Author: Garivaldis Andrea

Ξαναντάμωμα

Ήρθες με ντύσιμο ανοιξιάτικο,
προτού οι κρύες μέρες του χειμώνα τελειώσουνε καλά καλά
μήνυμα φωτεινό να φέρεις.

Τα φύλλα στα δέντρα κρατούσαν τη δροσιά της νύχτας απαλά,
οι πρώτοι ανθοί έσκαγαν με ροζομπλέ αποχρώσεις
σκορπώντας μηνύματα ευφροσύνης.

January 23, 2015 / No Comments / More

Αντάμωμα

Βρεθήκαμε στην άκρη του πάρκου

εκεί που τα χνάρια των πουλιών ψηλάφιζαν το νωπό χώμα
μετά τη βροχή που κόπασε για λίγα λεπτά.

Η ανάσα γρήγορη

ρυθμικά έπαλλε στο στήθος

συνοδεύοντας τον ψίθυρο που έσβηνε στα παγωμένα χείλη.

January 21, 2015 / 3 Comments / More

Εδώ στο Coventry

Ένα μπουκέτο βαμβακένια σύννεφα
Στο φόντο μιας σειράς από ψηλές καμινάδες
Χιονοθύελλα οι άγουρες σκέψεις
Κι ένας ήλιος δισταχτικός
Να χαιρετίζει το φως της μέρας.

January 16, 2015 / 4 Comments / More

Στο κατώφλι του αύριο

Όλο και λιγοστεύουν οι μέρες του χειμώνα
κι η αναμονή της άνοιξης γίνεται όλο και πιο έντονη.
Η βροχή πρασίνισε τον κάμπο της ψυχής
κι ο ήλιος πήρε θέση πίσω απ’ τα χείλη τ’ ουρανού.

Eμείς, σαν πεταλούδες πετάμε από γειτονιά σε γειτονιά
κουβαλώντας την ουσία της γονιμότητας.

Μάρτιος οκτώ, δύο χιλιάδες δεκατέσσερα
Κι όλα όπως πάντα περιστρέφονταν
Στην τροχιά του λευκού κύκλου των κύκνων
Κι όλα όπως πάντα αναδεύονταν μες στον αφρό των κυμάτων
Περιμένοντας τον ήλιο να χρυσώσει τ’ ανύποπτα σύννεφα στον μακρινό ορίζοντα
Η θάλασσα αμείλικτη
Οσφραινόμενη τον αέρα που έφερνε το φτερωτό άλογο
Απ΄ την ήσυχη Ασιάτικη ανατολή
Κουάλα Λάμπαρ και Πεκίνο
Δυο πόλοι, δυο προσορισμοί
Με ακριβό φορτίο διακόσιων τριάντα εννέα ψυχών.

March 25, 2014 / 2 Comments / More

Ανάμνηση

Τούτο το δείλι το στυφό
π’ απάνεμα τα κύματα φιλούνε τ’ ακρογιάλι,
την ώρα που ’σκυψε ο ήλιος ντροπαλά
της γης τα χρυσοχρώματα ν’ ανάψει,
μιλούν του ρολογιού τα καρδιοχτύπια αργοσαλέυοντας.

Έφυγες έναν δειλινό
μιας ανθισμένης Κυριακής,
μαραζωμένο γιασεμί,
που στο καντήλι της χαράς
το λάδι είχε στερέψει.

Έφυγες σιωπηλά με τη βροχή,
ανύποπτα, καθώς το δάκρυ σου, αδύναμο,
για ύστερη φορά δρόσιζε την καρδιά.

May 13, 2012 / 1 Comment / More

Της Ανάστασης

Και πάλι περιμένω στ’ ανοιχτό παράθυρο
να δω το πέταγμα της χελιδόνας…

Και πάλι αναζητώ το μυρωμένο αεράκι
που ’ρχεται απ’ το περβόλι το φορτωμένο μ’ ανθό και μέλισσα
να χαϊδέψει τα μάγουλα της άνοιξης
φέρνοντας την οσμή του λεμονιού
ν’ αναζωογονήσει τη γειτονιά.

April 15, 2012 / No Comments / More

Περιμένοντας για το αύριο

Ότι κι αν να πούμε το κακό έγινε πριν τόσα χρόνια!

Ότι και να πούμε
το πρωτοβρόχι εξακολουθεί να πέφτει αβέβαιο για τον προορισμό του,
σ’ ένα κήπο που ποδοπατήθηκε άγρια
και σφραγίστηκε με τ’ αχνάρια ξενικών επισκέψεων.

Ότι και να πούμε
το δέντρο ακόμα περιμένει στην πλατεία να ποτιστεί απ’ το χέρι το δικό μας.

January 7, 2012 / 2 Comments / More