As ever, again at this tide and time,
when a year sets in and a year flows hence-
As ever again the querulous rhyme
Of an ancient song fills my inner sense:
“Turn of the Year, turn of the year-
But does any turn in the road appear?”
When my years were fewer my hopes were stirred,
And vows I made (as you made them, too!)
Wiser to be in both deed and word,
The Old Year’s error to change in the New.
Yet I was but I – as the years flowed past,
And the ancient rhyme but mocked me, at last!
Τα Χριστούγεννα που έρχονται αδιάλειπτα κάθε τέλος ενός χιλιοβασανισμένου έτους των πτωχών και προϊδεάζουν την νέα χρονιά για τους ανθρώπους των κερδών, ευτυχώς γεμίζουν και τις καρδιές των λογοτεχνών μας με συναισθήματα. Γεμίζουν ψυχές που οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο με ευαισθησία, ελπίδα κι αγάπη. Γεμίζουν ιδιαίτερα τους ποιητές αυτού του κόσμου. Αυτή την ομορφιά κι αγάπη μέσα από τα λόγια τους θέλει ν’ αναδείξει η Διασπορική με το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Θέλει να μιλήσει για λίγη αγάπη, έστω μόνο λίγη, μετά από την τόση αγριότητα στον κόσμο μας. Θέλει να μιλήσει για ώρα ευθύνης και αναλογισμού, μετά από την τόση εκμετάλευση και το παγκόσμιο κλάμα των Χριστουγέννων να μετατραπεί σε κλάμα χαράς και συγκίνησης.
Η Διασπορική Λογοτεχνική Στοά ευχαριστεί όλους τους φίλους, συνεργάτες και συνοδηπόρους της που έστειλαν αυτά τα πανέμορφα πονήματά τους για να δείξουν την αγάπη που εκπέμπει η καρδιά και η σκέψη τους. Τα έστειλαν δίχως κάλεσμα, γιατί είναι έμφυτα μέσα τους, τα έστειλαν γιατί ένιωσαν την θαλπωρή της προσφοράς για μια ακόμη φορά.
Ιδού το μικροσκοπικό αυτό αφιέρωμα. Ηρεμίστε όλα δεν είναι εντάξει.
Ποιος είσαι εσύ, άνθρωπέ μου,
που έβαλες το χέρι μου στο νάρθηκα
και φίλησες το γύψο, και ο πόνος πέρασε;
Μήπως είσαι ο γιατρός; Έτσι είναι οι γιατροί;
(Κύριε Ελέησον!)
Ποιος είσαι εσύ, άνθρωπέ μου,
που ακουμπάς μια κλήση για παράβαση
πάνω στο αυτοκίνητο της Τροχαίας;
Μήπως είσαι ο τροχονόμος; Έτσι είναι οι τροχονόμοι;
(Κύριε Ελέησον!)
Ποιος είσαι εσύ, άνθρωπέ μου,
που με καλοδέχτηκες στην Εφορία,
με κατατόπισες και με συμβούλεψες;
Μήπως είσαι ο κύριος Έφορος; Έτσι είναι οι Έφοροι;
(Κύριε Ελέησον!)
Ποιος είσαι εσύ, άνθρωπέ μου,
με το μπλουτζίν το ξεβαμμένο, τα σχισμένα
γόνατα, το κεφάλι σου γουλί, το τατουάζ,
με σκουλαρίκια στ’ αυτιά και στα ρουθούνια;
(Κύριε Ελέησον!)
Τι σου χρωστάω γιατρέ; Την αγάπη σου…
Πού βάζεις κλήση τροχονόμε; Στο καθήκον μου…
Πώς με καλοδέχεσαι, Έφορε; Όπως πρέπει…
Σε ρέιβ πάρτι πας, νεαρέ; Όχι, εθελοντής στην πυρκαγιά…
(Κύριε Ελέησον!)
Σε έχω δει, χωρίς φτηνά σανδάλια,
χωρίς φτηνό χιτώνα, χωρίς ταπείνωση,
χωρίς να λες “άφετε τα παιδία ελθείν προς με”.
Σε είδα το 2020 μ.Χ., μα είπα: “Ουκ οίδα τον Άνθρωπον”.
(Κύριε Ελέησον!) []
ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
κάθε χρόνο φτιάχνει
σαν καλός ξυλουργός τη φάτνη του
σκαλίζει στην πλώρη λέξεις ευαγγελισμού
στην πρύμνη καρφώνει το σώμα του
έτοιμο από νωρίς
για το βάδισμα
πάνω στην τρικυμία της ανθρωπότητας
κάθε Χριστούγεννα γεννιέται
επειδή ολόχρονα εμείς
τον θάνατό του ναυπηγούμε
θερμές ευχές, Χρόνια πολλά
στους φίλους και φίλες της Διασπορικής
Προσπαθώ να ερμηνεύσω το μυστήριο
του έναστρου ουρανού.
Μπαίνω ανάμεσα στην αίγλη
της υπεροχής του
και στην αφάνεια της σκοπιμότητας
των πράξεών μου.
Γίνομαι ένα μαζί του!
Τα μάτια μένουν σαγηνευμένα
απ’ τα σπινθηροβόλα του μάτια.
Τόσα μάτια δεν έχω ποτέ μου δει
να προσφέρουν χωρίς να ζητούν.
Δεν είναι μόνο οι συννεφιές και οι βροχές
μες στη ζωή μας.
Σήμερα
έβαλα ένα αστέρι μέσα στην ψυχή μου.
Ένα Χριστουγεννιάτικο αστέρι
φώλιασε στα μάτια μου.
Κι έγινα ένα με τον ουρανό.
Έμαθα να βλέπω τόσα πολλά σε τόσο λίγα.
Χιλιάδες οι Χριστοί που μπορώ να βρω
μέσα σε έναν έναστρο σπινθηροβόλο θόλο.
Εκείνον της Έλευσης.
Κι άρχισα χωρίς σπουδή
αλλά στοχαστικά,
να μαζεύω τ’ ασημένια μυρτοκλάδια της Παναγιάς
και να βάζω τα Χριστούγεννα στη ζωή μου
κάθε μέρα.
Χριστούγεννα!
Γιορτή αγάπης, γιορτή ελπίδας.
Ένα χαμόγελο χαράς
φωτίζει την ψυχή μας.
Κι όλη η πλάση γύρω μας
χαρούμενη γιορτάζει,
γιατί γεννήθηκε ο Χριστός
στης Βηθλεέμ τη Φάτνη.
Χριστούγεννα!
Γέλια, χαρές, τραγούδια κι ευτυχία,
κάτω απ’ το δέντρο σου, Χριστέ,
η Φάτνη Σου η θεία.
κείτεται, κι όλα λαμπρά
μες στο χρυσό φαντάζουν,
χίλια στολίδια, άπειρα
παιχνίδια σε φωνάζουν.
Μα αύριο θα είναι χαρά;
Θα ζήσει η ελπίδα;
Θα πάψει να μας κυβερνά
ο πόλεμος κι η βία;
Ή μήπως τα Χριστούγεννα
είναι για να γελάμε,
να λέμε ποιήματα, ευχές
κι ύστερα να ξεχνάμε;
Και μόλις πάψει η χαρά,
και σβήσουν τα λαμπιόνια,
να σε σταυρώνουμε ξανά
Χριστέ, μα με… κανόνια;
Κι όμως, εσύ γεννήθηκες
να φέρεις την ειρήνη,
να σβήσουνε τα μίση πια
κι ο πόλεμος να φύγει.
Πότε θα ‘ρθει η στιγμή αυτή
να ζήσουμε μαζί Σου
το μήνυμα που έφερε
η θεία Γέννησή Σου!
Ας ήταν τα Χριστούγεννα
να ήταν κάθε μέρα,
για ν’ αγαπάμε ολημερίς
και όλους πέρα ως πέρα!
«Διεισδύω στου λόγου το όνειρο.
Νεράιδα των άρρητων εννοιών και μάγισσα των λεγομένων.
Κρύβομαι στην άναρθρη κραυγή σου, φωλιάζω στα μυστικά
του ουρανίσκου σου και περιμένω.
Κάποτε ανοίγουν τ’ άστρα εντός σου, ευρύ πεδίο ανακούφισης
κι αφήνομαι στη γλύκα των χειλιών σου,
να μεγεθύνεις τη σημασία μου σε τρυφερότητας ευλύγιστες συλλαβές.Φορτίζεται η σιωπή.
Οι συγκάτοικές μου λέξεις, μεθούν,
σου φτιάχνουν τραγούδια στα πεντάγραμμα των συνειρμών
και συ, φιλάρεσκος, ερωτεύεσαι την ηδονή των ιδεών σου!
Άλλοτε πάλι στις αιχμηρές του νου νησίδες, μ’ αφήνεις,
αμαζόνα, να ξεσηκώνω της φαρέτρας μου τα βέλη,
να κατακτήσω τη σιωπή, απ’ τις εμφύλιες εμμονές σου.
Μόνο μιά, είναι η Λέξη, που σου αρπάζει την αγρίμια -έξη…
«Aγάπη»… και τότε γίνομαι πάλι το όχημα,
που σε ανεβάζει και τραβάς
κατά τα ανώγεια των ελπίδων σου!»
Τζενη Κουφοπούλου
Διαλέξαμε πεύκο φέτος
από παρακείμενο δάσος
Ένας πνεύμονας λιγότερος είπαμε
αν είναι να έχουμε μια πράσινη μεταμόσχευση καρδιάς
Έπειτα χωρίς καρδιά
πώς συνεχίζει ο ρυθμός
Στολίσαμε όπως πάντα
με ό,τι απέμεινε από πέρσι γερό και στέρεο
Ένας άγγελος μονάχα μας κοιτούσε με μισή φτερούγα
©Copyright Winter 2019 – Jan Price
You ask me
what I’ve discovered
as I gauge your will to suffer
by the length of the pause I pose
between us. If you hold my eyes
and don’t smile but slightly frown
where sad news frowns
I won’t need to prophesy
for your search has began
Ένα απόγεμα καθόμασταν όλοι μαζί στη μεγάλη σάλα. Η γιαγιά κουνιόταν νυσταγμένη στην πολυθρόνα της. Ξαφνικά ο Μάρκος γαύγισε και όρμηξε στο παράθυρο.
-Ήσυχα! Πρόσταξε ο πατέρας πίσω απ’ τους καπνούς τής πίπας του. Ο Μάρκος τον κοίταξε μια στιγμή απορημένος και συνέχισε να γαυγίζει μπροστά στο τζάμι κουνώντας την ουρά του.
-Μα τι είναι; Έκανε η μάνα.
-Ποιος ξέρει, κάτι θα είδε, είπε ο πατέρας. Η Σοφία παράτησε τις μπογιές της και πήγε να τον χαϊδέψει. Βούλιαξε τις παλάμες της στη γούνα του κι ακούμπησε το μάγουλό της στο κεφάλι του ακολουθώντας τη ματιά του.
-Ααα, αχουου! Έκανε η Σοφία, γελώντας τρομαγμένη.
(Τραγούδι σε Στίχο και μουσική του Άρι Αντάνη)
Κοντά σου θα βρεθώ, μετά από χρόνια,
στο πλοίο θα σαλτάρω σαν παιδί
κι από του κυμάτου την κολόνια,
με του μπάτη, θα με λούσεις, την πνοή.
Επωδός Ι
Γαλανό το “ευχαριστώ”, μεταμόρφωση
και ψαλμός την αγάπη υμνεί
σαν προσευχή, των λαθών μου διόρθωση
σε ήχο πλάγιο, που στέργουν οι ουρανοί.
Ένα παιδί κρατά πάντα
πολύχρωμο μολύβι κάτω από τα μάτια του
Ένα παιδί σε κοιτάζει ζωγραφίζοντας τον κόσμο σου
πάνω στο βλέμμα του
Κάποτε δένει τα χρώματα
λύνει το γκρίζο της ομίχλης
επειδή δεν ξέρει
δεν έχει ζήσει
