The Man of God is drunken without wine
The Man of God is sated without meat
The Man of God is rapturous, amazed
The Man of God has neither food nor sleep
The Man of God is a king beneath a humble cloak
The Man of God is a treasure in a ruin
The Man of God in not of wind and earth
The Man of God is not of fire and water
Περάσαμε το ένα τρίτο της ζωής μας
σε αίθουσες δημόσιας αναμονής
κοιτάζοντας τα παπούτσια του μπροστινού μας
κλωτσώντας το μέλλον μας
σε θυρίδες δίχως φως
Το άλλο τρίτο
σε λάθος ανθρώπους το ξοδέψαμε
σε συναισθήματα δίχως αξία
και σε φιλίες χωρίς αντίκρισμα κανένα
έτσι μεγαλώσαμε
μέρες βουτηγμένες προσμονές
σε κουταλάκια του γλυκού
βανίλια υποβρύχιο
ραδιοφώνου παράσιτα
αφιερώσεις σε όνειρα πειρατικά
ρητορείες, ψευτοπολιτική
δήθεν αριστεροί, δήθεν σωσίες
δήθεν φιλοπάτριδες ή ορθολογιστές
Σαν κυνικός φιλόσοφος ψάχνω μ’ ένα λυχνάρι
να βρω πράγματα ανύπαρκτα, αλλά, πού τέτοια χάρη!
Ψάχνω να βρω ένα άνθρωπο που άνθρωπος να είναι.
Ψάχνω να βρω έναν τρανό, θηρίο να μην είναι.
Ψάχνω να βρω έναν άρχοντα Θεό μέσα του να ’χει.
I, the most perfect syllable in the world.
It encapsulates me and all that is mine
And all that I perceive or have perceived,
All that I encountered or experienced, the
Totality of my existence and its meaning
To me and the ripples of its influence, little
Or large, on the world around it, completely
Ensconced within this one tiny utterance
That takes a fragment of a moment to
Attain its meaning in its full complexity
That mocks at any naive attempt on the
Part of the “Categorizers” to encumber it
With a fixed definition or to decipher its
Ever variable, ever evolving, ever fluid
Semantics. Definition may bring solace
To the rationalists, but it brings not Truth.
Σας εύχομαι συνάνθρωποι, σ΄όλης της γης τα μέρη
η του Χριστού Ανάσταση, ανάσταση να φέρει
πρώτα σε όλες τις καρδιές κι ύστερα στην υγεία
και στην οικονομία μας και Θεία ευλογία.
Έφθασαν τα Χριστούγεννα που τα προσμένουμ’ όλοι
για να χαρούμε ελεύθεροι, την πιο μεγάλη σκόλη.
Έφθασαν τα Χριστούγεννα, κι αντί «Επί Γης Ειρήνη»,
κανόνια και μυδράλια, ο ένας στον άλλο στήνει.
Έφθασαν τα Χριστούγεννα, κι αντί «Χριστός γεννάται»
πάνω σ’ ολόκληρη τη γη, ο πόλεμος βρυχάται …
Έφθασαν τα Χριστούγεννα κι αντί «Θεό δοξάστε»
το σύνθημα των πιο πολλών είναι «Θεό ξεχάστε».
Ποτέ δεν το αγοράζουνε κι ούτε το ζητιανεύουν
και ούτε το δανείζονται κι ούτε ποτέ το κλέβουν
Δεν τρώγεται, δεν πίνεται και σ’όποιον το χαρίσουν
με την καρδιά τους, άπλετα θα τον χαροποιήσουν.
Αψύ πολύ της νιότης το κρασί
κι όταν το πιείς τόσο ζητάς να πίνεις
κι ήπιες λεβέντη μου ανέρωτο κι εσύ
και να μην ήσουν ασυγκράτητος εγίνης.
Η πρώτη φορά που “άκουσα” για τη συγγραφέα Διονυσία Μούσουρα, ήταν το 2015. Είχε παραχωρήσει τότε, μια εξαιρετική συνέντευξη για το ένθετο “Τέχνης Λόγια”, το οποίο κυκλοφορούσε με την εφημερίδα ” Ημέρα της Ζάκυνθος”, στην καλή συνάδελφο και φίλη Katerina Demeti! Δυό χρόνια μετά, έχω την τιμή να τη φιλοξενώ στη σελίδα μας!
Χρειάστηκε μόλις, μια εβδομάδα για να διαβάσω το βιβλίο της με τίτλο “Του Φιόρου και του Μισεμού”, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Περίπλους. Πρόκειται για συλλογή διηγημάτων που έχουν ένα κοινό χαρακτητιστικό. Κάποια ολόκληρα, κάποια σε μεγάλο μέρος τους, δεν αποτελούν μυθοπλασία αλλά πραγματικότητα!
Κλαις για μια δόση.
Ελλάς, «χώρα του κλέους».
Πατρίδα χρέους.
Να ξεκλειδώσει
η Ο.Ν.Ε. του ελέους,
την υποδόση.
Γιωργάκης, Λουκάς-
Αντώνης και Αλέξης.
Φίλε, θ’ αντέξεις;
Research sheds light on the missing persons of Cyprus who disappeared without a trace during the Turkish invasion of 1974. Andrea Stylianou talks to “Neos Kosmos” about her academic achievements and being a human rights advocate.
Πιστεύω εις ένα γυρισμό,
όλων αυτών που φύγαν
μίαν ωραίαν ημέρα ή
ένα βράδυ μοναχικό.
Τώρα ήταν σειρά σου, φίλη μου.
Κι εγώ, έμεινα εδώ πίσω.
Σε τούτο τον κόσμο
να ζω και να ακούω
τον πόνο των ανθρώπων.
Diasporic Literature is continuing the tradition of a special edition of its periodical for the World Day of Poetry on March 21, as declared by the United Nations.
Η Diasporic Literature συνεχίζοντας μια πορεία άξιας αντιπροσώπευσης των ποιητών κατά την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στις 21 Μαρτίου, όπως ανακοινώθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη εκδίδει αυτή την ηλεκτρονική προσπάθεια πενήντα-οκτώ ποιητών. Ατόμων που δεν μπορούν να ζήσουν δίχως τη δημιουργία, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν δίχως ποίηση.
Τόποι της γης και τόποι του μύθου και του γαλαξία, Κηφέας, Κασσιόπη, Ανδρομέδα, Σείριος, Ωρίων∙ ψάχνοντας αέναα για την αρχαία πηγή με όλα τα μέσα και όλους τους αφηγηματικούς τρόπους (στη συγκεκριμένη περίπτωση, με ελεύθερο στίχο και σονέτα), «αρχαιολόγος του εαυτού του ή δύστυχος εξαντλημένος θνητός (Mortalibus aegris)» αλλά και με τον ήλιο της ποίησης «να χύνει στο μέτωπό του λαμπράς ακτίνας αθανασίας (Κάλβος, «Η Βρετανική Μούσα»)», ο Γιώργος Βέης μέσα στο 2016 έκδωσε την 13η ποιητική του συλλογή με τον τίτλο Για ένα πιάτο χόρτα, από τις εκδόσεις Ύψιλον.
The old lady had never learned anything else in her life except to drop blessings from her lips, as if the blessings sustained her.
Her eyelash colour faded, her face was a mass of wrinkles. ” Daughter, give me the votive candle so I may light it, and may you reign like a queen one
day”.
On Sundays, in the courtyard under the vine, they’d turn on the radio.
“Daughter, bring the radio, and may you pick up soil and have it turned to gold
in your hands”.
Δεν γνωρίζω τι είναι κείνο που μας έδωσε την ιδέα να κάνουμε αυτό το αφιέρωμα, ειδικά εφόσον σαν άνθρωποι του γραπτού λόγου που θέλουμε να πιστεύουμε ότι μας διέπει η λογική και η λογική αυτή προστάζει να μην πιστεύουμε σε ψήγματα της φαντασίας, της προκατάληψης, της μαντείας ή του αορίστου. Είναι όμως ευχής έργο το ότι καταφέραμε να συνδράμουμε σε μια προσπάθεια επίκλησης ενδιαφερόντων που μας αντιπροσωπεύει, εφόσον όλοι αγαπήσαμε και όλοι αγαπηθήκαμε κάποτε. Η ίδια συγκυρία με το αφιέρωμα ακριβώς δυο χρόνια πριν. Εσείς μπορείτε να κρίνετε αν πετύχαμε να αγγίξουμε τα πιο λεπτά σας συναισθήματα.
Δεν πάει καλά αυτός ο κόσμος.
Οι διεθνείς τραπεζικοί εγκληματίες
γεμίζουν με φέρετρα απόγνωσης τον κόσμο.
Οι αυτόχειρες αφήνουν τη σκόνη από το σώμα τους
και η τελευταία βροχή της άνοιξης την ταξιδεύει
στα σταυροδρόμια του αγώνα.
Δεν πάει καλά η χώρα μας.
Όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα ,
το χρώμα της ήττας και της προδοσίας
ζωγραφισμένο με αδρές πινελιές
στις φτωχές ψυχές των Ελλήνων.
Τ’ όραμα Δικαιοσύνη, της Ευρώπης
στον σκουπιδοτενεκέ της απληστίας.
Ζούσαμε στο Αρκάτζι (Αργάκι), λίγο έξω από τη Μόρφου. Το πιο όμορφο σπίτι το είχε ο πάππους μου γιατί ήταν μες στες λεμονιές. Ετρέχναμε , εβγαίναμε πάνω στα δέντρα κι εκρέμουμασταν ανάποδα ,σαν τα λεμόνια. Βλέπω τον θαρρείς με το μακρύ μουστάκι και το ψάθενο καππέλο να ποτίζει. Εκαθίζαμε στον ίσκιο κι ετάιζε μας κατσικίσιο τυρί και ψωμί . Έδειχνε μας να φτιάχνουμε στεφάνια με τους αθθούς της λεμονιάς.
My friend Rena called yesterday,
She said,” It’s summer and I’m going away.”
I asked, “Do you think that’s right.
We won’t see each other for a fortnight?”
She responded, “I’m going to Skopelos.”
I queried, “Do you think that’s ophelos?
There, there are thousands of trees
But no breeze.
Ο Αχμέντ Ιντί Χαλαουί, υπουργός ασφαλείας της κυβέρνησης ΕΞΑΝΟΜ (Εξ Ανατολών Ορμώμενοι Μουσουλμάνοι) στεκόταν από ώρα τώρα μπροστά στα παράθυρα του γραφείου του συνοφρυωμένος. Με παγωμένο βλέμμα παρακολουθούσε το πλήθος που γέμιζε ασφυκτικά τους δρόμους γύρω από το υπουργείο του κι όλο μεγάλωνε και φούσκωνε, σαν ποτάμι έτοιμο να ξεχειλίσει. Πιο πολύ κι από τον τεράστιο όγκο τους τον ενοχλούσαν οι γαλανόλευκες σημαίες με τον μεγάλο σταυρό σε όλο το μήκος και το πλάτος τους. Τις κράδαιναν σαν ρομφαίες που αμφισβητούσαν τα ιερά και τα όσια της μουσουλμανικής πίστης την οποία είχε δουλέψει σκληρά να επιβάλει σ’ αυτή τη χώρα. Τον εξόργιζε και η χρονική στιγμή της διαδήλωσης. Το ημερολόγιο έδειχνε 11 Ιουνίου 2065 και διένυαν την κχιντ-‐αλ-‐ σαρκχιρ τη μικρή γιορτή τρεις μέρες πριν τη λήξη του ραμαζανιού.
Στο σκοτεινό, άδειο κοιτώνα χορεύουν οι σκιές,
γυμνόστηθες, με κινήσεις αργές
φανερώνοντας νοήματα, αινίγματα και υποστάσεις
που το λαμπρό φως και η χρυσαυγή αδυνατούν
την αλήθεια τους να συλλάβουν
Δείχνουν ψυχές αλάτρευτες που αρέσκονται
στα μισοσκόταδα να κολυμπούν,
ψυχές που ακροβατούν μεθυσμένες στο βελούδινο κενό
Όταν έπιασα στα χέρια μου τις «Μαγικές στιγμές» του Σωτήρη Μπουλντούμη πίστευα πως θα διάβαζα μια ακόμα γνωστή ιστορία για την ελληνική επανάσταση. Όταν τέλειωσα το διάβασμα, είχα την αίσθηση πως είχα μόλις γυρίσει από ένα συναρπαστικό ταξίδι με δυο σκέλη. Εκείνο που έκανα ακολουθώντας τον Άγγλο περιηγητή λόρδο Χόλμπουργκ – έναν εκ των πρωταγωνιστών της ιστορίας- και το άλλο που έκανα παρέα με τη νεαρή καπετάνισσα Βασιλική.
«Τώρα τι γράφετε;»
«Μια ιστορία» είπα. «Κάτι για τον Ίωνα Δραγούμη».
«Α», είπε η κυρία Βούλα.
Δεν έδειξε να την τραβάει ιδιαίτερα το θέμα. Ούτε κι εμένα θα με τραβούσε πριν από λίγα χρόνια, στη δεκαετία του ’70. Το όνομα του Δραγούμη, όπως μου ‘χει μείνει απ’ το σχολείο, ήταν δεμένο με βαρετά βιβλία και βαρετές αναλύσεις. Έπρεπε να γνωρίσω τον αληθινό Ίωνα, μέσα απ’ το στόμα του γέρο-αδελφού του και μέσα από κιτρινισμένα φύλλα ημερολογίου, για να τον αγαπήσω.
Τρεις ποιητές γράφουν για τη μάνα, ή μάννα, ή μητέρα…
Η μόνη ύπαρξη της οποίας η αγάπη για τα τέκνα δεν έχει όρια…
Εδώ την τιμούμε, λίγο αργά, αλλά πάντα με τον πρέποντα σεβασμό και ευγνωμοσύνη
Πιστεύω εμέ, ότι εγώ εσύ∙ εγώ όλη. (Από το βιβλίο, σελ. 72)
Το πρώτο κινούν, το ορμέμφυτο του έρωτα, διοργανώνει κατ΄αποκλειστικότητα τη γραφή, την καθιστά εκούσα άκουσα σύντροφό του, την ανανεώνει, για να την οδηγήσει εκ του ασφαλούς στην ενδοχώρα της Λαλιάς.
Γυρίζει μόνος
στα χείλη του παντάνασσα σιωπή
συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.
Ωχρός
με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος
νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός
Έλληνας.
Η ζωή και το γράψιμο γίνονται αδιαίρετα στον ποιητή. Την λέξη χρησιμοποιώ και καλύπτω τον λογοτέχνη στο σύνολο που τον περιγράφει. Γίνονται, γιατί είναι διαδικασία αργή, ενός επαναλαμβανόμενου παρόντος που μεθοδεύεται από το μέγεθος που παίρνει το βίωμα στη ζωή.
Είναι δύσκολο να εξηγηθεί αυτή η σχέση σε όσους δεν την έχουν βιώσει και το μόνο που απομένει είναι η αλληγορία και ο συμβολισμός, για να εξηγηθεί… η αλληγορία και ο συμβολισμός. Είναι το ίδιο περίπου, όπως γίνεται και στη γλωσσολογία, όπου η γλώσσα χρησιμοποιείται για να εξηγηθεί… η γλώσσα. Στη γλωσσολογία υπάρχει ωστόσο η λέξη metalanguage, που είναι ακριβώς το μέσο, το μέσο που προσπαθώ να οικοδομήσω εδώ, να εξηγήσω την έννοια της μεγάλης λογοτεχνίας (ζωής) και της τέχνης του λόγου. Εδώ λέγεται απλά μια κριτική μελέτη.
Η Ποίηση που δεν χρονολογείται. 21 Μαρτίου 2016 – Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Η ιδέα αυτής της πρασινογάλαζης έκδοσης, σε φόντο καφέ σκούρο, ανήκει στην παρέα που δημιουργήσαμε άθελα και μέσα από την ηλεκτρονική σελίδα του ηλεκτρονικού περιοδικού “Diasporic Literature”.
το ξέρουν καλά εδώ
το ξέρουν καλά
έχω μια ξενιτιά
μου εργάζεται και την πληρώνω
την πληρώνω ακριβά
γιατί δεν παίρνει άδεια
την ταΐζω όπως ταΐζω τα παιδιά μου
και πιο πολύ
ακόμα με κρέας
Μετάφραση του έργου του