Author: Adanis Aris

Της γρίπης

Εκείνο το σπίτι ήταν γεμάτο από μάννα,
και τούτο το σπίτι είναι γεμάτο από εσένα.
Γεμάτα τα δυό απ’ την παρουσία σας κι άδεια
απ’ την απουσία σας. Ποτέ το αντίθετο…

Κι ήταν σχεδόν απόλαυση να έχεις γρίπη
και να είσαι σπίτι. (Το ‘σχεδόν‘ είναι η γείωση).
Γιατί ήτανε η μάννα, πλάι στο προσκέφαλο,
όλη την ώρα. Και τώρα εσύ, την κάθε ώρα.

March 22, 2020 / 2 Comments / More

You fooled the azure skies above, and hexed them to black flame
since life has been a gift to you, without the least of charge,
the voices of a madding crowd, sounded all the same
with your drugged emotions that echoed falsely large.

January 17, 2020 / 3 Comments / More

Άστικτο Γεράνι

ΑΙΘΡΑ
Να ημουν το γερανι σου
στου Σαρωνα τον Κολπο
που ατενιζε τη θαλασσα
και την αναμνηση σου
αυτη που ειχα ερωτευτει
στη γαστρα του Αιγαιου

January 3, 2020 / 3 Comments / More

Κάποτε τον Ιούλιο, στον Πόρο

Γαλανό το “ευχαριστώ”, μεταμόρφωση
και ψαλμός την αγάπη υμνεί
σαν προσευχή, των λαθών μου διόρθωση
σε ήχο πλάγιο, που στέργουν οι ουρανοί.

Μα κι άμα δεν προλάβω το καράβι
και δεν ξεμπαρκάρω στο νησί
το εφύμνιο που σκάρωσα ψες βράδυ
στάζει αγνό, μαζί, και άκρατο κρασί.

December 13, 2019 / 3 Comments / More

Φθινοπωρινά φύλλα

Και ξαφνικά, πήρε να βρέχει, η φύση αλλάζει φορεσιά,
μα η σκέψη μου, σε σένα τρέχει, με τη στολή, τη θαλασσιά.
Τα φύλλα παίρνουν χρώμα, καφέ- κιτρινωπό
κι απλώνονται σαν στρώμα στο χώμα το νωπό.
Κι εγώ με γεύση νοτερή στο στόμα, ψελλίζω γνώριμο σκοπό.

November 27, 2019 / 6 Comments / More

Δεν σε βρίσκω…

Ψάχνω να βρω κάτι
για να στο συγχωρήσω
και δεν βρίσκω τίποτα.
Και ψάχνω… ψάχνω.
Όλη τη νύχτα ψάχνω.
Μάταια. Δεν βρίσκω
να έχεις κάνει κάτιτις,
σε βάρος μου.

November 12, 2019 / No Comments / More

Το ταξίδι της πλώρης

ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΩΤΗ
Στο ταξίδι της πλώρης, που ανοίγεται εμπρός,
το άγνωστο, αρμενίζει καθάριο.
Τι κι αν στέκω, βυθισμένος σ’ αυτό,
είναι μακρύς ο δρόμος, της σύντομης ανάσας,
που πάλλεται, που πάλλεται, στο ρυάκι του λόγου,
της αγίας Σιωπής.

«Ένας όμορφος κόσμος γύρω μας»

Το νέο αυτό πόνημα του Δρος Νίκου Παπασημακόπουλου, δεν πρέπει να ήταν ένα εύκολο έργο. Γιατί το υποστηρίζω αυτό; Διότι ο συγγραφέας γύρισε όλη την Ελλάδα, πόλεις και χωριά, μικρά και κεφαλοχώρια, αγροτοπεριοχές και κτήματα, με σκοπό να ανακαλύψει τον κόσμο, που υλοποιούσε την ιδέα του: Τον όμορφο κόσμο των ζώων και των φυτών της πατρίδας μας.
Με προσωπικές του έρευνες, κουβεντούλες απλές με απλούς κατοίκους των σημείων που επισκεπτόταν κάθε φορά στο διάστημα της συγκέντρωσης του υλικού του, αλλά και συνεντεύξεις, διαπιστώσεις και εμπεριστατωμένες συζητήσεις, αποκόμισε πολύτιμες πληροφορίες, που κατέγραφε στο οδοιπορικό σημειωματάριό του.
Ο κόσμος του Νίκου Παπασημακόπουλου δεν έχει άμεση συνάφεια με τη Φυσική Ιστορία, ως μάθημα, αλλά έχει αμεσότητα με τη ρεαλιστική πραγματικότητα. Φωτογράφησε ο ίδιος τα ζώα και τα φυτά που κοσμούν τις σελίδες του και αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της πανίδας και χλωρίδας της πατρίδας μας.

July 25, 2019 / No Comments / More