Σου στέλνω γράμμα νοερό
εκεί ψηλά που είσαι
να σου μιλήσω να σου πω
πόσο πολύ σ’ αγάπησα!
Το ξέρω υπήρξανε στιγμές
που κάκιωσα μαζί σου
και ως εσύ μου θύμωνες
το βλέμμα σου χαμήλωνες
που σιωπηλά μιλούσε…
Πρωτομαγιά μου! Εγώ θα σου πλέξω το στεφάνι της ξεγνοιασιάς και το παινάδι της ομορφιάς σου, της ανοιξιάτικης… Εγώ θα γεμίσω το καλάθι της εκδρομής με λαγάνες ελιές και χαλβά… για τη γιορτή σου τη γενέθλια. Εγώ θα τρέξω σαν παιδάκι και θα μαζέψω αγριο – παπαρούνες νιοσκασμένες από το κουκούλι τους, λευκές και κίτρινες άγριο-μαργαρίτες και μαβί μολόχα για να ζηλέψουν τα λουλούδια του ανοιξιάτικου κήπου, που το ανθρώπινο χέρι κατά μίμηση του θεϊκού -δεν είναι ύβρις!- οριοθετεί την έκταση, την επέκταση, το ύψος του άνθινου κορμού και το βάθος της ρίζας του, που χωρίζει και ξεχωρίζει τα άνθινα είδη, που διακρίνει τα χρώματα, τα αρώματα και την εμφάνιση και τα ταξινομεί…
Σαν άνοιξε τα μάτια του
τότε που ήταν βρέφος,
δεν είχε ιδέα ο θνητός
τι τρέχει ολόγυρά του.
Μάνα, πατέρα έβλεπε
μονάχα με τα μάτια
κι αν άκουγε δεν ήξερε
δεν ένιωθε, δεν πάσχιζε…
Σαν πήρε και μεγάλωνε
ακόμα δεν μπορούσε
να δει, να κρίνει γύρω του
τι άραγε συνέβαινε.
Μετάφραση του έργου του