Πες μου για το παράθυρο εκείνο
που άνοιγε πάντα μέσα μας
γεμίζοντάς μας με θαλασσινό αγέρι
ορίζοντες, γλάρους, πανιά
Πες μου για τα πρωινά
που μας κρατούσε τη σκέψη αιχμάλωτη
στα γαλάζια παντζούρια του επάνω
καθώς τα ανοιγόκλεινε μια υποψία ταξιδιού
Κι όσο να πέσει το δείλι
είχαμε σεργιανίσει τόσο πολύ μέσα στον κόσμο του
που γυρνάγαμε στην κλειστή μας μέρα
με ένα θαλασσί μαντίλι δεμένο στο δάχτυλο
λες και θα΄πρεπε κάποια στιγμή
ίσως τα μεσάνυχτα
κάτι σημαντικό να θυμηθούμε
και το μαντίλι αυτό
διακριτικά
μπορεί και να το θύμιζε
Αλλιώς η άλλη μέρα
θα΄χε τη θάλασσα μακριά
ως εκεί που δεν φτάνει η αγάπη της
Πολύ όμορφο ποίημα…σαν θαλασσινή αύρα….
…μα
πριν πέσει το δείλι
τα είχατε γευτεί όλα
και τα κατέθεσες
-λες δώρα στους θεούς-
ωραία Ελένη
όπως εκείνη
της Τροίας
αν και πιστή
εσύ
σύζυγος
κι αφοσιωμένη
στην τέχνη σου
ιέρεια
από την Κύπρον
ου σ’ εθέσπισεν
να κατοικείς
και να συνθέτεις
Εύγε
Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ, Νίκο!
Μ’ένα παράθυρο ουρανό και μια σοφίτα σκέψη
μας ταξιδεύεις ,όμορφα ,εντός μας και στη φύση ,στις λέξεις, στα νοήματα,
σε χώρες της καρδιάς, καλή μου Ελένη!
Ταξίδι δροσερό του νου και της ψυχής!