Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε … «παλιό». Σπεύδω λοιπόν να προκαταλάβω όλους τους… χιλιάδες αναγνώστες μου- ή έστω και έναν- ότι, όλα αυτά τα «χωρίς», δεν είναι παρά μία ευφυής γραφιστική ιδέα, η οποία στην πραγματικότητα απαιτούσε ειδική γραφιστική και τυπογραφική επιμέλεια.
As ever, again at this tide and time,
when a year sets in and a year flows hence-
As ever again the querulous rhyme
Of an ancient song fills my inner sense:
“Turn of the Year, turn of the year-
But does any turn in the road appear?”
When my years were fewer my hopes were stirred,
And vows I made (as you made them, too!)
Wiser to be in both deed and word,
The Old Year’s error to change in the New.
Yet I was but I – as the years flowed past,
And the ancient rhyme but mocked me, at last!
Τα Χριστούγεννα που έρχονται αδιάλειπτα κάθε τέλος ενός χιλιοβασανισμένου έτους των πτωχών και προϊδεάζουν την νέα χρονιά για τους ανθρώπους των κερδών, ευτυχώς γεμίζουν και τις καρδιές των λογοτεχνών μας με συναισθήματα. Γεμίζουν ψυχές που οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο με ευαισθησία, ελπίδα κι αγάπη. Γεμίζουν ιδιαίτερα τους ποιητές αυτού του κόσμου. Αυτή την ομορφιά κι αγάπη μέσα από τα λόγια τους θέλει ν’ αναδείξει η Διασπορική με το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Θέλει να μιλήσει για λίγη αγάπη, έστω μόνο λίγη, μετά από την τόση αγριότητα στον κόσμο μας.
You ask me
what I’ve discovered
as I gauge your will to suffer
by the length of the pause I pose
between us. If you hold my eyes
and don’t smile but slightly frown
where sad news frowns
I won’t need to prophesy
for your search has began
Μα ’ναψες, φως μου, μια φωθιά απού ζωή μου δίνει
και τρέμω όντε φανταστώ, την ώρα που θα σβήνει.
Τσι δυό καρδιές μας σμίξαμε και δε μας τσι ξεσμίγει
ούτε ο Χάρος μάθια μου, όποιος κι αν πρωτοφύγει.
Σε τούτο εδώ τον αγώνα είμαστε όλοι μέσα, είναι πολλές οι φωνές μας
δεν είμαστε ένας δυο συχωριανοί! Δεν είμαστε ένας δυο ποιητές που
βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο, είμαστε όλοι…ακόμα και ορισμένοι
Τούρκοι, ελάχιστοι αλλά είναι, το εύχομαι, γιατί χάνουν αίμα υπόληψης αν
δεν είναι, αλλιώς… είμαστε χαμένη ανθρωπότητα.
Ο ποιητικός λόγος ανοίγει τα ανθρώπινα μάτια μπροστά στον αόρατο κόσμο. Κάθε άνθρωπος, την ώρα του ύπνου, γίνεται ποιητής του εαυτού του. Κοιμώμενοι, αγγίζουμε μια νέα ζωή, απελευθερωμένη από τα δεσμά του χώρου και του χρόνου. Μια νέα ζωή; Πόσες παράλληλες ζωές μπορούμε να βιώσουμε; Ένα θέατρο μέσα στο θέατρο. Αλλεπάλληλες σκηνές… ένας πρωταγωνιστής. Πόσους ρόλους θα υποδυθούμε αύριο; Ποια είναι η ελευθερία;