λιγότερη θέα θα μας έκανε πιο εσωστρεφείς
περισσότερη, μάλλον πιο αιθεροβάμονες
περπατήσαμε λοιπόν ο καθείς στην όχθη του
ακούγοντας τις φλυαρίες όσων πήγαιναν παράλληλα
ή πίσω μας
αυτοί που προπορεύονταν κράταγαν πάντα ένα μυστήριο
στη μύτη των παπουτσιών
ποτέ δεν το φτάναμε
όσο κι αν κουρδίζαμε επιμελώς κάθε βράδυ τη ζωή μας
την ακουμπούσαμε στο κομοδίνο
κοιμόμασταν αμέριμνοι
κι ας μην μας έκανε ποτέ
τη χάρη να κτυπήσει εγκαίρως
σηκωνόμασταν αναμαλλιασμένοι
βάζαμε στη δεξιά πατούσα το αριστερό μας βήμα
το νερό στη βρύση ήταν πάντα παγωμένο
ο καφές γεμάτος σβώλους
το γάλα μύριζε ξινίλα
η συμβίωση παλιό φουστάνι
τίγκα πια στη ναφθαλίνη
εσύ ευτυχώς
είχες κάνει ένα φεγγάρι θηριοδαμαστής
τότε
τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας
θυμάσαι;
πόσο εύκολα, λοιπόν, τιθάσευες τον ύπνο
ξυπνούσες πάντα, έλεγες, με καλό όνειρο
σταύρωνες κάθε βράδυ τα στέφανά μας
κι εκείνα υπάκουα ανασταίνονταν
Θεός που έπρεπε να γίνεις να με νιώσεις
γι αυτό μπορούσες να με παίρνεις αγκαλιά
χωρίς να κλαίω
όλα τα ζούσες
κι εγώ μονάχη έφευγα
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
ποιητική συλλογή “REM”,
Eκδόσεις Μανδραγόρας 2019
