Δεν ξεχνώ
την ώρα που έσχισε το μαντάτο
Το θλιβερό εκείνο πρωινό
Κραυγή οργής για πραξικόπημα
Παύση ατέρμονη
Σε τούτη τη γη τη ματωμένη
Κάποια καμπάνα
από το μακρινό παρελθόν
χτυπάει ακόμα αδύναμα στ’ αυτιά μου.
Η έρημη εκκλησιά
όπου το μισοτελειωμένο κερί
αγνό και μυρωδάτο
A church bell
from the distand past
keeps sounding powerlessly
in my ears
The lonely church where the half-burnt candle
pure and fragnant
still stands by St Mamas’ icon
Κείνο το μισοφέγγαρο
που δίχως όνειδος απλώνεται στον Πενταδάκτυλο
Εκείνο το θρασύτατο το μισοφέγγαρο
που σαν θεριό λυσσομανά
πριν έρθει το ξημέρωμα
Επιστρέφω…
Τίποτα πια δεν με σταματά
Ούτε τ’ αεροσκάφους τα συντρίμια
που η μοίρα το σημάδεψε με βόλι φίλιο
Κι ανύποπτα το φύτεψε σε χώμα ελληνικό
Ούτε η άγραφη ιστορία
που άφησε σελίδα αδειανή στο ημερολόγιο του ήρωα πιλότου
Κάποιοι δεν γνώρισαν ακόμα της θυσίας το σταυρό
Τη λεβεντιά δεν είδαν που υψώθηκε λιβανισμένη στους αιθέρες
ζητώντας μια άκρη γης να ξαποστάσει
Ήρθε φθινόπωρο,
οδεύουμε προς το χειμώνα.
Τα μάρμαρα,
σκεπασμένα με τη στάχτη των καμένων σπιτιών μας
βυθίζονται όλο και πιο πολύ στη γη.
Τα βράδυα,
Σαν χαμηλώνουνε τα φώτα
Και τα πουλιά κουρνιάζουν πιο βαθιά
στης μοναξιάς τους τη φωλιά
Η σκέψη δραπετεύει ορμώντας
στου μυαλού τα μονοπάτια
Είκοσι Ιούλη, μέρα φοβερή,
Άδοξη ώρα που ‘γινες χολή,
Κλεμμένη εικόνα, σπασμένο γυαλί,
Κόσμος ακόμα σκληρός σαν καρφί.
Είκοσι Ιούλη, μέρα τρομερή,
Μισή ψυχή, μισή φωλιά η γη,
Δίχως τον άντρα, χαμένο παιδί,
Είκοσι πίκρες θωρεί σκυθρωπή.
Δεν ξεχνώ
Την ώρα που έσχισε το μαντάτο
Το θλιβερό εκείνο πρωινό
Κραυγή οργής για πραξικόπημα
Μας ταξιδεύεις πάλι στο νησί…
Κι είν’ το ταξίδι αυτό
Γιομάτο γλύκα που πικραίνει,
Πόνο που ανακουφίζει,
Αλμύρα που γλυκαίνει,
Αγάπη που πονάει,
Χαρά που πνίγει,
Πέμπτη Παρασκευή των Χαιρετισμών,
Όλη η Ωραιότητα μαζί…
Κι αν δεν ταξιδεύουμε εμείς για το νησί,
εκείνο ταξιδεύει προς εμάς.
Σ’ ανατολίτικο σκοπό χορεύοντας στο κύμα
Λικνίζεται το γέρικο σκαρί σου
Στα κόκκινα και τα μαβιά νερά που βάφονται σ το ηλιοβασίλεμα
Μαράζι εσύ νωχελικά θωπεύεις τη σκέψη μας στ’ αντίπερα των δικών μας βουνών
Των δικών μας ακρογιαλιών
Των δικών μας αυλών…
Σαράντα κι ένα χρόνια πριν, πήραμε το στρατί της προσφυγιάς,
Ανηφορίσαμε το Τρόοδος προς άγνωστη πορεία,
πατήσαμε τα βουνά της Πιτσιλιάς.
Φύγαμε κυνηγημένοι, με στόχο να επιστρέψουμε σε λίγες μέρες.
Έχουμε ακόμα το κλειδί του σπιτιού μας συλλογιζόμενοι
πότε πια θά ‘ρθει εκείνη η ώρα. Του γυρισμού.
The current bibliography on Greek literature makes little or no reference to identity, with the exception of a few works such as the literary contribution of Professor Kanarakis, titled “Όψεις της Λογοτεχνίας των Ελλήνων της Αυστραλίας και Νέας Ζηλανδίας [Aspects of the Literature of Greeks in Australia and New Zealand]”(Kanarakis 2003). Although the Greek literature in Australia written in the first half of the twentieth century was predominately that of male writers, the female voice emerged dynamically in the second half of the century, making the female voice very distinct (Georgoudakis 2002; Nickas 1992). Thus, the Greek female writers in Australia appeared in the post-war era, during the Greek mass migration, with Vasso Kalamaras being the first, followed by Dina Amanatides and many more.
Όμορφη μέρα φωτεινή
Μητέρα
Στο βράχο αγριοκυκλάμινο
Μητέρα
Κόκκινη παπαρούνα στον αγρό
Μητέρα
Ολάνθιστη στον κήπο τριανταφυλλιά
Μητέρα
Καλή Ανάσταση
Χέρι χεράκι λέμε
Στο δρόμο για τον Καλό Λόγο
Κρατώντας λαμπάδα από μέλισσας κερί μυρωδάτο
Σκιές αθόρυβες συναντιόμαστε στους δρόμους προς την εκκλησιά
Τόσο παλιά
Τόσο παλιά ανάμνηση
Στο πέρασμα των χρόνων…
Οι γειτονιές μας ζωντανεύουν
Ήρθες με ντύσιμο ανοιξιάτικο,
προτού οι κρύες μέρες του χειμώνα τελειώσουνε καλά καλά
μήνυμα φωτεινό να φέρεις.
Τα φύλλα στα δέντρα κρατούσαν τη δροσιά της νύχτας απαλά,
οι πρώτοι ανθοί έσκαγαν με ροζομπλέ αποχρώσεις
σκορπώντας μηνύματα ευφροσύνης.
Βρεθήκαμε στην άκρη του πάρκου
εκεί που τα χνάρια των πουλιών ψηλάφιζαν το νωπό χώμα
μετά τη βροχή που κόπασε για λίγα λεπτά.
Η ανάσα γρήγορη
ρυθμικά έπαλλε στο στήθος
συνοδεύοντας τον ψίθυρο που έσβηνε στα παγωμένα χείλη.
Ένα μπουκέτο βαμβακένια σύννεφα
Στο φόντο μιας σειράς από ψηλές καμινάδες
Χιονοθύελλα οι άγουρες σκέψεις
Κι ένας ήλιος δισταχτικός
Να χαιρετίζει το φως της μέρας.
Όλο και λιγοστεύουν οι μέρες του χειμώνα
κι η αναμονή της άνοιξης γίνεται όλο και πιο έντονη.
Η βροχή πρασίνισε τον κάμπο της ψυχής
κι ο ήλιος πήρε θέση πίσω απ’ τα χείλη τ’ ουρανού.
Eμείς, σαν πεταλούδες πετάμε από γειτονιά σε γειτονιά
κουβαλώντας την ουσία της γονιμότητας.
Μάρτιος οκτώ, δύο χιλιάδες δεκατέσσερα
Κι όλα όπως πάντα περιστρέφονταν
Στην τροχιά του λευκού κύκλου των κύκνων
Κι όλα όπως πάντα αναδεύονταν μες στον αφρό των κυμάτων
Περιμένοντας τον ήλιο να χρυσώσει τ’ ανύποπτα σύννεφα στον μακρινό ορίζοντα
Η θάλασσα αμείλικτη
Οσφραινόμενη τον αέρα που έφερνε το φτερωτό άλογο
Απ΄ την ήσυχη Ασιάτικη ανατολή
Κουάλα Λάμπαρ και Πεκίνο
Δυο πόλοι, δυο προσορισμοί
Με ακριβό φορτίο διακόσιων τριάντα εννέα ψυχών.
Τούτο το δείλι το στυφό
π’ απάνεμα τα κύματα φιλούνε τ’ ακρογιάλι,
την ώρα που ’σκυψε ο ήλιος ντροπαλά
της γης τα χρυσοχρώματα ν’ ανάψει,
μιλούν του ρολογιού τα καρδιοχτύπια αργοσαλέυοντας.
Έφυγες έναν δειλινό
μιας ανθισμένης Κυριακής,
μαραζωμένο γιασεμί,
που στο καντήλι της χαράς
το λάδι είχε στερέψει.
Έφυγες σιωπηλά με τη βροχή,
ανύποπτα, καθώς το δάκρυ σου, αδύναμο,
για ύστερη φορά δρόσιζε την καρδιά.
Και πάλι περιμένω στ’ ανοιχτό παράθυρο
να δω το πέταγμα της χελιδόνας…
Και πάλι αναζητώ το μυρωμένο αεράκι
που ’ρχεται απ’ το περβόλι το φορτωμένο μ’ ανθό και μέλισσα
να χαϊδέψει τα μάγουλα της άνοιξης
φέρνοντας την οσμή του λεμονιού
ν’ αναζωογονήσει τη γειτονιά.
Ότι κι αν να πούμε το κακό έγινε πριν τόσα χρόνια!
Ότι και να πούμε
το πρωτοβρόχι εξακολουθεί να πέφτει αβέβαιο για τον προορισμό του,
σ’ ένα κήπο που ποδοπατήθηκε άγρια
και σφραγίστηκε με τ’ αχνάρια ξενικών επισκέψεων.
Ότι και να πούμε
το δέντρο ακόμα περιμένει στην πλατεία να ποτιστεί απ’ το χέρι το δικό μας.
Έφυγαν, χάθηκαν
άπειροι νιοι
και μεστωμένοι θεριστάδες,
που το ντουφέκι έτρεμε
στα πυρωμένα τους χέρια.
Ορφάνεψε ο τόπος μας
από πατέρες και μοναχογιούς.
Είκοσι Ιούλη μέρα φοβερή,
άδοξη ώρα πού ‘γινες χολή,
κλεμμένη εικόνα, σπασμένο γυαλί,
κόσμος ακόμα σκληρός σαν καρφί.
Ξυπνήσαμε με εμβατήρια,
βαρύγδουπες φωνές
που σου τέντωναν τις χορδές των νεύρων,
χτύποι χωρίς τη βούληση καρδιάς.
Άντρια Γαριβάλδη Αφιέρωμα στον W.B. Yeats Ω, εκείνος ο Καιρός θα μπορούσε ν’ αγγίξει μια μορφή Που να ‘δειχνε τι…
Πότε έχω τελευταία δει
Τα στρογγυλά πράσινα μάτια και τα μακριά ταλαντευόμενα κορμιά
Των σκούρων λεοπαρδάλεων του φεγγαριού;
Όλες τις άγριες μάγισσες, κείνες τις τόσο αριστοκράτισσες κυρίες,
Γιατί όλα τα σκουπόξυλα και δάκρυά τους,
Τα θυμωμένα δάκρυά τους, έχουνε χαθεί.
Άντρια Γαριβάλδη Αφιέρωμα στον W.B. Yeats Αν και τα φύλλα είναι πολλά, η ρίζα είναι μία· Σ’ όλες τις…
Μετάφραση του έργου του