είχες πάντα έναν τρόπο να μου κλέβεις το όνειρο
όπως ψες την ώρα της σαγήνης
της πανσελήνου που φωλιάζει στα δάχτυλα
σαν κόσμημα ολοκληρωτικής δέσμευσης
καθόμασταν πλάι πλάι
κάτω από τον διαμαντένιο θόλο τ ΄ουρανού
ανάμεσα σε φιλιά και αγγίγματα
να διεισδύουν στους δισταγμούς και τις ασάφειες
να ανασύρουν λησμονημένες ιαχές ευδαιμονίας
Κάποιο υγρό απόγευμα του Φθινοπώρου
με όψη άχρονου οδοιπόρου
πήρες την ατραπό που οι ζωντανοί φοβούνται
τον δρόμο που στα πλάγια του, όλοι οι νεκροί κοιμούνται !
Ονειρεύομαι να πετάξω…να βρεθώ πάλι στη φωτεινή απλωσιά του ουρανού…
να μικρύνω, να συρρικνωθώ να εγκλωβίσω ύπαρξη και συναισθήματα σε ένα σακίδιο, μια μάσκα,
δυο γάντια, που θα φυλάνε τα χάδια!
Νέα εποχή ταξιδιών, η χαρά κλεισμένη ερμητικά στην καρδιά,
γύρω πετούν εχθροί μικροσκοπικοί,
μισούν τις αγκαλιές, τα φιλιά, έχουν ξένους ,προς εμάς, κώδικες επικοινωνίας!
Ονειρεύομαι να βγάλω φτερά, να παρακάμψω οδηγίες, εξουσίες, παραινέσεις, δήθεν προστασίες
και να βουτήξω σύγκορμη… στην αγάπη που με περιμένει!
