Γράμμα στα παιδιά, στα ξένα… σε όλα τα παιδιά και στα δικά μου!
Ονειρεύομαι να πετάξω… να βρεθώ πάλι στη φωτεινή απλωσιά του ουρανού…
να μικρύνω, να συρρικνωθώ να εγκλωβίσω ύπαρξη και συναισθήματα σε ένα σακίδιο, μια μάσκα,
δυο γάντια, που θα φυλάνε τα χάδια!
Νέα εποχή ταξιδιών, η χαρά κλεισμένη ερμητικά στην καρδιά,
γύρω πετούν εχθροί μικροσκοπικοί,
μισούν τις αγκαλιές, τα φιλιά, έχουν ξένους, προς εμάς, κώδικες επικοινωνίας!
Ονειρεύομαι να βγάλω φτερά, να παρακάμψω οδηγίες, εξουσίες, παραινέσεις, δήθεν προστασίες
και να βουτήξω σύγκορμη… στην αγάπη που με περιμένει!
Παραμένω αμόλυντη από βλαβερές συνέπειες, απολυμαίνω καθετί, που μπαίνει στην ψυχή τοξικό,
κρατώ τα χέρια ψηλά σε στάση προσευχής, τον αυχένα όρθιο,
το βλέμμα καθαρό, την γραφή με φθόγγους ανέγγιχτους από γήινες γραμματικές,
ακολουθώντας κι αυτοί την ποιητική της πτήσης!
Έπεα πτερόεντα οι Λέξεις μου, όχι για να χαθούν,
μα να ταξιδέψουν σίγουρα με ασφάλεια ουρανών καθάριες σε πρόσωπα αγαπημένα!
Ονειρεύομαι να πετάξω, με σώμα και λέξεις, αληθινά απαλλαγμένη από φόβους,
που βιάζουν την ελευθερία της ψυχής και του νου, βγάζοντας φτερά ιδανικά,
του μετάλλου που με κάνουν να μοιάζω στα πουλιά!
Ο Θεός αγαπά τα πουλιά, διαφορετικά δεν θα τους είχε χαρίσει ένα ζευγάρι φτερά,
όπως χάρισε στους αγγέλους του. Η φράση αυτή από το έργο του Άξελ Μουντέ, Χρονικό του Σαν Μικέλε.
Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους γι’αυτό τους έχει δώσει και φτερά…αλλά δεν το γνωρίζουν!
Είναι εκείνα του πνεύματος, της σκέψης της φαντασίας…
που με σώματα ακίνητα πετούν και τριγυρίζουν παντού!
Ονειρεύομαι να πετάξω, μέσα απο χιλιάδες συλλαβές ουσιαστικών στιγμών,
που γράφονται καθημερινα στις αίσθήσεις, στα συναισθήματα
στους ρυθμούς της καρδιάς, εκει στο αίμα το κόκκινο της Αγάπης …
Είναι το μόνο με αόρατες διαδρομες, ασφαλεις προορισμους ,αμόλυντες χειρονομίες!
Θα πετάξω ασφαλής με τον μητρικο χάρτη της Αγάπης σας!
Η μητρότητα είναι μια άφθαρτη πραγματικότητα, μια αιώνια δυνατότητα υπέρβασης εμποδίων(ορίων),
ένας λώρος ελαστικός, πολλες φορές κι αόρατος ,να καλύπτει τις αποστάσεις,
να δένει τις αντοχές, να σπάει τις αιχμές, να επουλώνει πληγες να συντρίβει τα σύνορα
και τρυφερά, απαλά, να επαναφέρει τα σώματα ,τις καρδιές ,στην αλήθεια της Αγάπης!
Τζένη Κουφοπούλου
Αύγουστος 34 του 2020!
