Στην αρχή πρωτοδιάβασα και πρωτοθαύμασα του Αντρέα του Τριανταφυλλόπουλου. Πραγματικός τεχνίτης του είδους, αποφάνθηκα πολλές φορές, για να συνεχίσω με μερικά θαυμάσια δομημένα του αλησμόνητου Σάββα Ζουμή.
Στη συνέχεια προσπάθησα να σκαρώσω και δικά μου. Άτεχνα και με παραβίαση των κανόνων τους τα πρώτα μου, για να μπω στο πνεύμα τους και να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά, αργότερα, σ’ αυτά. Κατόπιν άρχισα να «στρατολογώ» πιστούς, πρώτα τον Βαγγέλη τον Μύρωνα και το Γιάννη τον Κατσαρά οι οποίοι επέδειξαν ιδιαίτερο ταλέντο και έδωσαν αξιόλογα δείγματα του είδους, για να ακολουθήσουν ο Γιάννης Εσκιτζής και, τώρα τελευταία, ο Θύμιος Χαραλαμπόπουλος.
Η ποίηση της Βάσως Αποστολοπούλου-Τσιμοπούλου, συμπερασματικά, θα έλεγα ότι είναι πηγαία, μελωδική, απεικονίζει την ελληνική ζωή μέσα στα ηθογραφικά της πλαίσια, με στιχουργική μαεστρία και λυρική τρυφερότητα και πηγάζει πραγματικά μέσα από «τα μάτια της ψυχής της».
Στο δεύτερο αυτό μικρό αφιέρωμα στους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες που έζησαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε χώρες του, πάλαι ποτέ, ανατολικού μπλοκ, μέσα πάντα από τη διήγηση του συμπάροικου Δημήτρη Τσιαούση και τις σελίδες των τριών ανέκδοτων βιβλίων του για την εθνική αντίσταση και τον ελληνικό εμφύλιο, θα ρίξουμε φως και θα μάθουμε από πρώτο χέρι για τον τρόπο ζωής στην πρωτεύουσα μιας ασιατικής σοβιετικής δημοκρατίας, την Τασκένδη, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα λογοτεχνικά είδη, φαίνεται, τελικά, πως κερδίζει έδαφος στους αντίποδες. Η προσωπική ιστορία της Φανής Μάγγου ξετυλίγεται περιγράφοντας τα μικρά της χρόνια και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, μέσα από μια αφήγηση ειδυλλιακή της ιστορίας της πάτριας γης, και των δυο θετών της πατρίδων, με τις χαρές, τις λύπες, τους ενθουσιασμούς και τις απογοητεύσεις των απλών ανθρώπων που συνθέτουν το μικρόκοσμο της ύπαρξής της.