February 2021 – Diasporic Literature Spot

ΠΕΣ ΜΟΥ

Πες μου πως άνοιξε ο χρόνος μια σχισμή
Πες μου πως χάθηκε η κακιά στιγμή
Πως δεν υπάρχει τόση μνήμη να πονάει

Πες μου ακόμα πως γαλάζιος ουρανός
Και πάλι στέκει από πάνω γελαστός
Και σκύβει λεύτερος, γλυκά και μας φιλάει

Κι όλα πως γίνονται ξανά σαν δυο παιδιά
Που παίζουν λεύτερα στου ήλιου τη θωριά

Πες μου ακόμα πως τελειώνουν τα σκοτάδια
Πως δεν θα έρχονται με καημούς τα βράδια
Γύρισε πες ο αγνοούμενος καιρός μας

Και βάλε πάλι το δικό του πιάτο στο τραπέζι
Και η ζωή σαν το ραδιόφωνο να παίζει
Γύρισε πες ο πρωτινός παράδεισός μας

Κι όλα πως γίνονται ξανά σαν δυο παιδιά
Που παίζουν λεύτερα στου ήλιου τη θωριά

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Αυτός που δεν αγάπησε…

Αυτός που δεν ταξίδεψε, στον Ήλιο, στο φεγγάρι,

με της αγάπης τα φτερά, χαρά δεν έχει πάρει.

Αυτός που δεν αγάπησε, άσημος ή φτασμένος,

πλούσιος, φτωχός, γέρος ή νιος, είναι δυστυχισμένος.

Αυτός που δεν αγάπησε, σιμά ’ναι να πεθάνει

γιατί απ’ την «πηγή ζωής», σταλιά να πιεί, δεν φτάνει.

Αυτός που δεν αγάπησε, πάντα ’χει συντροφιά του,

την θλίψη και τη μοναξιά και την κακομοιριά του.

Αυτός που δεν αγάπησε και άνδρας και γυναίκα

δεν έχει αγγίξει τη ζωή, ζωές κι αν ζήσει δέκα.

Και αυτός που δεν αγάπησε, ακόμα κι αν ανήλθε
στα πιο ψηλότερα σκαλιά, δεν έζησε… δεν ήλθε!

Παύλος Πολυχρονάκης

Ποια αγάπη!
Εκείνη που με κατασπάραξε;
Λόγια ήταν…
πύργους του έρωτα έχτιζαν
για να γκρεμιστούν στον άνεμο
της ερωτικής απαλλοτρίωσης!
Ήτανε… όμορφη!
Φαινότανε γενναία, ειλικρινής,
τολμηρή… αποφασιστική!
Προσόντα; Μα τα είχε όλα…
Όταν στον λήθαργο
της τυφλής μου βεβαιότητας
η «Εύα» μου, μεταμορφώθηκε!
Οποία αλλαγή! Σοκαρίστικα!
Με την ματιά σκληρή
με αλλοιωμένη την αγαπημένη
τη φωνή
τα όνειρά μου γκρέμισε!
Όλα μα όλα σαρωθήκανε μεμιάς!

«Χωρίζουμε!» δήλωσε η “στρατηγός”
«Μα!…» ψιθύρισα τρομαγμένος!
«Κουράστηκα… Άλλα περίμενα!
Όχι μονάχα έρωτες…» δήλωσε
σφυροκοπώντας μου την ακοή!
Έκτοτε…
Διανύω την περίοδο ανάρρωσης
από την δοκιμασία τρομακτικού
ερωτικού σεισμού!

Love!

“I gave you as much as I could…
I thought we were together!
It seems, it was not for ever!
I still love you… and hope…
Not certain about your moves
I pleat with you…
Do not leave me…”

I loved you too…
I cannot bargain with my feelings…
I treasured the moments of our love…
But I cannot forgive your arrogance
that make you forget who I am!
Love is elegant as a flower…
I need peace and safety… along
with your -so called- love!

10/2/21
Copyright: (Πιπίνα Δ.Έλλη) Pipina D. Elles

Ο ύπνος του δικαίου

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

μπήκα, λοιπόν, απ΄το παράθυρο
έκανα να πηδήξω πάνω στο τραπέζι
εκεί που το μούχρωμα θα έριχνε στροφές
θα γλένταγε με την ψυχή μου
αν έτσι κοιμούνται οι συνειδήσεις
τόσα λασπόνερα έχυσε στη μέρα
στόχος υπό κάλυψη να πνιγούν
τα κεφάλια όσων δεν έσκυβαν
από μια σπάνια πάθηση του νου
τρύπωνα λοιπόν επιμελώς ευθυτενής
ορκισμένος κλέφτης ευκαιρίας
μα εκεί που τα πόδια μου πατούσανε γερά
σε επικείμενη γιορτή
-άρτον και θεάματα θέλει κι ο θάνατος
μικρός ή μεγάλος –
μια φωνή με τράβηξε άγρια απ΄τη μέση
λίγο ακόμα και θα γονάτιζα
θα τσάκιζα όλες τις εύθραυστες εν τέλει προσδοκίες
η φωνή μού έσπασε επιλεκτικά τον τσαμπουκά
παράνομα, είπε, δεν πρέπει να τρυπώνει κανείς στην ευτυχία
δεν πιάνεται στον ύπνο
υπάρχουν πάντα κάμερες
διενεργούνται όλοι οι έλεγχοι
στου φεγγαριού τη χάση
στην αθέατη όψη της συνήθειας
στα απαλλοτριωμένα άστρα
αργά ή γρήγορα η σκοτεινή εξαίρεσή σου
περνάει απ΄τους κανόνες

όπως έστρωσαν
μπορείς να κοιμηθείς;

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου
Ποιητική συλλογή REM
Eκδόσεις Μανδραγόρας
Αθήνα 2019