Η ποίηση απόψε ανοίγει δρομους …
χορογραφεί τις μέσα συγκινήσεις…
Γιορτάζει μες στην Άνοιξη, ανθούς τις συλλαβές,
μεθάει μέσα στη γιορτή, γλυκόπιοτες τις λέξεις…
Κι ο Ποιητής…
Αχ, ποιητή!
Φύγαν οι λέξεις Φύγαν κι απόψε οι λέξεις… Πέταξαν πέρα, δρασκέλισαν τα πλέγματα του νου, αρπάχτηκαν απ’τα ειδύλλια των γλάρων,…
Σαν τα πεσμένα φύλλα
θέλω να’ναι ο θανατός μου…
Κίτρινος, ήσυχος, απλός,
σαν την ανάσκελη ανάμνηση των φύλλων!
Μια μετουσίωση της ύλης αδερφής,
σε αιωνιότητα με άμφια αγάπης.
Τη σκέψη μου πάρε…
…. ν’ αντιστρέψω θέλω τη μοίρα αυτού του κόσμου
να τη βάλλω σ’ένα πλεούμενο-στίχο
στη νότα ενός βιολιού, στην επιθυμία της καρδιάς για αιωνιότητα…
Να σκάψω εντός μου μια βραδιά,
να ξεριζώσω όλα τα λυπημένα ποιήματα,
σ’ ένα χαρτί πλωτό να τ’ αποθέσω,
πάνω στο χάρτη των χεριών τις διαδρομές ν’αλλάξω
να’ρθουν οι μοίρες των καιρών
Πώς βλέπω…
Πώς ριγώ
Πώς γράφω στα τετράδια τα κύματα…
Πώς ερωτεύομαι του γλάρου , τα πετάγματα..
Πώς αγαπώ τις λέξεις, τα σκιρτήματα…
Ελλάδα είναι ο τρόπος για να ζω, με των νησιών τις συλλαβές
και των βουνών καμπυλωτές περισπωμένες,
Να περπατήσω γύρεψα
στο σώμα της γραφής σου,
με λέξεις πλάνες, αθώες συλλαβές,
θαυμαστικά κι αλήτισες προτάσεις.
Ν’ αφήσω στίχους ταπεινούς
στην άκρη των χειλιών,
να προσκυνήσουν δίψηφα
την άχνα της φωνής σου,
Δεν ήξερε από ποίηση, θαρρώ,
είχε όμως τα δάχτυλα του γλύπτη.
Δυό κουρελάκια είχε κόψει από φεγγάρι…
και στα μαλλιά μου άδραχνε τη Νύχτα!
Όταν οι μπούκλες το πρωί τρέχαν στους ώμους…
Σαν κλείνει ο κύκλος του καρναβαλιού…
μελαγχολία κρέμεται στην άκρη του χαμόγελου…
Μια περιδιάβαση στα έσω μονοπάτια
για μια πορεία σε ξεχασμένα εικονοστάσια…
Κρυμμένο Φως κάπου στην άκρη περιμένει…
Ντυμένη απόψε η νυχτιά
με τ’ άμφια των άστρων!
Ένα ….Ξεχωριστό,
κάθεται πλάι στην καρδιά!
Ξαγρυπνά στα παραθύρια των ματιών,
μελώνει την μοναξιά…
Λες κι αρπάζει απο
την αιωνιότητα το Φως!
Περπατώ στους λυπημένους δρόμους,
στη σιωπή των ρείθρων,
στην άγονη πλατεία των συναντήσεων.
Φάλτσοι αγώνες…
μετέωροι προορισμοί
κι ένας ανήφορος, σκοτάδι…
Χάσκουν οι ώρες, σε βιτρίνες άδειες,
σε κόκκινα ερωτηματικά,
σε μάτια κλειστά …
Σκοντάφτουν τα βήματα στην
άστεγη μοναξιά…
Ράγισε μέσα μου ο χρόνος… δε θέλω πια να τον μετρώ!
Βγαίνω ξυπόλυτη στις ρίμες, στα σοκάκια ,
στα σκαλοπάτια των χρωμάτων,
στις αλάνες συλλαβών,
μόνο να γράφω θέλω, να γελάω και ν’αγαπώ.
Ναι, ν’ αγαπώ ….
ΑΙΘΡΑ
Να ήμουν το γεράνι σου
σ’ ένα κυκλαδονήσι
που ατένιζε τη θάλασσα
και την ανάμνησή σου,
αυτή που είχα ερωτευθεί
στη γάστρα του Αιγαίου.
ΑΙΓΕΑΣ
Αν ήσουν το γεράνι μου
θα σ’ έραινα με στίχους
θα ράντιζα τα φύλλα σου
με ψίθυρο δροσούλας,
σταγόνα που ξεστράτισε
απ’ των νεφών το σώμα.
Σαν η γιορτή της άνοιξης…φαντάζει η Ανάσταση Σου!
Κύριε όλων των ειδών…και των μικρών υπάρξεων!
Βλέπω τις κάμπιες την αυγή, με γιορτινό φουστάνι
της πεταλούδας τη ψυχή μ’ένα μαβί χαμόγελο,
οι μέλισσες φορούν γλυκό, τον αναστεναγμό τους,
κι οι πασχαλίτσες κόκκινο , το βήμα τους με αγάπη!
Τότε ξυπνάει ο άνεμος, με μια αγκαλιά από χάδι…
Ένας Χριστός τις μέρες του Απρίλη
θα σταυρώνεται
για να ‘χει φως το σταυρουδάκι
στην ανηφόρα της ψυχής,
εκεί στα στήθια των ανθρώπων,
για να ‘βγει ουράνιο το τόξο
στ’ απορρημένο δάκρυ των ματιών!
Πού είμαι ; Ποιά είμαι;
σαν ξημερώνει… αλιεύω βότανα, φύλλα, κλαδιά…
αφέψημα το πρωινό, σταλάζει στη ζωή,
ύστερα χάνομαι στης πόλης την ερήμωση,
μες στων ανθρώπων την ανίερη μετανάστευση..
Πάμε απο δω, τρέχουμε ασθμαίνοντας σ’ανήλιαγα στενά,
χτυπάμε πόρτες, σιδεριές, σκάβουμε μνήμες με τα χέρια ματωμένα…
Φόρεσε το βέλο και χάθηκε στου νου τις καταιγίδες…
Οραματίστηκαν τα δάση τη φλόγα της επιθυμίας της… κι άνθισαν…
κύλησαν οι μπούκλες από όνειρα αμαδρυάδων, τρυφερά πλεγμένα στην υποψία του γέλιου της.
Απέραντος που είναι ο κόσμος, πάνω σ΄ ένα κλαδί,
στα φύλλα,
στις ρίζες,
που απλώνονται στη σάρκα αυτής της γης.
Ένα νησί αρπάχτηκε
απ’ το βράχο της Ακρόπολης!
Στο ταπεινό ανώφλι του
ένα παραθυρόφυλλο…ριγάει
απ’ του Αιγαίου την αύρα.
Φερμένες μνήμες, γιασεμιά
και κόκκινα γεράνια, ματώνουν
τα πλακόστρωτα…
Χέρια στην πέτρα σφράγισαν
πνοές θαλασσινές.
Καλέ μου φίλε αδέσποτε…
Σ’ αναζητώ, παρήγορα, στη χειμωνιά της πόλης.
Ψάχνω το κύμα μέσα μου να βγω στην αμμουδιά,
να συναντήσω την αυγή χαμένα καλοκαίρια.
Στην αλμυρή σου μοναξιά, έχω κρυμμένα όνειρα,
έχω αφημένες μνήμες.
Με “ντιζάιν “ατμούς
κοπάζει η πείνα των αστών,
Στα πεζοδρόμια θερίζει
η πόλη τους Αστέγους!
Κι όλα “γκουρμέ” ορέγονται
στιγμές.
Οι λέξεις ντρέπονται
και σβήνουν…
Βράδιαζε μέσα μου.
Άνοιξα το παράθυρο για
ανάσα…
Το βλέμμα αντίκρυσε
την ποίηση
στη σιωπή των Αστεριών,
οι λέξεις πλέχτηκαν
στη μελωδία των ίσκιων.
Να ζήσω θα’θελα μια μέρα
Κυριακή…
όλοι τριγύρω στο τραπέζι
γελαστοί
και το ψητό , μιά υποψία
να περιμένει.
Οι ανάσες όλες και τα βλέμματα
εκεί!
τα λόγια χάθηκαν σε μιά στιγμή στο σκότος στο αίμα αθώων,
που χρωστάνε τη ζωή…σε ποιόν;
Γιατί πληρώνουν τόσο ακριβά,
το βλέμμα , την ανάσα, τη ζωή,
i have been ,and these are
what my prayers look like;
Dear God !!
Σ’ αυτή την όμορφη της Σιδώνος συντροφιά
όλοι με τα καλά μας, συζητούμε.
Ξάφνου κάτι σαν ίλλιγγος με πιάνει,
με ζώνουνε οι λέξεις, οι μνήμες, από παλιά…
Να σκύψω μέσα μου, να φύγω,
να περιχαρακωθώ,
να γράψω, να γράψω,
εντός μου να χαθώ,
σαν μια υπόσχεση,
Aσπρόμαυρη η συνήθεια του φθινόπωρου,
Να αδειάζει απ’ τις φυλλωσιές τα δέντρα,
Να βάφει αποξένωση την κοίτη του νερού
Να σουρουπώνει τις καρδιές…πρωί-πρωί
στις όχθες…
Αγαπητό μοναχικό
Σημάδι μιας φωνής…
Στέκεσαι εκεί, ομορφόπλαστο σήμαντρο μιας ηχούς.
Φωνάζεις τον αφέντη σου, πως κάποιος τον ζητά.
Μα η ηχώ, σου απαντά με νόημα …τη σιωπή!
Η διεθνής βιβλιογραφία για την επιστημονική, τη διπλωματική και πολιτική δραστηριότητα του Ιωάννη Καποδίστρια είναι τεράστια. Για τον άνθρωπο Καποδίστρια όμως, τα σχετικά δημοσιεύματα είναι ελάχιστα και ελλιπή.
Ψιθύριζε η πένα στο χαρτί…
-“Όταν σ’αγγίζω πώς ριγώ…
πώς στάζει αίμα κι ανθό, σφυγμός, η συλλαβή μου…
πώς αγρυπνούν τα γράμματα προσμένοντας
την όλβια φορεσιά σου και στο κορμί σου όταν βρεθώ,
το άψυχό μου σώμα παίρνει ανάσα, στεναγμό,
βουή και σπαραγμό η μέσα καταιγίδα;
Για να αγγίξω των ανθρώπων
τις ψυχές,
βάνω στα χείλη
το περίγραμμα των στίχων
κι από τις ψίχες των
δακτύλων ως
την άκρη των ματιών,
λύνω την ποίηση
στο όραμα των ήχων
και ξάφνου μέσα μου
ξυπνούν
των ποιητών ταξιδεμένες
ρήσεις,
Σιδερώνω,
πάνω στο άσπιλο λευκό των λογισμών.
Ισιώνω,
με τον ατμό των σωθικών,
τις έγνοιες των αγαπημένων,
για χρόνια στις δίπλες των ρούχων.