Ήτανε ψες το δειλινό
που αντίκρυσα τα μάτια Σου
σε ενός παιδιού το γέλιο!
Πράσινα μάτια στο σταχτύ
περίγραμμα της πόλης.
Ήτανε…τα Χριστούγεννα
εκείνη η ματιά Σου!
«Διεισδύω στου λόγου το όνειρο.
Νεράιδα των άρρητων εννοιών και μάγισσα των λεγομένων.
Κρύβομαι στην άναρθρη κραυγή σου, φωλιάζω στα μυστικά
του ουρανίσκου σου και περιμένω.
Κάποτε ανοίγουν τ’ άστρα εντός σου, ευρύ πεδίο ανακούφισης
κι αφήνομαι στη γλύκα των χειλιών σου,
να μεγεθύνεις τη σημασία μου σε τρυφερότητας ευλύγιστες συλλαβές.
Δεν άλλαξαν τα πράματα Μαρία,
οι χρόνοι βάρυναν στα στήθη,
οι πόρτες ψήλωσαν κλειστές και
κάτι άστεγα όνειρα,
σαν προσφυγόπουλα ελπίδας
κείτονται στις πλατείες…
Με την Παναγιά της Θάλασσας,
μάζευα κοχύλια στο Αιγαίο!
Λιτανεία άδειων σωμάτων στην απορία των χεριών…
Κλειδοκράτορας το κύμα, των κριμάτων…
Ψίθυρος πρωινός, οι ακρογιαλιές,
λέξεις που απλώθηκαν στο μπλε,
σαν παραμύθια!
Κορμιά σμιλεύτηκαν νησιά,
στην αύρα του νερού,
μίλησαν την ελληνική φωνή
Παλιός κόσμος…
κλεισμένος ερμητικά στο βινύλιο της ψυχής.
Στροφάρει με την μικρή δισκογραφική του φόρμα,
βουΐζει στα ντεσιμπέλ της κλειστής καθημερινότητας.
“Διαβάζω” την άσφαλτο κάτω απ’ τα βήματα
και νιώθω να έρχεται μια τρομερή αλήθεια,
εκκωφαντική, μ’ ένα Τίποτα να κατακλύζει
τους τόπους, τις σχέσεις, το Αύριο!
Στην αχλή των κεριών, στης άνοιξης τη λιτανεία,
η μοναξιά ρούχο βυζαντινό,
ντύνει ευλαβικά της προσευχής την προσδοκία.
Προσέρχονται τότε οι ευχές, κυράδες της ψυχής,
με μυρωμένη βιολέτα και θυμιατό,