Ήτανε ψες το δειλινό
που αντίκρυσα τα μάτια Σου
σε ενός παιδιού το γέλιο!
Πράσινα μάτια στο σταχτύ
περίγραμμα της πόλης.
Ήτανε…τα Χριστούγεννα
εκείνη η ματιά Σου!
Κι εγώ τοσο που ντράπηκα,
που Σ’άφησα στο δρόμο με το χεράκι αδειανό
ζητιάνο της Αγάπης
ένα Σου δάκρυ… άστρο στην ψυχή,
στης μοίρας μου τη φάτνη
Κι εσύ περιπλανώμενος
μες στων παιδιών το βλέμμα
έγραφες στις επιγαφές…
ΠΕΙΝΑΩ
να θυμηθούμε οι ασεβείς
των εορτών το πνεύμα
Μα ο στίχος Σου κρεμάστηκε
στα τζάμια της βιτρίνας
και θόλωσε απ’την πολλή την πάχνη των γιορτών!
Συγγνώμη ήθελα να πω
μα ντράπηκα και πάλι!
Τα είπες, μην ανησυχείς. Αλλά ακόμα κι αν δεν τα έλεγες στους ωραίους στίχους σου αρκεί που θα τα είχες σκεφτεί.
Κι εσύ δεν είσαι από τους ανθρώπους που λένε, “μας τα’ παν άλλοι”.
Φυσικά το “συγγνώμη” σου θα βρει ευήκοα ώτα, αφού στο συγκεκριμένο λήμμα (συν+γνώμη) υπάρχει μεγάλο έλλειμμα.
Καλό χρόνο σε σένα και σε όλους τους “Διασποριστές”.
Τις ευχαριστίες μας για όσα καλά διαβάζουμε.
Άρις Αντάνης
Σ’ευχαριστώ πολύ καλέ μου Άρι!
Και πάλι, καλή κι ευλογημένη χρονιά σε όλους
τους καλους φίλους και συνοδοιπόρους της Διασπορικής!
Να έχουν υγεία κι έμπνευση!!
Τζένη Κ.