Άγιο σώμα ανθρώπινο…
με τις ανάγκες και τα μυστικά σου.
Σ’ακούω χρόνια τώρα να μιλάς,
μιαν άλλη γλώσσα της σιωπής,
χωρίς κανόνες και σημάδια στίξης,
με μια γραμματική ανώτερη των
υπερθετικών,
Φεύγει ο Αύγουστος, γλιστρά
μες στα μελτέμια της ψυχής μου
λύνει τους κάβους
αρμενίζει στ’ ανοιχτά.
Τις λέξεις βάφει με το μωβ
της θύμησής μου
ένα τραγούδι αποκοιμιέται
στα βαθιά!
Μισόγερτα παράθυρα, με λευκοσκισμένα
κουρτινάκια,
ίσα να περνά το βλέμμα απ’τη δαντέλλα τους!
Ένα χάδι ανάσας πάνω στο γιαλί κι
οι μνήμες γράφονται στο κοίταγμα!
Άλλες τόσες στο βούρκωμα, που
αφήνει ο γερο-χρόνος στα πόμολα της φθοράς,
αγκαλιά με τ’άγγιγμα των χεριών
πάνω στην ύλη!
Πώς να χωρέσει ο στεναγμός
σε ξύλινο μολύβι,
όλο το μπλε της θάλασσας
σ’ένα φτωχό χαρτί.
Πώς να πιαστεί το βλέμμα σου
μες στο μαβί του ήλιου
και ν’ακουστεί βαθιά φωνή
στου αγέρα τη ριπή.
Κοίταζα στο βάθος των ταξιδιών
μια ανάμνηση χαμένης εφηβείας…
Να μιλά το βλέμμα,
να βυθίζεται στις ρίζες,
εκεί που ξεκινά το νερό τη φυλή του…
Η ποίηση απόψε ανοίγει δρομους …
χορογραφεί τις μέσα συγκινήσεις…
Γιορτάζει μες στην Άνοιξη, ανθούς τις συλλαβές,
μεθάει μέσα στη γιορτή, γλυκόπιοτες τις λέξεις…
Κι ο Ποιητής…
Αχ, ποιητή!
Φύγαν οι λέξεις Φύγαν κι απόψε οι λέξεις… Πέταξαν πέρα, δρασκέλισαν τα πλέγματα του νου, αρπάχτηκαν απ’τα ειδύλλια των γλάρων,…
Σαν τα πεσμένα φύλλα
θέλω να’ναι ο θανατός μου…
Κίτρινος, ήσυχος, απλός,
σαν την ανάσκελη ανάμνηση των φύλλων!
Μια μετουσίωση της ύλης αδερφής,
σε αιωνιότητα με άμφια αγάπης.
Τη σκέψη μου πάρε…
…. ν’ αντιστρέψω θέλω τη μοίρα αυτού του κόσμου
να τη βάλλω σ’ένα πλεούμενο-στίχο
στη νότα ενός βιολιού, στην επιθυμία της καρδιάς για αιωνιότητα…
Να σκάψω εντός μου μια βραδιά,
να ξεριζώσω όλα τα λυπημένα ποιήματα,
σ’ ένα χαρτί πλωτό να τ’ αποθέσω,
πάνω στο χάρτη των χεριών τις διαδρομές ν’αλλάξω
να’ρθουν οι μοίρες των καιρών
Μετάφραση του έργου του