είχες πάντα έναν τρόπο να μου κλέβεις το όνειρο
όπως ψες την ώρα της σαγήνης
της πανσελήνου που φωλιάζει στα δάχτυλα
σαν κόσμημα ολοκληρωτικής δέσμευσης
καθόμασταν πλάι πλάι
κάτω από τον διαμαντένιο θόλο τ ΄ουρανού
ανάμεσα σε φιλιά και αγγίγματα
να διεισδύουν στους δισταγμούς και τις ασάφειες
να ανασύρουν λησμονημένες ιαχές ευδαιμονίας
εγώ διάβαζα σιγανά
το ποίημα που θα μου έγραφες
χαμήλωνε το πιο μεγάλο αστέρι
άνοιγε λάμψη, έστηνε αυτί
πρώτη φορά σε όνειρο
τόση ανάγκη για το ποίημα
πήρες μετά τη σιωπή
μουντζούρωσες έναν έναν τους ήχους της χαράς
έγινε αδιάβατο μέλλον κάθε στίχος
ανέβηκε ξανά πολύ ψηλά ο ουρανός
πύκνωσαν οι ελεγκτές κάθε πετάγματος
γύρισες κάποια στιγμή μια πλάτη σιωπή
στην έμπνευση της νύχτας
χάθηκες στον καπνό μιας απομάκρυνσης
«το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγιή συνέχεια»
αναγκαστικά άνοιξα τα μάτια
έσβησα τις λέξεις
προσγειώθηκα ανώμαλα στο πρωινό
δίπλα μου ανάσκελα ο έρωτας
συρρικνωμένος στα ατσαλάκωτα σεντόνια
στάση εμβρύου
μύριζε φτηνό ποτό
και ακριβή απώλεια
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
