Σου στέλνω γράμμα νοερό
εκεί ψηλά που είσαι
να σου μιλήσω να σου πω
πόσο πολύ σ’ αγάπησα!
Το ξέρω υπήρξανε στιγμές
που κάκιωσα μαζί σου
και ως εσύ μου θύμωνες
το βλέμμα σου χαμήλωνες
που σιωπηλά μιλούσε…
Πρωτομαγιά μου! Εγώ θα σου πλέξω το στεφάνι της ξεγνοιασιάς και το παινάδι της ομορφιάς σου, της ανοιξιάτικης… Εγώ θα γεμίσω το καλάθι της εκδρομής με λαγάνες ελιές και χαλβά… για τη γιορτή σου τη γενέθλια. Εγώ θα τρέξω σαν παιδάκι και θα μαζέψω αγριο – παπαρούνες νιοσκασμένες από το κουκούλι τους, λευκές και κίτρινες άγριο-μαργαρίτες και μαβί μολόχα για να ζηλέψουν τα λουλούδια του ανοιξιάτικου κήπου, που το ανθρώπινο χέρι κατά μίμηση του θεϊκού -δεν είναι ύβρις!- οριοθετεί την έκταση, την επέκταση, το ύψος του άνθινου κορμού και το βάθος της ρίζας του, που χωρίζει και ξεχωρίζει τα άνθινα είδη, που διακρίνει τα χρώματα, τα αρώματα και την εμφάνιση και τα ταξινομεί…
Σαν άνοιξε τα μάτια του
τότε που ήταν βρέφος,
δεν είχε ιδέα ο θνητός
τι τρέχει ολόγυρά του.
Μάνα, πατέρα έβλεπε
μονάχα με τα μάτια
κι αν άκουγε δεν ήξερε
δεν ένιωθε, δεν πάσχιζε…
Σαν πήρε και μεγάλωνε
ακόμα δεν μπορούσε
να δει, να κρίνει γύρω του
τι άραγε συνέβαινε.
Κοιτάζω σε συχνότερα ίσως
απ΄ότι αρμόζει!
Δεν διαφωνώ,
ο αντικατοπτρισμός απέχει
παρασάγγας
από την πραγματικότητα ενός.
Αν είσαι αδέκαστος
ως προς κάποια φαινόμενα,
μασκοφορείς αλοίμονο
τα ένδον, το ποιόν!
Σε καμαρώνω φως μου!
Σβήνω στην θωριά των ματιών σου,
θαυμάζω τον Νου, την Ψυχή,
την στον απέναντι, ζεστασιά σου
τα ταλέντα σου.
Ο Πλάστης υπήρξε γενναιόδωρος
μαζί μου, είσαι δική μου
μου φτάνει ετούτο!
Πιπίνα Ιωσηφίδου-Έλλη απόσπασμα από το βιβλίο “Μαύρο-Άσπρο“ έκδοση 2011 …Καταχθόνια τα δεσμά του Μαύρου μας σφίγγουν, μας πνίγουν νιώθουμε τις…
Η Βουβή Σύγκρουση δύο Τιτάνων της Ελληνικής Λογοτεχνίας: του Νίκου Καζαντζάκη και του Άγγελου Σικελιανού Δρ Πιπίνα Έλλη (Dr Pipina…
Τι κι αν ποικίλα με πολιορκούν
τα σκαμπανεβάσματά σου ΖΩΗ…
Τι κι αν διαρκώς με παιδεύεις
Μ’ απροσδόκητες αντιξοότητες!
Ξέρε το δεν είμαι έρμαιο
της Μοίρας μου… Εσένα!
Νους και Ψυχή με όπλισαν
μ’ εφόδια αξεπέραστα!
Τρέφω το πείσμα της Ψυχής
που ξέρει να γιατρεύει
πληγές π’ ανοίγουν
στο διάβα σου…
Πόση ομορφιά…
Αγαλλιάζει Νους, ψυχή
στο νεύμα τρυφερού ανέμου…
Στο χάδι του το ευγενικό
πώς τρεμουλιάζει η ίδια η ζωή!
Τα δέντρα αλαλιάζουν μεθυσμένα
κουβέντα στήνεται σε ύψος
και σε βάθος στα πράσινα
φυλλώματα…
στους πτερωτούς συντρόφους
στις όμορφες αθώες παρουσίες!
Μετάφραση του έργου του