«Ο φίλος τον φίλον, εν… χαραίς γιγνώσκει.»
(Παράφραση αρχαιοελληνικής παροιμίας
με προσαρμογή στο νεοελληνικό πνεύμα)
Φίλε μου καλέ,
μια θλίψη μου να εκφράσω
θέλω, έναν πόνο μου να πω,
στον πιο καλό μου φίλο, εσένα,
δεν εμπιστεύομαι άλλο κανένα.
Φίλε μου παλιέ,
δεν βρίσκω ούτε ένα φίλο,
όχι τη θλίψη μου να πω,
αλλά μια κρυφή χαρά μου,
και αυτή ειν’ η συμφορά μου. []
Οποία έκπληξη! Μεγάλη μου τιμή, αγαπημένε φίλε μου, Ιάκωβε, αυτή η ανάρτηση στη Διασπορική, μαζί με το …παραπονιάρικο μικρό στιχάκι μου, που λέει ότι βρίσκω μεν φίλους να πω τη θλίψη μου, αλλά δεν βρίσκω για να εκφράσω μια μικρή χαρά μου. Υπερβολή φυσικά. Να που υπάρχουν φίλοι, όπου μπορώ να εκφράσω πόσο χάρηκα γι αυτή την απρόσμενη ανάρτηση -δώρο, παρά το ότι η φωνή μου δεν είναι κατάλληλη πλέον – δύο χορδούλες έχουμε μόνο για να μιλάμε και να τραγουδάμε, ισόβια- ώστε να αποδώσει άριες όπως η πασίγνωστη Granada. Εξ άλλου ούτε κιθαρωδός είμαι. Στις χορωδίες που συμμετέχω οι φωνές των συγχορωδών καλύπτουν τις δικές μου αδυναμίες. Κι εκεί είναι το καλό της ομαδικής συμμετοχής για να πετύχει η αρμονία. Αλλά η μουσική είναι μία από τις κύριες ενασχολήσεις μου (χόμπι) και δεν κόβεται εύκολα.
Τώρα θα μου πεις: εμείς τι φταίμε να σε ακούμε; Αυτή την απορία, τη βρίσκω πολύ δικαιολογημένη. Μη νομίσεις ότι δεν με απασχολεί. Για αυτό και ποτέ δεν απαιτώ από κανένα φίλο να μένει “άλαλος” την ώρα που τραγουδάω, όταν γνωρίζω πολύ καλά ότι το μόνο που θα ευχόταν είναι να ήταν προσωρινά …”κωφός”.
Πάντως και πάλι ευχαριστώ που εσύ φροντίσεις και νοιάζεσαι για όλους μας, και δεν μας στερείς τη χαρά να συμμετέχουμε με οποιοδήποτε τρόπο στην μεταξύ των μελών της φιλόξενης Διασπορικής-και όχι μόνο- επικοινωνία, ο καθένας με τις δυνατότητές του. Είναι αλήθεια , ότι ανάμεσα σε όσα αναρτήθηκαν κατα καιρούς, κατά την πολυετή διάρκεια της Διασπορικής ανακαλύψαμε και αρκετά- έως πολλά- πραγματικά διαμάντια της λογοτεχνίας, και με την καλή έννοια τα… ζηλέψαμε!
Ευχαριστώ και πάλι. (Πολύ!)
Εγκάρδιος χαιρετισμός
Άρις Αντάνης
arimari@otenet.gr
Αγαπητέ Άρι,
Είμαι σίγουρος πως γνωρίζεις ότι υπάρχει μέτρο σε όλα τα πράγματα, ακόμη και σ’ αυτή την πολυσυζητημένη μετριοφροσύνη. Σε υπερευχαριστώ για τα λόγια που με τιμούν, ιδιαίτερα επειδή γράφονται από ένα άτομο που έχει προσφέρει τόσα πολλά στον περίγυρό του, στην κοινωνία αλλά περισσότερο στην ανθρωπιά.
Γι’ αυτό σου αφαιρώ το δικαίωμα να κατα-κρίνεις τον φίλο μου εκεί που πρέπει εμείς που σε ακούμε να εκφράζουμε γνώμη. Ο καλλιτέχνης ένα μόνον δικαίωμα δεν έχει, να κρίνει το έργο και την προσφορά του ο ίδιος. Μπορεί μόνος του στις ήσυχες στιγμές να σκεφτεί ότι νομίζει, αλλά στο δήμο είναι οι δημότες που εκφράζονται.
Όπως λες, από τη Διασπορική πέρασαν κάποια διαμάντα και ίσως ξαναπεράσουν όσο βρίσκεται στη δημόσια σκηνή, γέμισε το ποτήρι σου όμως με ότι πίνεις κι εγώ θα πω ένα: τα διαμάντια δεν είναι πάντα λογοτεχνικά έργα, είναι και άτομα που γνωρίζουν και ανα-γνωρίζουν τον κόπο για να συνεχίσει να υπάρχει ο χώρος όπου άλλα διαμάντια έχουν την ευκαιρία να εμφανιστούν.
Με εκτίμηση πάντα
Ιάκωβος
Καλοί μου φίλοι, αγαπημένοι ποιητές…
τρυπώνω διακριτικά στην συνομιλία σας και χαίρομαι.
Οι καλλιτέχνες, οι έξυπνοι άνθρωποι, όταν συνομιλούν , προάγουν τη σκέψη!
Δυό στίχοι απέριττοι ,μεστοί, του Άρι και μια φωνή, που ταξιδεύει την Ελλαδα ολούθε, με δυο “χορδές”,μια ψυχή και λόγια που πλανάρουν με τους ήχους, είναι ένα βάλσαμο στον ζόφο των καιρών, είναι ελπιδα ,που το ξάγναντο υπόσχεται…
Κι ο…Πόρος, του ποιητη, είναι ένας στίχος απ’της θάλασσας το ποίημα!
Από καρδιάς
τζένη