Κύριε,
σαν έρθ’ η μεγάλη ώρα
του μυστικού μας δείπνου
μην προδοθώ
όπως Εσύ
μ’ ένα φιλί στο στόμα,
ούτε πισώπλατα να ’ρθει
του αγγέλου το μαχαίρι.
Το φεγγάρι μάτωσε
κι απόψε
απ’ την απουσία σου.
Ύστερα πνίγηκε˙
ναυαγός
στ’ άγρια κύματα.
Άλικα
τώρα
τα νερά
και η απορία
στο «γιατί;»
των αθώων της απέναντι όχθης
αναπάντητη.
Το αγιάζι στην Ομόνοια ξυράφι
μα πιότερο κόβει η ερημιά του τοπίου
το άδειο που χάσκει πεινασμένο
η ενεδρεύουσα παντού απειλή.
Το ικρίωμα στημένο από νωρίς
καθώς το σούρουπο φάνηκε δειλά
με τους χαλκιάδες ν’ ακονίζουν τα μαχαίρια
σε κάθε απόμερη γωνιά.
Πόσο βαθιά την πένα σου
βουτούσες στο μελάνι
κι οι λέξεις ήταν όμορφες
σαν βγαίνανε σεργιάνι.
Όταν εσύ χαθείς, μέσα στο θάμπος της νυχτιάς
έν’ άλικο τριαντάφυλλο στο στήθος μου θ’ ανοίξει
Κι απ’ όλους
μονάχα οι ποιητές απόμειναν.
Σαν τους παλιούς ρεμπέτες
των καημών λυράρηδες έγιναν
αν και ρηχά τα αισθήματα του κόσμου.
Άργησε η Άνοιξη να ’ρθει εκείνον τον Απρίλη.
Παράπονα ο ουρανός έβρεχε κάθε δείλι.
Το γιασεμί ολάνθιστο μαράθηκε στην πάχνη,
θρυμματισμένα πέταλα έμειναν, μόνο, κι άχνη.
Άνοιξε τις φτερούγες του τ’ αγριοπεριστέρι,
πέταξε σ’ άλλους ουρανούς να βρει το Καλοκαίρι.
Κάθε βράδυ
στο ρημαγμένο σπιτικό μου
αγγέλου φτερά βάζω στους ώμους
και κινώ για τον άγνωστο πλανήτη «όνειρο»
με την ελπίδα να σε βρω κάποτε
στον απέραντο γαλαξία του ύπνου.
Πέταξα ως την άκρη των αστεριών
ακολουθώντας τα χνάρια σου.
Δακρυσμένη φέτος η άνοιξη
με τα σκισμένα μεσοφόρια
γεμάτα θειάφι και μπαρούτι
ξέφτια ελπίδας κι αποφόρια.