OATH
OATH
He stood at the edge of the old castle’s parapet
below it the hungry abyss and
even lower the gleaming sea
ready to splash its first wave
onto the yellow soft sandy beach
when he raised his arm
as if taking an oath
as if promising to come back
at another time when we’d need
one to stand against
the greed and gluttony of the few
who comfortable and fat
dwelled in their satiation.
Yet the old castle that couldn’t tolerate
leaders with blinkers, it creaked
as our hero insisted pointing
the endless abyss of the sea
and stepping on the parapet’s edge
he crossed himself over
then flew into
the deliverance of emptiness
~NOSTOS AND ALGOS,
Ekstasis Editions, Victoria BC, 2012
ΟΡΚΟΣ
ΟΡΚΟΣ
Στάθηκε στο παραπέτο του παλιού κάστρου.
Από κάτω μας η πεινασμένη άβυσσο.
Λίγο βαθύτερα η θάλασσα λαμποκοπούσε
κι ημερωμένα κύματα χαιδεύαν
το κίτρινο αμμουδερό ακρογιάλι.
Τότε σήκωσε το χέρι του οριζόντια
λες κι ορκιζόταν στον ήλιο
σαν να υποσχόταν να ξαναγυρίσει
μιαν άλλη φορά σαν χρειαστούμε
κάποιον που να σταθεί ενάντια
στην απληστία τών μερικών
που βολεμένοι και παχουλοί
στη χαώδη χόρταση κολυμπούν.
Μα το κάστρο τούτο που δεν ανεχόταν
ηγέτες με τις παρωπίδες, έτριξε κι ίσως
γι’ αυτό κι ο ήρωάς μας επέμενε να δείχνει
σαν άπατη άβυσσο τη θάλασσα.
Κι αφού σιγοπερπάτησε
στην άκρη του τειχιού
κι αφού έκανε το σταυρό του
αφέθηκε στη λύτρωση του μηδενός.
Καλέ μου ποιητή, υποκλίνομαι στις λέξεις σου, στις σκέψεις σου,
στον τρόπο που χοροδρομείς τις συλλαβές, να γεννηθεί το ποίημα! Κει που μας πας στην άβυσσο…κει “με το χέρι σου ψηλά ορκίζεσαι στον ήλιο!”Κι η “λύτρωση ξεστράτησε στων λέξεων τη χώρα”! Και στις δυό εκδοχές, υπέροχο το ποίημα!!
Αγαπητή Τζένη, σ’ ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου, είναι η καλύτερη ανταμοιβή για τον ποιητή. Καλό σου βράδυ από το μακρινό Βανκούβερ!
Αγαπητέ Μανώλη, οι συμβολισμοί στο ποίημά σου, θυμίζουν ιππότες της Αποκάλυψης! Ένας και μόνος ήρωας μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα και αυτός ο ένας, αφανίζεται τελικά στην βαθυγάλανη άβυσσο αφήνοντας πίσω του μία και μόνη υπόσχεση! Πολύ ενδιαφέρουσα η σύλληψη της σκοτεινής εικόνας που ζωγραφίζουν οι στίχοι σου, και μία και μόνη η ελπίδα να διαγράφεται στο τέλος με την πτώση του αγνώστου ήρωα! Πολύενδιαφέρον ποίημα indeed! Τα συγχαρητήριά μου…
Αγαπητή Πιπίνα καλημέρα από Βανκούβερ. Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου, ναι συχνά γράφω κι ο ήρωάς μου είναι ο απρόσωπος “he” σαν να αναφέρομαι σε κάποιο αποκαλυπτικό ήρωα, όπως πολυ σωστά υπογράμμισες…στο εξής ποίημα ο ήρωας πεθαίνει αφού μυρίσει το τελευταίο ανθισμένο τριαντάφυλλο.
ΒΑΡΟΣ
Έβαλε το σακούλι του στο πάτωμα
πλάγιασε δίπλα μου,
το ένα πόδι ακούμπησε
στον τοίχο σαν να `θελε
ν’ αφήσει ένα χνάρι ανθρώπινο,
το άλλο πόδι ξεκουράζονταν
στο δροσερό τσιμέντο.
Ξαφνικά σαν να θυμήθηκε
κάτι πολύ σοβαρό
σηκώθηκε και βημάτισε
στο τραπέζι, γονάτισε και
μύρισε το μοναδικό τριαντάφυλλο.
Άφησε ένα στεναγμό να αιωρηθεί
στο σκοτεινό δωμάτιο
σαν να `θελε να ελευθερωθεί από
κάποιο βάρος της τελευταίας του
ανάσας και χωρίς λέξη να πεί
στη δροσιά του τσιμέντου κατέρευσε
BURDEN
He put his bag on the floor,
laid next to me
he raised one leg and
leaned it against the wall
as though to leave on it
a fleshy mark
a faint human trace
the other leg was resting
on the cool cement
suddenly as though he remembered
something very important
he got up
walked to the table
leaned down and smelt
the last bloomed rose
then he let a sigh float
in the darkened room
as though to release
burden of his last breath
and without any word
on the cool cement he collapsed.
Συμβολικό κι ετούτο το σύνολο των στίχων σου, αγαπητέ Μανώλη. Καταλαβαίνω πως πρόκειται για θνητό-σύμβολο δίπλα στο υπερούσιο τριαντάφυλλο, που τόσους πρόδωσε, άλλοτε ως παρουσία-θήλυ, και άλλοτε ως δηλητηριώδες σύμβολο πόθου που τιμωρεί. Στην προκειμένη περίπτωση ο ήρωας πεθαίνει είτε γιατί είχε φτάσει στα σύνορά του της ζωής, είτε γιατί σκόπευε να αποχωρήσει εθελούσια… Μόνο ο πλάστης του, Εσύ δηλαδή, γνωρίζεις τον συμβολισμό των στίχων σου, εμείς ως αναγνώστες-αναλυτές συχνά, επιχειρούμε να λύσουμε το αίνιγμα που θέτεις επί τάπητος…
Αγαπητή Πιπίνα, η απόδοσή σου είναι ωραιότατη και κατά κάποιο τρόπο συμφωνώ μαζι σου παρ’ όλο που όταν το έγραψα αυτή η απόδοση δεν ήταν στο νου μου, όπως και με κάθε ποίημα, η επεξήγηση και η απόδοση έρχεται αργότερα και για κάθε άνθρωπο η απόδοση είναι διαφορετική. Λένε τί βλέπεις σ’ ένα πίνακα στην έκθεση ζωγραφικής… Το κάθε μάτι βλέπει κάτι διαφορετικό! Κι αυτό είναι η δύναμη της δημιουργίας να επιφέρει στον καθένα κάποια διαφορετική αντίδραση! Σ’ ευχαριστώ πολύ και πολύ εκτιμώ το λόγο σου!
“The eye of the beholder”. Όταν μας μαθαίνανε ποίηση, μας λέγανε ότι, για να αντιληφθούμε το νόημα, θα έπρεπε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του ποιητή, στο χώρο και στο χρόνο του, να φανταστούμε ακόμα και τη στιγμή που έσερνε την πένα πάνω στο χαρτί. Και μετά από την ανάλυση κάποιου ποιήματος, 20 μαθητές είχαν άλλη γνώμη ο καθένας κι ήταν όλες οι γνώμες… σωστές.
Κοινή γνώμη όλων μας πάντως είναι ότι και αυτοί οι στίχοι του Μανώλη Αλιγιζάκη είναι θεσπέσιοι.
Άρις
ΥΓ Μόλις σήμερα είδα, κατά τύχη, αυτή την ανάρτηση. Προφανώς για κάποιο τεχνικό λόγο δεν επιτυγχάνεται πια “notification by e-mail”, στο δικό μου outlook express.
Αγαπητέ Άρι, καλησπέρα στην πατρίδα, χαίρομαι που το διάβασες και που σ’ άρεσε, είναι η επικοινωνία μας αυτή ο πιο σημαντικός λόγος για τις αναρτήσεις μας. Εκτιμώ το λόγο σου, καλή μας συνέχεια!
For all who have issues with receiving notifications of new posts from Diasporic please fill in your email address under the title “Subscribe to Diasporic…” to the bottom right of the front page.
Ορμώμενος από το σχόλιο του Άρι, ότι ίσως υπάρχει τεχνικό πρόβλημα, θα παρακαλέσω όσους θέλουν να παίρνουν ειδοποιήσεις για νέες αναρτήσεις στη Διασπορική να ακολουθήσουν τις οδηγίες δεξιά με τίτλο “Subscribe to Diasporic Via Email” συμπληρώνοντας την ηλ. διεύθυνσή τους.