Πώς ήρθες ψες με άλλο πρόσωπο
δεν κατάλαβα
Αναγνώρισα αμέσως
το λευκό πουκάμισο γιορτής
το οικόσημο του έρωτα κατάστηθα
τα μάτια που μιλούν με την ανάσταση
όταν βουλιάζουμε στο πένθος
Τα χέρια ίδια ακόμη με βελούδο
και κάθε χάδι ήξερε να υφαίνει
όσα μας έντυσαν
γυμνοί όταν αφήναμε
να μας κατασπαράξει μία μνήμη
Τα άλλα όμως
καθόλου δεν σε έφερναν μπροστά μου
Τα χείλη σου πελεκημένα με την πέτρα
έβγαζαν πρόωρα τις λέξεις
πληγιασμένες
Όσο να φτάσουνε στην αίσθησή μου
ήτανε πια εκθέματα νεκροτομείου
που συγγενής κανείς
δεν ήθελε να ψάξει
Αν επιθυμείς την αναγνώριση
και στο σκοτάδι έστω
ανάγκη είναι να θυμηθείς το σύνθημα
Και πάλι δεν αρκεί
έτσι που κλέβει πια ο χρόνος
προσωπικά μου δεδομένα
Πρέπει κι οι δυο μαζί
ευλαβικά να εισέλθουμε
στο παρασύνθημα
ίδιο φιλί
καημός ο ίδιος
και αναστεναγμός
Και τότε
Πιάσε κόκκινο
Καλή μου Ελένη, όσο κι “αν κλέβει ο χρόνος τα προσωπικά μας δεδομένα”,πάντα θα υπάρχει ένας στίχος, ένα ποίημα, σαν τούτο δω το τόσο περιεκτικό, συγκινητικό,_ με “ένα φιλί, με τον καημό ,τον αναστεναγμό”_να γίνεται βαθιά η…”Αναγνώριση”!
Και θάναι πάντα “κόκκινο” το χρώμα!!
Αγαπημένη Τζένη, τι όμορφα που το έχεις θέσει με τις λέξεις σου! Η ποίηση αναπληρώνει όσα η ζωή στερεί ή δεν μπορεί να δώσει. ΄Ενα μικρό καταφύγιο γι΄αυτούς που το ψάχνουν στα μονοπάτια της ζωής. Ευχαριστώ για τα πολύ όμορφά σου λόγια, χαίρομαι που μοιραζόμαστε την έμπνευση του κόκκινου χρώματος.