As ever, again at this tide and time,
when a year sets in and a year flows hence-
As ever again the querulous rhyme
Of an ancient song fills my inner sense:
“Turn of the Year, turn of the year-
But does any turn in the road appear?”
When my years were fewer my hopes were stirred,
And vows I made (as you made them, too!)
Wiser to be in both deed and word,
The Old Year’s error to change in the New.
Yet I was but I – as the years flowed past,
And the ancient rhyme but mocked me, at last!
Ήτανε ψες το δειλινό
που αντίκρυσα τα μάτια Σου
σε ενός παιδιού το γέλιο!
Πράσινα μάτια στο σταχτύ
περίγραμμα της πόλης.
Ήτανε…τα Χριστούγεννα
εκείνη η ματιά Σου!
Τα Χριστούγεννα που έρχονται αδιάλειπτα κάθε τέλος ενός χιλιοβασανισμένου έτους των πτωχών και προϊδεάζουν την νέα χρονιά για τους ανθρώπους των κερδών, ευτυχώς γεμίζουν και τις καρδιές των λογοτεχνών μας με συναισθήματα. Γεμίζουν ψυχές που οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο με ευαισθησία, ελπίδα κι αγάπη. Γεμίζουν ιδιαίτερα τους ποιητές αυτού του κόσμου. Αυτή την ομορφιά κι αγάπη μέσα από τα λόγια τους θέλει ν’ αναδείξει η Διασπορική με το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Θέλει να μιλήσει για λίγη αγάπη, έστω μόνο λίγη, μετά από την τόση αγριότητα στον κόσμο μας.
Διαλέξαμε πεύκο φέτος
από παρακείμενο δάσος
Ένας πνεύμονας λιγότερος είπαμε
αν είναι να έχουμε μια πράσινη μεταμόσχευση καρδιάς
Έπειτα χωρίς καρδιά
πώς συνεχίζει ο ρυθμός
Στολίσαμε όπως πάντα
με ό,τι απέμεινε από πέρσι γερό και στέρεο
Ένας άγγελος μονάχα μας κοιτούσε με μισή φτερούγα
You ask me
what I’ve discovered
as I gauge your will to suffer
by the length of the pause I pose
between us. If you hold my eyes
and don’t smile but slightly frown
where sad news frowns
I won’t need to prophesy
for your search has began
Ένα απόγεμα καθόμασταν όλοι μαζί στη μεγάλη σάλα. Η γιαγιά κουνιόταν νυσταγμένη στην πολυθρόνα της. Ξαφνικά ο Μάρκος γαύγισε και όρμηξε στο παράθυρο.
-Ήσυχα! Πρόσταξε ο πατέρας πίσω απ’ τους καπνούς τής πίπας του. Ο Μάρκος τον κοίταξε μια στιγμή απορημένος και συνέχισε να γαυγίζει μπροστά στο τζάμι κουνώντας την ουρά του.
-Μα τι είναι; Έκανε η μάνα.
-Ποιος ξέρει, κάτι θα είδε, είπε ο πατέρας. Η Σοφία παράτησε τις μπογιές της και πήγε να τον χαϊδέψει. Βούλιαξε τις παλάμες της στη γούνα του κι ακούμπησε το μάγουλό της στο κεφάλι του ακολουθώντας τη ματιά του.
Γαλανό το “ευχαριστώ”, μεταμόρφωση
και ψαλμός την αγάπη υμνεί
σαν προσευχή, των λαθών μου διόρθωση
σε ήχο πλάγιο, που στέργουν οι ουρανοί.
Μα κι άμα δεν προλάβω το καράβι
και δεν ξεμπαρκάρω στο νησί
το εφύμνιο που σκάρωσα ψες βράδυ
στάζει αγνό, μαζί, και άκρατο κρασί.
Ένα παιδί κρατά πάντα
πολύχρωμο μολύβι κάτω από τα μάτια του
Ένα παιδί σε κοιτάζει ζωγραφίζοντας τον κόσμο σου
πάνω στο βλέμμα του
Κάποτε δένει τα χρώματα
λύνει το γκρίζο της ομίχλης
επειδή δεν ξέρει
δεν έχει ζήσει
