Εξακολουθείς να υπάρχεις μέσα μου,
πλατωνικός στην εγκάρδια αγάπη
θρυμμάτισμα κάθε ονείρου,
στρίμωγμα της ψυχής ως ενοχή,
κλείσιμο και στην έξοδο κινδύνου.
Συνεχίζεις να είσαι εντός μου
ως ιδέα, ως κτίσμα, ως μπιενάλε,
Το χωριό μου ειν’ ολόκληρο δικό μου,
γιατί δεν έχω σπιθαμή στο μερτικό μου.
Όλος ο τόπος κι όλη η γης αλλού ανήκει,
μα το τοπίο είναι δικό μου, δίχως νοίκι.
Γιομάτη από πίκρες και από γλύκες,
ζωή μου, εσύ ήρθες ξάφνου και με βρήκες
και παρόλο που δραχμή δεν σου χρωστάω,
από τα βάθη της καρδιάς σ’ ευχαριστάω.
Κυρίες και Κύριοι, εξομολογούμαι το κρίμα μου.
Σας δηλώνω επισήμως ότι αμάρτησα.
Παρερμήνευσα την εντολή Του.
Και Τον παράκουσα…
Κυρίες και Κύριοι, απολογούμαι ενώπιόν σας.
Θέτω τον εαυτό μου υπό την κρίση σας.
«Αγαπάτε…αλλήλους», Εκείνος είχε πει.
Και δεν το τήρησα.
Τι τάχα, αν όλοι σε είπαν, μια φορά, προδότη
και τ’ όνομά σου ανατριχίλες φοβερές
και σιχασιά σκορπάει ολόγυρα, Ισκαριώτη,
εγώ, προδότη, σε φωνάζω, δυό φορές.
Τη μια, γιατί στων άδικων το γλιδερό σινάφι
με ατιμία παράδωσες τον ώριο αγωνιστή,
με ψεύτικο φιλί, για μια αδραξιά χρυσάφι,
σαν κάποιον κλέφτη, σαν φονιά και σαν ληστή.
Ωωωχ! Ωχ καημένο Α-ϊβαλί
Αϊβαλί, Πέργαμε και Ντι-κελί
Αϊβα-α-α-λί, Πέργαμε και Ντι-ι-ι-κελί, (2χ)
αμάν, α-α-μάν, η καρδούλα μου πο-ο-νεί.(2χ)
Χάθηκες ξαφνικά, απ’ το στέκι μας, φίλε
πιάσε το κινητό κι ένα μήνυμα στείλε,
τα παλιά μην ξεχνάς, την παρέα θυμήσου,
όλοι οι φίλοι ποθούν να βρεθούνε μαζί σου.
Κάνε κάτι λοιπόν, μην αργείς να γυρίσεις,
με τραγούδι απαλό τη σιωπή σου να λύσεις,
στο «Τυγάνη» θα βρεις μια γωνιά ν’ απαγκιάσεις
κι οι θαμώνες ζητούν την κιθάρα να πιάσεις.
Δάση, λιβάδια, πράσινοι αγροί,
παλιά τετράδια, αλλοτινοί καιροί,
λιόλουστες μέρες, ξάστερες βραδιές,
αγνές αγάπες σε άμαθες καρδιές,
του ονείρου και του φόβου, οι εραστές.
Τα σέα και τα μέα μου… Άρις Αντάνης (Εξαιρετικά αφιερωμένο στον αξιότιμο Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων) Προειδοποίηση: Αυτό…
Δεν θα το δουν τα μάτια μου
εκείνο το νησί. Δεν πρόλαβα…
Με πρόφτασε ο καιρός που χάλασε,
μ΄ εμπόδισε η φουρτούνα που έπιασε.
«Απαγορεύεται ο απόπλους».
Κι αυτή η κακοκαιρία φαίνεται
πως θα κρατάει για πάντα.
Απαγορεύεται η Φολέγανδρος για μένα,
ακόμα κι αν το επιτρέψει η μπουνάτσα
να αμολήσουν τα καράβια.
ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ (Οι Ποριώτες γράφουν) «Ερωτική ενδελέχεια» Θάλεια Καραμητσοπούλου “Ολάνθη” Γράφει ο: Αρισ. Παν. Αντάνης Η πρώτη φορά …
Αν και τους όποιους δισταγμούς ενίκησες
τη ματαιοδοξία σου ακόμα δεν ενίκησες!
Κι αν θεωρείς πως τόσα έχεις προσφέρει
άλλοι, δύο και τρεις φορές τα πρόσφεραν,
κι όμως ποτέ κανείς δεν έμαθε γι’ αυτούς.
Κι η προσφορά αυτή δεν σπαταλήθηκε
εκεί που οι ίδιοι διάλεγαν, μα γιάτρεψε
των άγνωστων αδήριτες ανάγκες.
Not a deep feeling did we declare,
nor did we live a great love affair.
Wrong or right,
we only shared a night.
Διάβαζα για άλλη μια φορά το βιβλίο του ζεύγους Αγγελικής και Δημήτρη Ζαχαρόπουλου « Ο Πύργος με τους Καλικάντζαρους». Και για μια ακόμα φορά διαπίστωσα πόσο ωραίο παραμύθι είναι. Και πόσο έξυπνα γραμμένο! Θα πρέπει, τώρα τα Χριστούγεννα, να το προμηθευτούν όλοι και να το κάνουν δώρο στα παιδιά τους. (Βλ. Εξώφυλλο).
Καθώς λοιπόν τέλειωνα κι αυτή την ανάγνωση, σκέφτηκα ότι ταιριάζει να διαβαστεί και από μεγάλους, και θα έπρεπε να το προμηθευτούν κι αυτοί. Γιατί κι εγώ που το διάβασα 3-4 φορές, μεγάλος είμαι. Δεν είμαι κανένα παιδί! Είμαι πάνω από 40. (Μπορεί και… 140, αλλά ποιος μετράει τώρα!). Και κει που σκεφτόμουνα ότι είναι και επίκαιρο, λέω μέσα μου: «Θα πρέπει να το συστήσω και σε άλλους φίλους, αλλά, αυτό θα το κάνω αργότερα, γιατί τώρα θέλω να δω τις ειδήσεις».
ένα κορίτσι χόρευε στην ύδρα
το φανελάκι το αντρικό
απ΄ τον ιδρώτα κολλημένο
πάνω στο λιγνό κορμάκι
ένα κορίτσι χόρευε στην ύδρα
κάτω απ΄ το φανελάκι
να διαγράφονται τα τρέμολα
τα σόλα τα ακομπανιαμέντα
ένα κορίτσι χόρευε στην ύδρα
στη νυχτιά τη λαμπερή
κι όλο το Νησί να σειέται
στους τρελούς ρυθμούς του
Θα είμαι εκεί…
Όταν είσαι πληγωμένη
και χρειάζεσαι φροντίδα,
μόνη, προβληματισμένη
και χωρίς καμιάν ελπίδα,
Κλείσε τα μάτια
και, με τη σκέψη σου, φώναξέ με.
Να είσαι σίγουρη,
σε χρόνο ανύποπτο, θα είμαι εκεί.
Το ποίημα είναι του μεγάλου μας ποιητή Ζαχαρία Παπαντωνίου – εντάξει το έχουμε «πειράξει» ελαφρά- και υπάρχει στην ύλη των αναγνωστικών των δημοτικών σχολείων. Εγώ όμως είμαι βέβαιος ότι όταν το έγραψε δεν είχε στο νου του τα δημοτικά σχολεία, αλλά στόχευε να προκαλέσει, συμβολικά δημόσια σχόλια της εποχής του. Έλα, όμως, που αυτά τα δημόσια σχόλια ισχύουν και σήμερα πιο πολύ παρά ποτέ!
-«Χωρίς βαρίδι τη συρτή, τ’ αγκίστρι στον αφρό,
λευκό το δόλωμα, μακρόστενο, να φαίνεται,
τη μηχανή στο ρελαντί, μ’ αργόσυρτο ρυθμό
κι άμα τσιμπήσει αμόλα τη, ψαράκι να ορέγεται.
» Τη βάρκα γύρνα αυτοστιγμεί, μόνο με τα κουπιά,
το νήμα λάσκαρε να φύγει προς το μέρος της,
να ξαλαργέψει, ελεύθερη κι ωραία, στ’ ανοιχτά,
χωρίς να ξέρει πως αυτό θα είναι και το τέλος της.
Εξήντα χρόνια αγωνίζομαι να γίνω
αυτό που λέμε «ένας καλός άνθρωπος».
Και το μόνο που κατάφερα, ως τα τώρα,
είναι να μέμφομαι τον εαυτό μου και να λέω:
-«Γιατί, άραγε, να μη μπορώ κι εγώ να γίνω
ένας κ α λ ό ς άνθρωπος; »
Έπαψες να περιμένεις
πια, τον Άγιο Βαλεντίνο,
για να νιώσεις τις δονήσεις,
αφού άδικα επιμένεις,
την αγάπη που σου δίνω,
να τη δέχεσαι με αρνήσεις.
(Θέλεις να με βασανίσεις.)
R.
Δεκατέσσερις Φλεβάρη,
ζευγαρώνουν τα πουλιά,
πόσο ταιριαστό ζευγάρι
είμαστε κι εμείς, παλιά!
Αν και τους όποιους δισταγμούς ενίκησες
τη ματαιοδοξία σου ακόμα δεν ενίκησες!
Κι αν θεωρείς πως τόσα έχεις προσφέρει
άλλοι, δύο και τρεις φορές τα πρόσφεραν,
κι όμως ποτέ κανείς δεν έμαθε γι αυτούς.
Κι η προσφορά αυτή δεν σπαταλήθηκε
εκεί που οι ίδιοι διάλεγαν, μα γιάτρεψε,
των άγνωστων, αδήριτες ανάγκες.
Τι ευλογία
όταν ένας άνθρωπος
είναι Άνθρωπος!
(Από την Ευαγγελία Πεχλιβανίδου)
Η μνήμη ίσως
να είναι του ορατού
μία πλάνη.
(Από την Τζένη Κουφοπούλου)
Στις δεκαεννιά Οκτώβρη, πριν από μύρια χρόνια,
που λέει ο λόγος, γνώρισα τη μαγεία του έρωτα,
εφταπλάσια..
Στα μισά της μαγικής διαδρομής, περίπου,
ο ημίθεος, τροποστουλέγειν, Βοϊδομάτης
με ταξίδεψε στο άγιο Πάπιγγο.
Love always dwells in melancholy
but oft-times saddens itself even more
from the fear of a loss caused by folly
and of a heart that the Fates forswore.
«…Ελπίζω, ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν, θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι, εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις Δημόσια Υπουργήματα, δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμόν του υψηλού Υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι, πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.
Εφόσον τα εισοδήματά μου αρκούν δια να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν.» (Ιωάννης Καποδίστριας, Δ’ Εθνοσυνέλευσις)
O mega, don’t mourn!
You shall surely be reborn
as a new Alpha.[]
Because nobody
is perfect, I am so glad
I am… Nobody. []
Τηνε ‘λέγαν Ρόζα-Άλμπα, κι όπως χόρευε τη Σάμπα
μόνο για το χατίρι μου,
ξάφνου απ’ της ψυχής την άκρη, πνίγηκε καυτό ένα δάκρυ,
στο παγερό ποτήρι μου.
Τέτοια κατορθώματα είμαστε συνηθισμένοι μόνο στα μυθικά χρόνια. Ποιός να ήταν αυτός ο Έλληνας του 19ου αιώνα που, τουλάχιστον σε πολιτικούς άθλους, φάνηκε αντάξιος του Ηρακλή; Είναι όλα αυτά αλήθεια;
Το όνομα του: Ιωάννης Καποδίστριας.
Έρωτα,
δέξου τη συγγνώμη μου,
που, άγιο, ασπάστηκα το στόμα σου.
Δεν ήταν άγιο!
Λάθος η εκτίμηση κι η γνώμη μου,
που, άμωμο, θυμιάτισαν το σώμα σου,
σε ήχο πλάγιο.
Δεν ήταν άγιο.
Μετάφραση του έργου του