Δεν ξεχνώ
την ώρα που έσχισε το μαντάτο
Το θλιβερό εκείνο πρωινό
Κραυγή οργής για πραξικόπημα
Παύση ατέρμονη
Σε τούτη τη γη τη ματωμένη
Θολή ομίχλη στο τζάμι της μνήμης
Λαύρα Δευτερογιούνη που καίει ανελέητα
Ένα και δυο… και τρία και τέσσερα
Χρόνια πολλά, σαράντα-τέσσερα
Κι ο πήχυς του μυαλού
αιμορραγεί…
Υπέροχο! Και λέξεις; “Δευτερογιούνη”, (για …κλέψιμο).
Πάντα το έλεγα, ότι αν γνωρίσεις και δεις τον ποιητή, το ποίημά του παίρνει υπεραξία. Άσε που όταν τα απαγγέλεις ή το στέλνεις σε άλλους φίλους, να το διαβάσουν κι αυτοί, μπορείς πλέον με καμάρι να πεις: ” Την ποιήτρια, που το έγραψε, την έχω δει με τα μάτια μου…”
Ρητορική παρατήρηση:
“Αν είχα την αξία που απαιτείται σε τέτοιες περιπτώσεις θα σου έλεγα: Μπράβο!”
Εγκάρδιος χαιρετισμός
Άρις Αντάνης