Αυτός που δεν ταξίδεψε, στον Ήλιο, στο φεγγάρι,
με της αγάπης τα φτερά, χαρά δεν έχει πάρει.
Αυτός που δεν αγάπησε, άσημος ή φτασμένος,
πλούσιος, φτωχός, γέρος ή νιος, είναι δυστυχισμένος.
Αυτός που δεν αγάπησε, σιμά ’ναι να πεθάνει
γιατί απ’ την «πηγή ζωής», σταλιά να πιεί, δεν φτάνει.
Ποια αγάπη!
Εκείνη που με κατασπάραξε;
Λόγια ήταν…
πύργους του έρωτα έχτιζαν
για να γκρεμιστούν στον άνεμο
της ερωτικής απαλλοτρίωσης!
Ήτανε… όμορφη!
Φαινότανε γενναία, ειλικρινής,
τολμηρή… αποφασιστική!
Προσόντα; Μα τα είχε όλα…
“I gave you as much as I could…
I thought we were together!
It seems, it was not for ever!
I still love you… and hope…
Not certain about your moves
I pleat with you…
Do not leave me…”
μπήκα, λοιπόν, απ΄το παράθυρο
έκανα να πηδήξω πάνω στο τραπέζι
εκεί που το μούχρωμα θα έριχνε στροφές
θα γλένταγε με την ψυχή μου
αν έτσι κοιμούνται οι συνειδήσεις
τόσα λασπόνερα έχυσε στη μέρα
στόχος υπό κάλυψη να πνιγούν
τα κεφάλια όσων δεν έσκυβαν
από μια σπάνια πάθηση του νου
τρύπωνα λοιπόν επιμελώς ευθυτενής
ορκισμένος κλέφτης ευκαιρίας
μα εκεί που τα πόδια μου πατούσανε γερά
