Γαλανό το “ευχαριστώ”, μεταμόρφωση
και ψαλμός την αγάπη υμνεί
σαν προσευχή, των λαθών μου διόρθωση
σε ήχο πλάγιο, που στέργουν οι ουρανοί.
Μα κι άμα δεν προλάβω το καράβι
και δεν ξεμπαρκάρω στο νησί
το εφύμνιο που σκάρωσα ψες βράδυ
στάζει αγνό, μαζί, και άκρατο κρασί.
Και ξαφνικά, πήρε να βρέχει, η φύση αλλάζει φορεσιά,
μα η σκέψη μου, σε σένα τρέχει, με τη στολή, τη θαλασσιά.
Τα φύλλα παίρνουν χρώμα, καφέ- κιτρινωπό
κι απλώνονται σαν στρώμα στο χώμα το νωπό.
Κι εγώ με γεύση νοτερή στο στόμα, ψελλίζω γνώριμο σκοπό.
Ψάχνω να βρω κάτι
για να στο συγχωρήσω
και δεν βρίσκω τίποτα.
Και ψάχνω… ψάχνω.
Όλη τη νύχτα ψάχνω.
Μάταια. Δεν βρίσκω
να έχεις κάνει κάτιτις,
σε βάρος μου.
ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΩΤΗ
Στο ταξίδι της πλώρης, που ανοίγεται εμπρός,
το άγνωστο, αρμενίζει καθάριο.
Τι κι αν στέκω, βυθισμένος σ’ αυτό,
είναι μακρύς ο δρόμος, της σύντομης ανάσας,
που πάλλεται, που πάλλεται, στο ρυάκι του λόγου,
της αγίας Σιωπής.
Το νέο αυτό πόνημα του Δρος Νίκου Παπασημακόπουλου, δεν πρέπει να ήταν ένα εύκολο έργο. Γιατί το υποστηρίζω αυτό; Διότι ο συγγραφέας γύρισε όλη την Ελλάδα, πόλεις και χωριά, μικρά και κεφαλοχώρια, αγροτοπεριοχές και κτήματα, με σκοπό να ανακαλύψει τον κόσμο, που υλοποιούσε την ιδέα του: Τον όμορφο κόσμο των ζώων και των φυτών της πατρίδας μας.
Με προσωπικές του έρευνες, κουβεντούλες απλές με απλούς κατοίκους των σημείων που επισκεπτόταν κάθε φορά στο διάστημα της συγκέντρωσης του υλικού του, αλλά και συνεντεύξεις, διαπιστώσεις και εμπεριστατωμένες συζητήσεις, αποκόμισε πολύτιμες πληροφορίες, που κατέγραφε στο οδοιπορικό σημειωματάριό του.
Ο κόσμος του Νίκου Παπασημακόπουλου δεν έχει άμεση συνάφεια με τη Φυσική Ιστορία, ως μάθημα, αλλά έχει αμεσότητα με τη ρεαλιστική πραγματικότητα. Φωτογράφησε ο ίδιος τα ζώα και τα φυτά που κοσμούν τις σελίδες του και αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της πανίδας και χλωρίδας της πατρίδας μας.
κι αν η ζωή που διάλεξα
κι αν οι πράξεις που έπραξα
κι αν οι αρχές που δεν ετήρησα
κι αν οι αξίες που καταστρατήγησα
κι αν οι πορείες που τράβηξα
κι αν οι όρκοι που επάτησα
Ελάτε εδώ, όλοι εσείς οι άδειοι,
άχρωμα μπαλόνια φουσκωμένα
με αέρα από χνώτα, εκείνων,
που σας φάσκιωσαν με χαλαρές
φασκιές και άρες, αντί για μύρα.