Επτά ποιήματα της Καλλιόπης Εξάρχου

ΕΝΙΚΟΣ

Δεν τελειώνεις με την Ποίηση
Δεν τελειώνεις με τους Ποιητές
Πάντα θα περιμένουν
τον καιρό
της συγκομιδής των πληθυντικών
για να συνοψίσουν
τον ενικό του Λόγου

Singular

You don’t come to an end with Poetry
You don’t come to an end with the Poets
They will always wait
the weather
to harvest the plurals
also to recapitulate
the singular of the Word

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

Ένα δέντρο που ζει
από τη γενναιοδωρία των ολίγων.
Κάθε μέρα κρεμά τους μύθους του
καρπούς προφητικούς.
Ανάμεσα
στην ασάφεια και την ευκρίνεια.
Γεννήθηκε για να ανατρέφει
τις απροσκύνητες φωνές
που ανταριάζουν
το αίμα του
κι αναπαμό δεν βρίσκει.
Γι αυτό δεν έχει ηλικία
το δέντρο.
Γι αυτό δεν έχει ηλικία
Ο Ποιητής.

The Poet

He is but a tree that lives
from the generosity of the few.
Every day hangs his myths;
the fruits of his prophecy.
Lives between
ambiguity and clarity.
Was born to bring up
the voices that do not bow
that are rebelling
his blood
and leave him without relax.
That’s why this tree
hasn’t age at all.
The Poet.

ΕΛΛΕΙΨΗ

Τόσα και τόσα
τεθλιμμένα λόγια
για την έλλειψη
Έτσι μας έμαθαν
Να μετράμε τα φεγγάρια
που πεθαίνουν
κι όχι εκείνα
που γεννιούνται

Deficiency

Such an abundance
of afflicted words
for the deficiency
This is what they have taught us:
to count the moons
that are dying
but not those ones
that are born

ΟΣΟ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

‘Όσο περνούν τα χρόνια
νιώθω
το δέρμα μου
να ανοίγει
Δεν είναι πληγές
Είναι εστίες περιπλανήσεων.
στη βάσανο του Άλλου

As the years are passing

As the years are passing
I feel
my skin
open
No, they are not wounds
but spots from where I start wandering
towards the torturing imposed to the Other

ΑΠΑΛΕΙΨΕΙΣ

Πειράζει
να ελαφρύνω
τα λεξικά
από μερικά εμπόδια;
Να μην σκοντάφτω
στο «αδύνατον»
να μη με πληγώνει
το «αποκλείεται»;
Είναι που θέλω
να φαρδύνουν
οι αρτηρίες μου
να χωρούν
τρεχάμενο χυμό

Erasure

Does it mind
if I alleviate
the dictionaries
from some obstacles?
Is this how not to stumble
on the word ‘impossible’,
the way for me not to be hurt
by the term ‘infeasible’?
The reason is that I wish
my arteries
become wide and thick
thus having space
for flowing juice

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ

Δεν χάνω τις ελπίδες μου
όσο το σώμα σου μιλά
και ακούει το δικό μου
Δεν χάνω το κουράγιο μου
όσο η γλώσσα σου
τη γλώσσα μου σμιλεύει
Δεν μπορώ να φανταστώ αλλιώς
ούτε τις λέξεις
ούτε τον προορισμό του

Expectations

I do not lose my hope
as long as your body speaks
and is hearing my own
I do not lose my courage
as long as your tongue
is sculpting my tongue
I can’t imagine in other ways
the words
or the body’s destination.

ΑΠΑΣ

Σε αγγίζω
Ορατός
Σε θωπεύω
Άπας
Γεροδεμένος κορμός
όρθιος
σαν τα περήφανα δένδρα
Έτσι σε βρίσκω
όταν σε χάνω
Με χάδια στα χέρια

Entire

I’m touching you
Visible
I’m caressing you
Entire
Robust trunk
upright
like the proud trees
This way I can find you
when I lose you
With caresses on hands