Άγιο σώμα ανθρώπινο…
με τις ανάγκες και τα μυστικά σου.
Σ’ακούω χρόνια τώρα να μιλάς,
μιαν άλλη γλώσσα της σιωπής,
χωρίς κανόνες και σημάδια στίξης,
με μια γραμματική ανώτερη των
υπερθετικών,
με μια φωνή-βουή των σιωπηλών αισθήσεων!
Με ανορθόγραφες τις λέξεις της αφής,
του βλέμματος και της επιθυμίας…
Γράφεις αόρατες σκηνές μυθιστορίας!
Σώμα μου, στράτα Γολγοθά,
με όλα τα σύμφωνα
να κρέμονται στεφάνι,
ποθείς το φως, την αστραπή ,
την ομορφιά,
κρυμμένη Ανάσταση
στων συλλαβών τα αποσιωπητικά…
σκιαγραφείς την πρόταση κρυφά,
στις γραμματοσειρές του έρωτα,
που γράφονται μ’αόρατη μελάνη!
Πολύ ουσιαστικό!
Καλοτοποθετημένες οι λέξεις, κι αστραφτερά τα νοήματα!
Ευχαριστώ πολύ, καλή μου Δέσποινα!