Αγκάλιασέ με μάνα από τον ουρανό
Να νιώσω την ανάσα, τη θέρμη σου ξανά
Ν’ ακούσω τη φωνή σου πάλι να τραγουδά
“άστα τα μαλάκια σου ανακατεμένα”.
Κάτω τα χέρια βάρβαροι, από τη χώρα
Τ’ ουρανού, της θάλασσας και του φωτός
Τη χώρα των Θεών, μα και των θεανθρώπων
Τη χώρα ποιητών, τη χώρα φιλοσόφων
Τη χώρα του Αλέξανδρου, τη χώρα τ’ Αχιλλέα
Τη χώρα του Μινώταυρου και της Λερναίας Ύδρας.
Σένα κομμάτι της ψυχής είχα αποθηκεύσει
Πίκρα κι’ απογοήτευση από δικούς και φίλους.
Είπα να πάω στον Θεό και να του την ανοίξω
Να δη κι’ας κρίνει πια αυτός τον πόνο μου να γιάνει.
Ζωή είναι μιά σταγόνα αγάπης
Δοσμένη απ τον ένα στον άλλον.
Αν μπορείς να την δώσεις
Αν μπορείς να την πάρεις
Ζεις
Αν τύχει φίλε και διαβείς απ’ το στενό σοκάκι
Της γειτονιάς που τα παιδιά χορεύουνε συρτάκι
Όταν γυρνούν απ’ την δουλειά τ’ απόβραδο
Κι οι κοπελιές βγαίνουν στα παραθύρια
Το βλέμμα σήκωσε ψηλά κι ατένισε την κοπελιά
Που δεν φορά στολίδια, κι έχει το βλέμμα στο κενό
Ίσα ριχτό, χαμένο
Εμείς οι παλιάτσοι
Της χώρας τ’ ουρανού της θάλασσας και του φωτός
Εμείς οι παλιάτσοι
Τα παιδιά με τα πλατιά χαμόγελα και τα μεγάλα μάτια
Εμείς οι παλιάτσοι της ζωής