Author: Πιπίνα Ιωσηφίδου-Έλλη

Στην οικογένειά μου το στόλισμα του μικρού φυσικού πεύκου στις γιορτές των Χριστουγέννων, είχε κάποια ιδιαιτερότητα για εμάς τα παιδιά, γιατί σίγουρα ήταν δική μας δουλειά.  Εμείς αγοράζαμε τα όμορφα στολίδια του, τα κεράκια του, το μετάξι που συμβόλιζε το χιόνι και όλα τα παρεμφερή. Εμείς το στολίζαμε σχεδόν μία εβδομάδα ενωρίτερα, όπως νομίζαμε και όπως μας άρεσε, κάνοντας μία μικρή γιορτούλα γύρω του μεταξύ μας: η μοναδική αδερφή μου Σουλτάνα, η πρώτη εξαδέλφη μου Καίτη και εγώ. Στο διάστημα που το στολίζαμε, τραγουδούσαμε όλα τα χριστουγεννιάτικα άσματα που ξέραμε και στο τέλος, όταν πια ήταν έτοιμο, ανάβαμε τα κεράκια –δεν κυκλοφορούσαν ακόμα τα ηλεκτρικά λαμπιόνια- και τα παρακολουθούσαμε, για να μην πάρει τίποτε φωτιά. Τραβούσαμε τις κουρτίνες του παραθύρου που ήταν σχεδόν απέναντι από το δέντρο και επίσης αφήναμε τα παντζούρια ανοιχτά, ώστε το δέντρο μας να λάμπει μέσα στη νυχτιά και να γλυκαίνει στην καρδιά των περαστικών, την κρυάδα του χειμώνα.