Hurled upon rocks is the fair amulet
And my hopes lie
Hurled upon rocks
In the city there are new ones to be bought
Deep in the seas, it’s openly sung
the waste of young blood
Far in deep seas
Είναι η ώρα του ανέγνοιαστου στον ήλιο.
Ποιητές πετάξτε τα χαρτιά σας!
Ένα, δυο, εκατοντάδες στον αέρα
Χαρτιά, της διαρκώς σκυφτής σας λιτανείας
Για μιαν ανίατη πληγή.
Χαρτιά, ανέμυαλα να προσγειώνονται
Στο πάτωμα που τρίζει ερημία·
Ας δικαιώσετε λοιπόν τους αναστεναγμούς του!
Οι αργοτέλευτοι, του Αυγούστου,
οι φρουροί
πλωτοί κι ολόφωτοι
-σα να πηγαίνουν σε γιορτή-
με μπαϊράκια, και κάποτε έναν
κόμπο γόρδιο γερά απ’ το κατάρτι,
μας προσδοκούν
στο τέλειωμα μιας εποχής,
The lone night bird lets its pain soak
stranded within the ever mourning moonshine
within the dateless rustle of aspen leaves
for all vagabonds to fall
for all innocents to see
that life unconquerable remains
a sinuous line of trenches
Τις Κυριακές μου εδώ και το ταλάντεμα διστάζει
Εμπρός στην παγερή μαχαίρα της σελήνης
Κόσμος με βήματα ελαφρά διαβαίνει,
μα είν’ ένα πέλαγο κουτσό, δίχως ακτή, που μένει
Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου
τι όμορφα που θα ‘πλεε η ζωή μου!
Θα χόρευα πίσω και μπρος,
εμπρός και πίσω
κι ίσως με σταματούσε μοναχά
το σήμαντρο κάποιου απάτητου καμπαναριού
Έξω από το τζάμι έτριζε
ο ήλιος του Μαγιού
και μέσα μελαγχολικά
φυλλοροούσε μια Άνοιξη
Με το πρώτο σκοτάδι που θα πέσει
θα ονειρευτώ μια πόρτα δίχως τοίχους
κι απ’ όπου θέλω εγώ θα την περάσω
ενώ ένα μάτι αγριεμένο θα κοιτάζει