DE PROFUNDIS
Aν σου απλώσω
τις πληγές μου στο χαρτί
θα τις διαβάσεις;
ΘΗΤΕΙΑ
Σήμερα πάλι
θα σκοτώσω μια μέρα.
Πόσες μου μένουν;
Απ’ την παλέτα των χρωμάτων πιο βαρύ
λέω πως είναι το βαθύ χρώμα της λύπης.
Σκεπάζει το μπλαβί των ταξιδιών
τα κίτρινα νομίσματα της μέρας
τα πράσινα χαλιά των σιωπών
τις κόκκινες παντιέρες στα μπαλκόνια.
Τα λόγια παραδόθηκαν στο κρύο.
Τα πλοία στην ομίχλη των καιρών.
Τα λάβαρα κρυφτήκανε στην άβυσσο του χρόνου.
Υπάρχει σωτηρία είχες πει.
Ένας βοριάς
που θα ‘λυνε τα μάγια.
ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ
Μην ξεκρεμάτε
τα κάδρα των ηρώων.
Χύνεται αίμα.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Δεν με γελάτε.
Διαβάζω τα γραφτά σας
από το τέλος.
Απ’ όλο το αέναο θεατρικό παιχνίδι
”Τα έργα και οι μέρες του ανθρώπου”
απολαμβάνω μόνο τα διαλείμματα.
ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΟ
Θέλω να κάνω
τους χάρτες του πολέμου
χαρτοπόλεμο.
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ
Συμπολίτης Χ.
Οδός Αργού Θανάτου.
Πρώην Ελπίδος.
Σε γυάλινη προθήκη το σπαθί
της δόξας τον απόηχο μετράει.
Αστράφτει το ατσάλι του στο κόκκινο βελούδο.
Οι κόψεις του χαράζουν τη σιγή
κι η ασημένια του λαβή
σπίθες εκσφενδονίζει.
Παίζανε πάλι όπως κάθε Κυριακή
μ’ ένα περήφανο μικρό πράσινο μήλο.
Το κυνηγούσανε παντού ώσπου λαχάνιασε
και στα φυλλώματα στριμώχτηκε σκιαγμένο.
Όμως αυτοί μεθοδικά το ανακάλυψαν
και το τιμώρησαν με δίβουλο φαρμάκι
Ανάμεσα στα δώρα, ένα σκάκι.
Ας ήταν οπαδός των τυχερών παιγνίων
-τι μ’ αυτό-
οι χορηγοί σκοπεύουν, ανεξίτηλα
τα ίχνη τους ν’ αφήσουν.
Εκείνος, που ποτέ δεν ξεγελάστηκε
από πλουμίδια βασιλέων ευτελή
κι από σαθρή βασιλισσών αλαζονεία
απ’ τις αλλόκοτες τροχιές των ιπποτών
Ποτάμι Κόκκινο
Οι παπαρούνες
Αψηφούν το άρωμα.
Ψηφίζουν χρώμα.
Αιθρία
Λέω να βγάλω
το κάπα απ’ τα κάστρα.
Να ξαστερώσει.
Έπεσε.
Η τιμή του βάμβακος.
Το αργό πετρέλαιο.
Το χρηματιστήριο.
Έπεσε.
Μια βροχή παράφορη.
Μάτωσε την άσφαλτο.
Ράγισε τη μέρα.
Εντός, αυθαιρετούν οι αιρετοί.
Εκτός, αιρετικοί διαδηλώνουν.
Ενδιαμέσως, ρόπαλα και κράνη
τα θύματα στοιβάζουν στην αρένα.
Από τη μια, πολυτεχνίτες πωλητές
πολύχρωμοι πολίτες απ’ την άλλη.
Ενδιαμέσως, Άγνωστοι Στρατιώτες
συνθήματα θυμίζουν λαβωμένα.
Εάν του κλάσματος οι όροι αντιστραφούν
και πολλαπλασιάσουμε αντί να διαιρούμε
το αποτέλεσμα τυπώνεται στην κάρτα μας:
Κουκουλοφόροι υπεράνω υποψίας.
Δεν πυρπολούμε τοκογλύφους κι απορρίμματα
μόνο του μέλλοντος σκορπίζουμε τις στάχτες
εντεταλμένοι ολετήρες-εμπρηστές
των πυκνοΰφαντων δασών που πλέκουν οι ιδέες.
Η πόλη είναι θάλασσα
έλεγε όσο ήταν παιδί.
Τα σπίτια αραγμένα καράβια
οι δρόμοι ζώνες ατσάλινες
χαραγμένες στο διάβα του ήλιου
κι οι άνθρωποι ανταριασμένα κύματα
κυκλώνες, που με σύμμαχο τον Αίολο
βράχους συντρίβουνε για το φιλί της άμμου.
Η πόλη είναι λαβύρινθος
άλλαξε το τροπάριο στα τριάντα.
Ταξίδι ανάμεσα σε αλλόκοτα τείχη
όλο σταυρόλεξα και σταυροδρόμια
με τα σημάδια να σε αδειάζουν
στην ίδια πάντα αφετηρία
μέχρι να παίξεις με τον Μινώταυρο
σε μια ζαριά, τον μίτο της Αριάδνης.
Πλανιόταν η φωνή σου εκφωνητή
ελεύθερο πουλί πάνω απ’ την πόλη
καλώντας στου Νοέμβρη τη γιορτή
οράματα ζωσμένοι να ΄ρθουν όλοι.
Τα μάρμαρα τραγούδησαν ξανά
ανάψανε φωτιές στα παραθύρια
παλιές διχογνωμίες πουθενά
τα λόγια σου στεριώσανε γιοφύρια.
Η γυναίκα του αγαπούσε τα ζώα
ο γιος του λάτρευε τους ανθρώπους
όσο για κείνον, ισορροπούσε
δίνοντας αξία στα πράγματα.
Με σφίγγει η στολή του ποιητή
πλανόδια πλουμίδια κεντημένη.
Η μάσκα της ανώδυνης οδύνης
στο άναρχο παιχνίδι με τις λέξεις.
Εκείνο το βροχερό βράδυ
έμειναν άνεργοι οι βαλέδες.
Το καφενείο θύμιζε επιτάφιο.
-Εξαντλήσαμε όλες τις μεταμφιέσεις
Αύριο κηδεύουμε ένα παλικάρι.
Στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Βιετνάμ
στην Κύπρο, στο Θιβέτ, στη Νικαράγουα
στην Πράγα, στο Σνατιάγο, στη Μαδρίτη
στο Βελιγράδι, στο Μπουένος Άιρες
στο Σύνταγμα, στα Γιούρα, στο Γουδί,
στην Αφρική ή στην Ασία – έχει καμία σημασία;
Αν θέλεις να μου κλέψεις ένα στίχο
μη διστάσεις.
Οι στίχοι δεν κοστίζουν ακριβά.
Δεν βγαίνουν σε σκληρές δημοπρασίες
σαν πίνακες αυθεντικοί, σαν είδωλα ειδώλων.
Το ’ξερε δεν θα ζύγωνε κανένας στο σταθμό
οι συγγενείς απόμακροι, οι φίλοι του χαμένοι
οι δυο βαλίτσες του βαριές, γεμάτες ξενιτιά
θρυμματισμένα κρύσταλλα, επιχρισμένα λάθη.
Χάρης Μελιτάς Παιδιά της Αφρικής, μην προσπερνάτε. Μην μας αφήνετε σ’ αυτό το μαύρο χάλι. Σαπίζουμε στην έρημο της πόλης.…
Είναι κάτι παιδιά που ξεγέλασαν
τ’ ουρανού τους φρουρούς και τους νόμους
οι γονείς τους μια μέρα δεν γέλασαν
κουβαλάνε φορτία στους ώμους.
Φέτος οι μάγοι δεν θα ψάξουν τον Χριστό.
Προέβλεψαν την καταχνιά του κόσμου.
Προβάρουν μόνο τις καινούργιες φορεσιές.
Θα τιμηθούν εντός των ημερών
στου Χάρρυ Πότερ την επίσημη πρεμιέρα.
Καθώς ο ήλιος τον χιτώνα πέταγε
κι οι πύλες του ορίζοντα κοκκίνιζαν στο βάθος
εκείνος, υποδέχονταν τον κότινο,
σε βάθρο κρεμασμένο απ’ τα σύννεφα
λουσμένος στων χρωμάτων τις ανταύγειες
στο στάδιο, που μύρωναν της Άλτεως τα κρίνα. –
Διάλεξε χρώμα
και φτιάξε κόμμα.
Πάρε σημαίες
και βγες στους δρόμους
ψάξε παρέες
στους υπονόμους.
Στήσε βεγγέρες
πούλα ελπίδες
μίλα για μέρες
αλκυονίδες.
Από τον Κάλβο όραμα, απ’ τον Καβάφη πνεύμα
σπαθί απ’ τον Σολωμό
από τον Παλαμά φωτιά κι απ’ τον Ελύτη ρεύμα
έκλεψα στης θυσίας του να φέρω το βωμό.
Μετάφραση του έργου του