DE PROFUNDIS
Aν σου απλώσω
τις πληγές μου στο χαρτί
θα τις διαβάσεις;
ΘΗΤΕΙΑ
Σήμερα πάλι
θα σκοτώσω μια μέρα.
Πόσες μου μένουν;
Απ’ την παλέτα των χρωμάτων πιο βαρύ
λέω πως είναι το βαθύ χρώμα της λύπης.
Σκεπάζει το μπλαβί των ταξιδιών
τα κίτρινα νομίσματα της μέρας
τα πράσινα χαλιά των σιωπών
τις κόκκινες παντιέρες στα μπαλκόνια.
Τα λόγια παραδόθηκαν στο κρύο.
Τα πλοία στην ομίχλη των καιρών.
Τα λάβαρα κρυφτήκανε στην άβυσσο του χρόνου.
Υπάρχει σωτηρία είχες πει.
Ένας βοριάς
που θα ‘λυνε τα μάγια.
ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ
Μην ξεκρεμάτε
τα κάδρα των ηρώων.
Χύνεται αίμα.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Δεν με γελάτε.
Διαβάζω τα γραφτά σας
από το τέλος.
Απ’ όλο το αέναο θεατρικό παιχνίδι
”Τα έργα και οι μέρες του ανθρώπου”
απολαμβάνω μόνο τα διαλείμματα.
ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ
Θέλω να κάνω
τους χάρτες του πολέμου
χαρτοπόλεμο.
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ
Συμπολίτης Χ.
Οδός Αργού Θανάτου.
Πρώην Ελπίδος.
Σε γυάλινη προθήκη το σπαθί
της δόξας τον απόηχο μετράει.
Αστράφτει το ατσάλι του στο κόκκινο βελούδο.
Οι κόψεις του χαράζουν τη σιγή
κι η ασημένια του λαβή
σπίθες εκσφενδονίζει.
Παίζανε πάλι όπως κάθε Κυριακή
μ’ ένα περήφανο μικρό πράσινο μήλο.
Το κυνηγούσανε παντού ώσπου λαχάνιασε
και στα φυλλώματα στριμώχτηκε σκιαγμένο.
Όμως αυτοί μεθοδικά το ανακάλυψαν
και το τιμώρησαν με δίβουλο φαρμάκι
Ανάμεσα στα δώρα, ένα σκάκι.
Ας ήταν οπαδός των τυχερών παιγνίων
-τι μ’ αυτό-
οι χορηγοί σκοπεύουν, ανεξίτηλα
τα ίχνη τους ν’ αφήσουν.
Εκείνος, που ποτέ δεν ξεγελάστηκε
από πλουμίδια βασιλέων ευτελή
κι από σαθρή βασιλισσών αλαζονεία
απ’ τις αλλόκοτες τροχιές των ιπποτών