αλλόκοτο μου φάνηκε
που ήρθες ψες στον ύπνο μάνα
λευκή φιγούρα
τίναζες από πάνω μου φτερούγες
σαν τότε που ήμουνα παιδί
κι εγώ νόμισα πως είχες φύγει ερήμην μου
πως είχες αφήσει το σώμα παρατημένο στα στρωσίδια
να ψιθυρίσεις ένα ακόμα «σ΄αγαπώ»
μα στο σκοτάδι όλα φοράνε
έναν άλλο μανδύα
φωσφορίζων
να τα βλέπουμε από μακριά
να σπεύδουμε
μη χαθούν μέσα στο έρεβος
όλη τη νύχτα πάλευα
κρατούσα τσίλιες μη χαθεί το μυστικό μας
το πρωί ένα μονάχα γύρεψα
ν’ ακούσω τη φωνή σου
πήρα τηλέφωνο στο πρώτο μίλημα της μέρας
δεν άργησες
ογδόντα δύο τα τρέμουλα στη φωνή
όσα τα χρόνια
«καλημέρα …εδώ είμαι… πού αλλού να ψάξεις»
και λέω
πως άδικα δεν πήγε η νύχτα
ως το πρωί
οι πνεύμονές μου είχαν γεμίσει απ΄την πνοή σου
φούσκωσα και υψώθηκα
μάνα
με είχες πάλι στα φτερά σου
να έρχεσαι συχνά
όταν εγώ δεν έρχομαι
η αγάπη με αγάπη μεγαλώνει
Υπέροχο, καλή μου Ελένη, το ποίημα σου,
“η αγάπη με αγάπη μεγαλώνει”…
κι η αγάπη της μάνας, μόνο μεγαλώνει, πληθαίνει ,κάνει το λώρο
αόρατο ,ελαστικό ,μαζί της να σε δένει…αέναα,
να ‘χεις να δίνεις!
Αγαπητή μου Τζένη, σ΄ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Ναι, αέναος δεσμός, πέρα από τοποχρόνο. Αγάπη πρότυπο, αγάπη θρέψη της ζωής μας. Ναι, η αγάπη με αγάπη μεγαλώνει… Ευχαριστώ που το μοιραζόμαστε.