Author: Τζένη Κουφοπούλου

Φιλιά ως «έπεα πτερόεντα» των χειλιών…
Είμαι θλιμμένη αλλά το κρύβω.
Φοράω τη μάσκα απο χαμόγελο, τα χέρια ντυνω με γάντια,
να προστατέψω τα χάδια
κι ελευθερώνομαι σ’ένα τετραγωνικό μέτρο της ασφάλτου,
που ορίζει το σκάκι που παίζουμε.

Έρημος ο Επιτάφιος την Άνοιξη τούτη!
Άνθη, με τον άνεμο σκορπισμένα στη ράχη του…
Βαδίζει μόνος την οδό της Ανάστασης…
Οι μυροφόρες σώπασαν ….κρατούν αλλού το βλεμμα!

Ήτανε ψες το δειλινό
που αντίκρυσα τα μάτια Σου
σε ενός παιδιού το γέλιο!
Πράσινα μάτια στο σταχτύ
περίγραμμα της πόλης.
Ήτανε…τα Χριστούγεννα
εκείνη η ματιά Σου!

«Διεισδύω στου λόγου το όνειρο.
Νεράιδα των άρρητων εννοιών και μάγισσα των λεγομένων.
Κρύβομαι στην άναρθρη κραυγή σου, φωλιάζω στα μυστικά
του ουρανίσκου σου και περιμένω.
Κάποτε ανοίγουν τ’ άστρα εντός σου, ευρύ πεδίο ανακούφισης
κι αφήνομαι στη γλύκα των χειλιών σου,
να μεγεθύνεις τη σημασία μου σε τρυφερότητας ευλύγιστες συλλαβές.

Δεν άλλαξαν τα πράματα Μαρία,
οι χρόνοι βάρυναν στα στήθη,
οι πόρτες ψήλωσαν κλειστές και
κάτι άστεγα όνειρα,
σαν προσφυγόπουλα ελπίδας
κείτονται στις πλατείες…

Με την Παναγιά της Θάλασσας,

μάζευα κοχύλια στο Αιγαίο!

Λιτανεία άδειων σωμάτων στην απορία των χεριών…

Κλειδοκράτορας το κύμα, των κριμάτων…