Ένα μπουκέτο βαμβακένια σύννεφα
Στο φόντο μιας σειράς από ψηλές καμινάδες
Χιονοθύελλα οι άγουρες σκέψεις
Κι ένας ήλιος δισταχτικός
Να χαιρετίζει το φως της μέρας.
Όλο και λιγοστεύουν οι μέρες του χειμώνα
κι η αναμονή της άνοιξης γίνεται όλο και πιο έντονη.
Η βροχή πρασίνισε τον κάμπο της ψυχής
κι ο ήλιος πήρε θέση πίσω απ’ τα χείλη τ’ ουρανού.
Eμείς, σαν πεταλούδες πετάμε από γειτονιά σε γειτονιά
κουβαλώντας την ουσία της γονιμότητας.
Μάρτιος οκτώ, δύο χιλιάδες δεκατέσσερα
Κι όλα όπως πάντα περιστρέφονταν
Στην τροχιά του λευκού κύκλου των κύκνων
Κι όλα όπως πάντα αναδεύονταν μες στον αφρό των κυμάτων
Περιμένοντας τον ήλιο να χρυσώσει τ’ ανύποπτα σύννεφα στον μακρινό ορίζοντα
Η θάλασσα αμείλικτη
Οσφραινόμενη τον αέρα που έφερνε το φτερωτό άλογο
Απ΄ την ήσυχη Ασιάτικη ανατολή
Κουάλα Λάμπαρ και Πεκίνο
Δυο πόλοι, δυο προσορισμοί
Με ακριβό φορτίο διακόσιων τριάντα εννέα ψυχών.
Τούτο το δείλι το στυφό
π’ απάνεμα τα κύματα φιλούνε τ’ ακρογιάλι,
την ώρα που ’σκυψε ο ήλιος ντροπαλά
της γης τα χρυσοχρώματα ν’ ανάψει,
μιλούν του ρολογιού τα καρδιοχτύπια αργοσαλέυοντας.
Έφυγες έναν δειλινό
μιας ανθισμένης Κυριακής,
μαραζωμένο γιασεμί,
που στο καντήλι της χαράς
το λάδι είχε στερέψει.
Έφυγες σιωπηλά με τη βροχή,
ανύποπτα, καθώς το δάκρυ σου, αδύναμο,
για ύστερη φορά δρόσιζε την καρδιά.
Και πάλι περιμένω στ’ ανοιχτό παράθυρο
να δω το πέταγμα της χελιδόνας…
Και πάλι αναζητώ το μυρωμένο αεράκι
που ’ρχεται απ’ το περβόλι το φορτωμένο μ’ ανθό και μέλισσα
να χαϊδέψει τα μάγουλα της άνοιξης
φέρνοντας την οσμή του λεμονιού
ν’ αναζωογονήσει τη γειτονιά.
Ότι κι αν να πούμε το κακό έγινε πριν τόσα χρόνια!
Ότι και να πούμε
το πρωτοβρόχι εξακολουθεί να πέφτει αβέβαιο για τον προορισμό του,
σ’ ένα κήπο που ποδοπατήθηκε άγρια
και σφραγίστηκε με τ’ αχνάρια ξενικών επισκέψεων.
Ότι και να πούμε
το δέντρο ακόμα περιμένει στην πλατεία να ποτιστεί απ’ το χέρι το δικό μας.
Έφυγαν, χάθηκαν
άπειροι νιοι
και μεστωμένοι θεριστάδες,
που το ντουφέκι έτρεμε
στα πυρωμένα τους χέρια.
Ορφάνεψε ο τόπος μας
από πατέρες και μοναχογιούς.
Είκοσι Ιούλη μέρα φοβερή,
άδοξη ώρα πού ‘γινες χολή,
κλεμμένη εικόνα, σπασμένο γυαλί,
κόσμος ακόμα σκληρός σαν καρφί.
Ξυπνήσαμε με εμβατήρια,
βαρύγδουπες φωνές
που σου τέντωναν τις χορδές των νεύρων,
χτύποι χωρίς τη βούληση καρδιάς.