Μα ’ναψες, φως μου, μια φωθιά απού ζωή μου δίνει
και τρέμω όντε φανταστώ, την ώρα που θα σβήνει.
Τσι δυό καρδιές μας σμίξαμε και δε μας τσι ξεσμίγει
ούτε ο Χάρος μάθια μου, όποιος κι αν πρωτοφύγει.
Σε τούτο εδώ τον αγώνα είμαστε όλοι μέσα, είναι πολλές οι φωνές μας
δεν είμαστε ένας δυο συχωριανοί! Δεν είμαστε ένας δυο ποιητές που
βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο, είμαστε όλοι…ακόμα και ορισμένοι
Τούρκοι, ελάχιστοι αλλά είναι, το εύχομαι, γιατί χάνουν αίμα υπόληψης αν
δεν είναι, αλλιώς… είμαστε χαμένη ανθρωπότητα.
Ο ποιητικός λόγος ανοίγει τα ανθρώπινα μάτια μπροστά στον αόρατο κόσμο. Κάθε άνθρωπος, την ώρα του ύπνου, γίνεται ποιητής του εαυτού του. Κοιμώμενοι, αγγίζουμε μια νέα ζωή, απελευθερωμένη από τα δεσμά του χώρου και του χρόνου. Μια νέα ζωή; Πόσες παράλληλες ζωές μπορούμε να βιώσουμε; Ένα θέατρο μέσα στο θέατρο. Αλλεπάλληλες σκηνές… ένας πρωταγωνιστής. Πόσους ρόλους θα υποδυθούμε αύριο; Ποια είναι η ελευθερία;
Τότε άρχισε το πάρτι.
Πάνε πια πάνω από σαράντα χρόνια από τότε που, μόλις μας τηλεφώνησαν -στις 23- τη λύση απ’ έξω κι όλα είχαν συμφωνηθεί· χωρίς να ξέρουμε πώς και τι, την επομένη ξεχυθήκαμε όλοι στους δρόμους βαστώντας στα χέρια κεριά αναμμένα, πανηγυρίζοντας τρελά για τη χούντα που έπεσε (την ίδια στιγμή που έπεφτε και η Κύπρος βέβαια). Βγάλαμε το γύψο απ’ το σπασμένο χέρι και χαιρόμασταν που μας είχαν πριονίσει το ένα πόδι.
Και κανείς στο πάρτι, δε σκέφτηκε πως είχαμε πόλεμο.
Γιατί κανείς απ’ αυτούς που έπρεπε να το πουν, δεν το είπε.
The old lady had never learned anything else in her life except to drop
blessings from her lips, as if the blessings sustained her.
Her eyelash colour faded, her face was a mass of wrinkles. “Daughter, give
me the votive candle so I may light it, and may you reign like a queen one
day”.
On Sundays, in the courtyard under the vine, they’d turn on the radio. ”
Daughter, bring the radio, and may you pick up soil and have it turned to gold
in your hands”.
Her legs were unable to take much walking anymore, she didn’t go to church
anymore.
Yet again you’ve not kept your promise
I waited for you
so we could drink together under the stars
the valley’s secrets, and the never-sleeping aromas of the summer
on the nights, when Ai-Loukas’ few candles
bathed the moon in their light
and when to cinderella-night we wished to sell
still one more tale
lest it be lost in the haystack.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος ή να βγαίνει απ’ αυτό το αυτοκίνητο, εκτός απ’ τον θείο Κωνσταντίνο· και μάλιστα μόνο για να πάει στο Υπουργείο, πουθενά αλλού. Ακόμα και το καλοκαίρι που πηγαίναμε διακοπές, στο πατρικό· στο σπίτι του Υπουργού, με το τραίνο πηγαίναμε· δεν μας είχε πάει ποτέ ο Σταύρος.