλέμμα , την ανάσα, τη ζωή,
i have been ,and these are
what my prayers look like;
Dear God !!
Τρομοκρατία
το φάντασμα που πλανάται
πια στη ζωή μας
Σου τόχω πει από καιρό
πως να σε φτάσω δεν μπορώ
ψηλά στο πέταγμά σου…
He had no time – how could he listen? Fighting for his bread
he didn’t see that the wheat ear grew tickling the sun’s ear
he didn’t see the blond mustache of summer
he didn’t see that he also grew.
