Author: Πιπίνα Ιωσηφίδου-Έλλη

Σκέψεις

Να βρίσκεσαι νοερώς
σε παγκάκι
να θαυμάζεις την
Νηριήδα κυματίζουσα
την βενζινάκατο να προκαλεί
την επιφάνειά της…
και να την λαχταράς!

May 29, 2020 / 4 Comments / More

Χώμα και ύδωρ τ’ ανέντιμα κοράκια
ύπουλα παλεύουν να τ´αρπάξουν!
Μα Κύριε, εδώ που είμαι, μακρυά
βουτηγμένος σε βαρείς συλλογισμούς,
αναρωτιέμαι για την τιμωρία του «ξένου».
Το αίτημα αναλογίζομαι, των άνομων…
βαρβάρων!
Και πώς θα μπορούσα να είμαι εκεί
που θα ήθελα
την περίοδο αυτή, των καταιγίδων!

May 9, 2020 / 2 Comments / More

Mε τη ματια του νου

κίνησα εκείνο το πρωί
να κυνηγήσω ήλιους!
Τη νύχτα σταματούσα…
αγνάντευα το φεγγάρι
που άλλαζε μορφή
ως ήταν η διαδικασία
της ύπαρξής του μες
τον χρόνο!
Τα άστρα ήταν που ζήλευα
αληθινά!

April 11, 2020 / No Comments / More

Η πολιτεια ολο και περισσοτερο

Η πολιτεία όλο και περισσότερο
μειώνει τους θορύβους της!
Πρόκειται για ακούσιο, πρωτόγνωρο…
επικίνδυνο παιχνίδι!
Είναι αδύνατη η πρόβλεψη
της συνέχειας.
Τι άραγε επιφυλάσσει ο χρόνος
που ρέει τόσο γρήγορα
κι όμως φαίνεται να ισχύει
το αντίθετο!

April 4, 2020 / No Comments / More

Άσωστη αγάπη!

«Πολύφλοισβη, ώ, θάλασσα,
την ομορφομαλλούσα
Θωπεύεις, επιμένεις
και ο θεός της τρίαινας,
ο άρχων των κυμάτων σου,
που κανακεύει άπαντες
σαν είναι στις καλές του,
κι αέναα εσένα επιβλέπει
την παρακολουθεί
-στο λέω-
μ’ ομμάτι υποψίας.

March 19, 2020 / No Comments / More

S.O.S… 2020

Στο κοιμισμένο δάσος έρπουν
άγνωστες… «νεοφώτιστες»… σκιές!
Κάτι τρέχει…
Τα πτερωτά θορυβούνται
τα σκυλιά ξυπνούν ανήσυχα!
Τα δέντρα σείονται στην υπόνοια
νοσηρής οσμής…
Κάτι τρέχει…
Το μυρμήγκι ξυπνά
και το μανιτάρι ρωτά…
Κάτι τρέχει;
Το κοάλα απότομα ξυπνά
από την έπαλξή του
τα απέναντι, τα δίπλα, τα χαμηλά,
παρατηρεί!
«Δακρύζουνε τα μάτια μου!»

January 20, 2020 / 1 Comment / More

Η αυτοβιογραφία μου

Στην οικογένειά μου το στόλισμα του μικρού φυσικού πεύκου στις γιορτές των Χριστουγέννων, είχε κάποια ιδιαιτερότητα για εμάς τα παιδιά, γιατί σίγουρα ήταν δική μας δουλειά. Εμείς αγοράζαμε τα όμορφα στολίδια του, τα κεράκια του, το μετάξι που συμβόλιζε το χιόνι και όλα τα παρεμφερή. Εμείς το στολίζαμε σχεδόν μία εβδομάδα ενωρίτερα, όπως νομίζαμε και όπως μας άρεσε, κάνοντας μία μικρή γιορτούλα γύρω του μεταξύ μας: η μοναδική αδερφή μου Σουλτάνα, η πρώτη εξαδέλφη μου Καίτη και εγώ. Στο διάστημα που το στολίζαμε, τραγουδούσαμε όλα τα χριστουγεννιάτικα άσματα που ξέραμε και στο τέλος, όταν πια ήταν έτοιμο, ανάβαμε τα κεράκια –δεν κυκλοφορούσαν ακόμα τα ηλεκτρικά λαμπιόνια- και τα παρακολουθούσαμε, για να μην πάρει τίποτε φωτιά. Τραβούσαμε τις κουρτίνες του παραθύρου που ήταν σχεδόν απέναντι από το δέντρο και επίσης αφήναμε τα παντζούρια ανοιχτά, ώστε το δέντρο μας να λάμπει μέσα στη νυχτιά και να γλυκαίνει στην καρδιά των περαστικών, την κρυάδα του χειμώνα.

Ικανοποίηση

Δεν είναι άρτος
Δεν είναι άνθος
Δεν είναι ζαχαρωτό…
Όμως αλήθεια πώς χορταίνει!
Ως αίσθημα έχει τις βαθμίδες του
Και ως «βρώμα… Αγαθόν, Βέλτιον, Άριστον!»
Τόσο χωνευτικό τελικά ως αμοιβή
που φωτίζει το είναι σου,
λαμπρύνει το πνεύμα σου, ανεπαίσθητα!
Και αν δεν μπορείς να το ιδιοποιηθείς
αν δεν κραυγάζεις τον παιάνα της Νίκης
όταν την γεύεσαι… Αλήθεια… τι πειράζει;
Είναι όμως βέβαιο πως ο Κόσμος
γύρω σου ομορφαίνει,
και το χαμόγελο ενός -όποιου- παιδιού
φουντώνει μέσα σου, το αίσθημα της ευθύνης!