Δεν ξέρω πώς τη συναντώ σε κάθε εξόρμηση του θέρους
Λες και είναι ρακέτα παραλίας
Ομπρέλα ή ψυγειάκι για μπίρες και αναψυκτικά
Τέτοια συχνότητα σου λέω
Του κράτους η σημαία
Τα καλοκαίρια εκτίθεται πολύ
Μαυρίζει από το πένθος
Τις άλλες εποχές κάνουμε πως ξεχνάμε
Κι ας χαϊδεύει ασθμαίνοντας μνήμες και συνειδήσεις
Εκεί δε κατά το φθινόπωρο
Βάζει και το λευκό το γιακαδάκι
Ξανοίγει λίγο σε μπλε και σε καφέ
Δεν βαριέσαι
Άμα τελειώσει η κηδεία
Το μαύρο το φοράμε κάτω από το δέρμα
Αθέατο μας τρώει
Μας φτύνει άγονα κουκούτσια
Εμένα που κάτι λέω έζησα
Εσένα που κάτι λες θυμάσαι
Τον άλλο που δεν έζησε και ούτε και θυμάται
Που βλέπει μόνο το βουνό απέναντι
Φωταγωγημένο να σφαδάζει
Πώς γίνεται ταμπέλα neon
Tο κόκκινο από τους σκοτωμένους ;
Εγώ λοιπόν
Εσύ
Ο άλλος
Έχουμε μέσα μας ολόχρονα
Το μαύρο καλοκαίρι μας
Το μαύρο μας το χάλι
Μα είναι δυνατόν
Μόνο με τέφρα
Να στήνεται ορθή
Μια πένθιμη σημαία και να μας καίει;
Εμένα
Εσένα
Τον άλλον
Αυτόν που ακόμα δεν γεννήθηκε
Αυτόν που πέθανε ενώ μας έλεγε θα ζήσει
Ελένη μου, συγκινητικό το ποίημα σου!
Η μνημη κι η συνείδηση , μέσα απ τους στίχους είναι πολλές φορές η αληθινή Σημαία,
που υψώνεται αέναα στην ψυχή πέρα από επετείους και “δήθεν” συμπεριφορές φιλοπατρίας
κι ύστερα…”βλέπεις το βουνό απέναντι φωταγωγημένο να σφαδάζει”!
Ή θυμάσαι και πράττεις, ολοχρονίς…. ή “φτύνεις άγονα κουκούτσια” που λέει η Ποιήτρια!
Tζένη μου, με τιμάς πάντα με τη διεισδυτική ματιά σου στην ποίησή μου, με τον τόσο εύστοχο σχολιασμό! Σ΄ευχαριστώ από καρδιάς για τα όμορφα λόγια , τη γενναιοδωρία του λόγου και της ψυχής σου.