Πετώ…
καβάλα στα φτερά του περιστεριού
αντάμα και μαζί τριγυρνώ τον κόσμο μου…
Βλέπω
Τον ουρανό, τα σύννεφα, το πράσινο,
Αγαλλιάζω
Ζώντας σ’ έναν όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο.
Υποκλίνομαι
στην περισσή σοφία της διάρθρωσής του.
Χαίρομαι
Διότι ανήκω στη ομάδα των τέλειων όντων.
Όμως…
Αγανακτώ
Με τους ανόητους άλογους ανθρώπους.
Υποφέρω
Με τούτα τα βουλιμικά όντα.
Υπομένω
Τα εγώ και τα πρέπει.
Προσμένω
Την ελευθερία.
Κωνσταντίνος Μ. Νίγδελης
