Αφήνεις τη ρέμβη τ’ ονείρου στο μαξιλάρι
για να διαβάσεις ένα ποίημα σε βάθος
Δίπλα το κεράκι με άρωμα βανίλιας
χρωματίζει το χοντρό τετράδιο των δακρύων
με κύκλους καιρών αξεπέραστων
Το κάνει παραμύθι αδιάβαστο
με την πονεμένη βασιλοπούλα του κοιμισμένη
σε αδειανά σατέν σεντόνια
Virgin to life, whore of the underworld.
Donned once with beauty,
Consumed now by carnality;
Deplete me of that which me makes human.
May your hand reach to my soul;
Poise it and torment it,
Lash it with the whip of your antipathy.
May the tendrils of anger reach deep to my mind,
Suffocate it with taint.
May it feel your wrath,
And your corruption;
So it may never forget the voice of beauty’s sorrow.
Mιά φορά κι έναν καιρό… υπήρχε η Χώρα των παραμυθιών
υπήρχαμε εμείς που τα γράφαμε,όλοι οι παραμυθάδες, μετά το τέλος μιας κουραστικής μέρας με ζεστές παντόφλες κι ένα υποβόσκων χασμουρητό υπήρχε πάντα στο χέρι ένα παραμύθι ταξίδι δίχως διόδια στην Χώρα της Φαντασίας..συντροφιά με την Χιονάτη , την Αλίκη την Σταχτοπούτα τον Τζακ και την μαγική του φασολιά.. μέχρι τα σημερινά παραμύθια τα διδακτικά για την Φύση, το περιβάλλον, τις Αξίες τον ρατσισμό, τα πιο αληθινά…πάντα υπήρχε μια ιστορία φυγή και διέξοδος στο μέρος του μη ρεαλισμού και πάντα μα πάντα υπήρχαν παιδιά που θέλανε να την ακούσουνε, όπως εσείς παιδιά μου που ήρθατε σήμερα από κάθε άκρη της Θεσσαλονίκης συνοδευμένα με τους γονείς σας για να τα ακούσετε !
The harrowing screams of death, a procreation of hell.
Our minds act as a cauldron for blood to boil,
Our tainted morals flow through our decrepit veins.
Dying is not nearly as painful as when you see it
before you.
Άννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα.
Ξέρω, ξέρω το δάκρυ το καυτό άμα το δω σε μάτια ξένα.
Άννα, γιατί να σου κρυφτώ, είμαι μονάχος σαν κι εσένα.
Τὴν ὥρα τῆς ἐξέγερσης θέλεις νὰ γράψεις
μὰ ἡ Μούσα εἶναι δεμένη,
ξαπλωμένη στὴν κεντρικὴ πλατεία
γιὰ νὰ τὴν ποδοπατήσουνε τὰ πλήθη.
Ἒτσι κι ἀλλιῶς κανένας στίχος δὲ χωρᾶ
τὴ δρασκελιὰ τῆς Μοίρας
Μια μπάντα πήγαινε σε επαρχιακό παραλιακό δρόμο.
Έπαιζε εμβατήρια. Ένα παιδάκι δεκατέσσερω χρονώ,
με φαρδύ καπέλο και παλιά ρούχα της μουσικής
που έπαιζε τρομπόνι, δεν είδε τη στροφή του δρόμου.
A band on a provincial coastal road
was performing march. A fourteen-year-old boy,
with a wide hat and old clothes for musicians
playing a trombone, didn’t see the road turn.
Οι «Στιγμές από το ρεπερτόριο του θανάτου» είναι η 5η ποιητική συλλογή του Θοδωρή Βοριά. Εκεί βρίσκονται κάποιοι από τους θανάτους που συνθέτουν τη ζωή μας. Αυτοί οι θάνατοι, οι «καθημερινοί», οι πιο επώδυνοι, συνθέτουν το ρεπερτόριο που τελειώνει με τον φυσικό μας θάνατο. Είτε αναγκαστικά είτε από επιλογή μας γράφουμε κάθε τόσο τον επίλογο σε κομμάτια της ζωής μας. Τέτοια κομμάτια της ζωής έγιναν ανιλίνες και χαϊκού στις 16 σελίδες του βιβλίου που κυκλοφόρησε ελεύθερα στο διαδίκτυο τον Σεπτέμβριο του 2018.
Τόση έρημος,
λες,
πού πήγε;
Και τώρα δυο κόκκοι άμμου
σ’ αυτήν την κλεψύδρα…
Και τρέχεις έντρομος,
μέσα στη νύχτα
να ψάξεις το ποδήλατο
που σου κλέψανε παιδί.