Τη δική μου την πατρίδα έκλεψαν οι φίλοι μου
Τη δική μου την πατρίδα πούλησαν τ’ αδέρφια μου
Δέντρα, βουνά μην το ξεχνάτε.
Ροδιές κατάφορτες λυγίζουν καθώς σείονται,
στημένες πίσω από τους πλεγμένους φράχτες,
φυλακίζονται στα μισοπεσμένα ψήγματα της μνήμης
θέλοντας να την πνίξουν.
Οι λασπωμένοι δρόμοι ελίσσονται αδιάβατοι
σαν η νεροποντή φτάσει απρόσμενα,
δέκτες της θύμησης μιας άγνωστης μάνας
με βήμα γοργό να τους διαβαίνει.
When you’re out on your way to Mt Olympus,
let the road trip be a long one
full of wonder, full of autumn colors
full of yellow-green trees and mountain plains.
Λίγα λουλούδια σήμερα σου έστειλα μητέρα
ο κήπος είναι νοερός, τα άνθη απ’ την καρδιά,
τα φρόντιζα πολύ καιρό γι’ αυτή εδώ τη μέρα
σκεπτόμενος την όψη σου και τα ροζέ γυαλιά.
Κόκκινα, μωβ και κίτρινα, θυμίζουν τ’ όνομά σου
άσπρες γαρδένιες κι άρωμα που έστειλα για σένα
να τα μυρίζεις κει που βρίσκεσαι μακριά μου
και να μου στείλεις μιαν ευχή που βρίσκομαι στα ξένα.
Spring sometimes visits us in Melbourne,
midwinter
while pansies cannot tell the difference,
so it seems;
fountain waters flow unabated
of rocky spills.
Χριστός Ανέστη!
πωλείται το στέφανο
γεμάτο αγκάθια.
Χριστός Ανέστη!
πωλούνται ιμάτια
γεμάτα αίμα.
Χριστός Ανέστη!
πωλούνται τρεις αιτίες
πριν εξαντληθούν.
Καυτός ο καφές που πίνω σήμερα
κι όλο τα χείλη μου καίει,
κρύος ο καφές μου χτες
κι η σκέψη μου είχε παγώνει
σαν τα θετά κι ένθετα λόγια που δεν σώζουν.
Είναι και ταραγμένος ο καφές που πίνω σήμερα
ιδιαίτερα ταραγμένος μέσα στο φλιτζάνι,
γέμισε φουσκάλες γύρω στο χείλος
που τόσο πονούν κι αμέσως σκάζουν
αναβλύζοντας μια βαθύρριζη αγωνία.
…η επιτυχία αυτού του βιβλίου έγκειται στο ότι ενώ διακρίνεται από μια πηγαία απλότητα- πολύ δύσκολο πράγμα αυτό- δεν λείπουν τα καλολογικά στοιχεία, δεν λείπουν οι «απερίγραπτες σε περιγραφικότητα περιγραφές», συγγνώμη για την παρήχηση της λέξης, δεν λείπουν οι ωραίες παρομοιώσεις και οι πετυχημένες μεταφορές.
Έλα μαζί
στο κάτασπρο επτάκορφο βουνό
Ψάξε κι εσύ να βρεις τις πιο θερμές φωλιές μας
Μέσα στα πυροφαγωμένα δέντρα του Γενάρη
τα χνάρια μας, τεκμήρια σκλαβιάς, δε σβήστηκαν.
Μερικές πατημασιές μας ξέφυγαν
έρχονται προς την κοσμόπολη,
πάνω στο χιόνι που φρέσκο μόλις έπεσε
κι απλώθηκε πέπλο πάνω στις ψυχές μας
μήπως ξεχάσουμε όλες μας τις παραδόσεις
μαθαίνοντας πάλι σαν μικρά παιδιά
τα πρώτα μας χαμένα βήματα.
Come
Up on a white multi-peaked mountain
To search and find our warmest shelters
Among the charred remains of January’s winter
Ensuring our tokens of slavery are not erased.
Only but a few tracks stay out of our bustle city
And on the snow that just fell
Like a crafty veil, a tight fit
Around our worn out shoes
Prompting us to forget all past traditions
And find some foreign thoughts
That spread across a nature gone wild.
As he turns to scratch the surface of the road, looking down upon his luck at every rock.
Στην Άτιμη Σκέψη
Εσύ με βασάνισες
Όσο τίποτα σ’ αυτή τη ματαιότητα…
Κι εγώ γι’ αντάλλαγμα
Μαζί μου θα σε πάρω.
Στους Δρόμους
Αν και συνέχεια σας καταπατούμε
Απορώ πώς δεν μας απεχθάνεστε,
Απορώ γιατί μας βγάζετε στον προορισμό μας,
Απορώ πώς γνωρίζετε τον προορισμό μας…
Στο δεξί χέρι μου
Του είπα να μη γράψει άλλα
Μα δεν άκουσε.
Του είπα να με παρακούσει
και με άκουσε.
Ξεχασμένο μπλοκάκι του χτες
με καινές αναμνήσεις, δε φταις
που σε άφησα τόσο καιρό
παραπαίοντας σ’ άλλο λυγμό.
Ξεχασμένο μπλοκάκι του χτες
με γραμμένες μου λέξεις μισές
τις παράτησα στο πουθενά
λίγες σκέψεις που κάναν φτερά.
Έτσι όπως έφτασε από μακριά
γυμνός,
εμείς τον περιμέναμε Δευτέρα.
Σαν άσβολος και βιαστικός
νωρίς στον κάμπο βρέθηκε
τα χέρια μας κρατώντας την ημέρα…
The Greek who arrived in a boat
wished he had arrived in a plane
or with a little bit of cash at least;
he had no choice but to arrive in a boat
he had to take a month off his life over the waves.
Όντως ανταμώσαμε
στην άκρη του φιλήματος του πάρκου όπως λες.
Όντως κρατήσαμε σφιχτά τα χέρια κάποια μέρα,
ενώ ο ήλιος προσπαθούσε να μας βρει
χωμένους κάτω απ’ τα πλατύφυλλα τα δέντρα.
Just days are left
wrinkles a barren beset haze
a single thought, his only worry
to sit quietly and not to get
in anyone’s hurried uttered phrase
restrained in silence to stay.
Amongst this emptiness setting a gloom
amid rose thorns and leaves now fallen
a pink and white flower in a bloom
has filled the air with buoyant pollen.
Οι ακακίες άνθισαν στη γειτονιά μας
ίσως πολύ νωρίς, μάλλον πολύ νωρίς,
στα πεζοδρόμια στεγνώσαν οι σταγόνες
ενός χειμώνα που συνάχτηκε θαρρείς.
Περνούν οι μέρες
και βγαίνουνε τα λόγια μας στον αέρα άοσμα
Είναι καλοκαιράκι… λέει
κι όμως εγώ είδα τα χνώτα μου
εκεί κοντά στο Αργοστόλι.
‘Ακουσα κι εκείνο το μαντολίνο
να παίζει στο ρυθμό του ψεύτικου αυτού κόσμου
σαν περπατούσ’ ανάλαφρα στην αμμουδιά του Μύρτου.
Εκείνη τη μεγάλη Πέμπτη
που περιμέναμε
και δυστυχώς δεν ήρθε
ήταν γιατί δεν την σεβαστήκαμε στην πράξη…
Κι όπως ανοίξαμε το παράθυρο
ψάχνοτάς την
μήπως και ακουστεί να έρχεται από μακριά
κρατώντας δυο ελπίδες στο ένα χέρι…
η Πέμπτη δεν εφάνη πουθενά.
Know ye the land of the cedar and vine?
Where the flowers ever blossom, the beams ever shine,
Where the light wings of Zephyr, oppressed with perfume,
Wax faint o’er the gardens of Gul in her bloom;
Where the citron and olive are fairest of fruit,
And the voice of the nightingale never is mute;
Πολύ τα βαρεθήκαμε όλα αυτά
να βγαίνουμε απ’ την καλύβα μας εκλιπαρώντας,
ζητιάνοι της νέας τάξης πραγμάτων
ζητιάνοι της νέας πράξης δογμάτων.
Ζητιάνοι, όχι για ένα κομμάτι ψωμί
ούτε καν για λύπηση
αλλά παρακαλούμε ικετευτικά
από συμμάχους και εταίρους πειστικά
λίγα ευρώ να μας μοιράσουν…
για να τους πληρώσουμε.
Στη συστηματική κι αμίλητη φύση δεν υπάρχει χώρος για ρουσφετολογία, για αδικία αλλά ούτε και για απόδοση δικαιοσύνης όπως τη γνωρίζουμε. Η φύση λειτουργεί ανεξάρτητα, αυτοκυρίαρχα, αυτοπειθαρχημένα κι όποιος δε γνωρίζει τους νόμους της καταλήγει ανέγνωρος και αθέλητος από αυτή, κατά συνέπεια καταδικασμένος στην αφάνεια, στην απομάκρυνση και αργά ή γρήγορα στην εξαφάνιση. Η απόδοση δικαιοσύνης της φύσης είναι το αποτέλεσμα της παραβίασης των κανόνων της. «Ως σκοπός ορίζεται η ζωή σε συμφωνία με τη φύση…» -Ζήνων ο Κιτιεύς.
May we catch our breath for now
may we escape of dreams to distant shores,
let shaded laughs among our cries
and all our thoughts we let them find
what it is that they may seek
appearing oh so desperately meek?
Ο δρόμος πάντα θέλει να μας πάρει
Ποτέ του δεν μας λέει το για πού
Κρυφά μας δένει όταν γίνουμε ζευγάρι
Κι όλο ανήφορο μας βγάζει επί σκοπού.
Τι μού ‘δωσες τόση μεγάλη δύναμη
Να ψάχνω θύματα αδύναμα;
Τι μού ‘δωσες τόσο αδαή τη σκέψη
Να κάνω νεύματα κρυφά;