Η γυναίκα και ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ
Παρόμοια με όλα όσα αφορούν την φυσική ανατροφή και εκπαίδευση εν γένει του ανθρώπου, ο Ρουσσώ σε σχέση με την γυναίκα, ακολουθεί μία συμπαθητική γραμμή και την παρουσιάζει από την πλευρά της φύσης της με τον πιο άψογο τρόπο. Έτσι στο 5ο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Σοφία» ή «η Γυναίκα», αναλύει τις πλευρές του χαρακτήρα της, έτσι όπως την έπλασε η φύση της και τον ρόλο της εκπαίδευσης στην διαμόρφωση αυτού.
Ούτε σαν φίδι, ούτε σαν Εύα, μα ούτε σαν Θεός: Μόνον σαν ένας ταξιδιώτης τής γραφής, περιπλανώμενος στη χώρα των σελίδων, έχοντας πάντα τις ίδιες εμμονές· να γυρεύω απ’ τη γραφή να καταγράφει αληθινά τις στιγμές και να δίνει ανάσα και μορφή σε ό,τι υπήρξε και φεύγει.
Κάθεται αγνάντια στη θάλασσα. Και αφουγκράζεται τον ερχομό της ως τις άκρες των ποδιών του. ΄Ετσι όπως τότε που ήτανε παιδί και βούλιαζε στο χρυσό όνειρο της Αμμοχώστου. Τότε μιλούσε με τη θάλασσα μια άλλη γλώσσα, παιδική. Της έλεγε για τα όνειρά του κι εκείνη άκουγε ήρεμη σαν λάδι τα φτερουγίσματα των λόγων του.
Έχει γεννήσει πάλι η πεθυμιά. Αέναος νόμος που συντηρεί την επιβίωση. Πολλές μικρές ανομολόγητες ευχές σαν βάτραχου αυγά, που με το πλήθος τους εξορκίζουνε την εξαφάνιση. Πόση θέρμη χρειάζεται από μια σκέψη κλώσσα να βγούνε από τούτες τις ευχές όλα τα θέλω;
Το φεγγάρι!
Εκείνο το φεγγάρι
με έφερε στον δρόμο σου!
Στην άκρη της λίμνης στεκόσουν
το κοίταζες λουσμένος
στο μυστήριό του!
Ένιωσα το δόσιμό σου στην Αριάδνη
και η απόγνωση δάγκωσε το στήθος μου!
Αποφασίζει τις αργίες
Χαράς την να ‘χει τέτοιον όνομα
Στα δόντια φυτρωμένο
Στη γλώσσα λυτρωμένο
Στον κόρφο
Ποταμών μεριεύει
Τα λιγοστά πεζούνια* του ανεμιού
Φλοίσβοι παφλάζουνε σ’ Ιώνια ράχτα
Συνοδίτης αυλίζει ο τ’ Ομήρου αχός
Ρίμες βακχεύουνε δακρύβρεχτα μάκτρα
Ορέγεται Πίνδαρος το Θεό μοναχός
Μπορείς να με πεις και φεγγάρι
Λάμπω ολόκληρη
σαν πέφτουν πάνω μου
τα άστρα από τα μάτια σου
Φεύγεις κι απομένω μισή
Δεν ξέρω αν αδειάζω
ή γεμίζω απλώς με αναμονές
