Επειδής ήταν πόλεμος και η ώρα αργά
είπα να γυρίσουμε σπίτι μη και μας βρει η περίπολος
κι η συμφορά. Εκείνος σαν να γέλασε,
κάτι σαν μαρμαρωμένος λυγμός στην παγωνιά
του μισοφέγγαρου. “Σιγά, μή βιάζεσαι αδελφέ,
ξεχνάς πως έχω χρόνια ν’ ανεβώ αυτές τις σκάλες.
Κι έπειτα, δεν είναι αυτός ο δρόμος που θυμάμαι.
Απ’ τη μεγάλη και φημισμένη σας πολιτεία
φεύγω με κάποιες εντυπώσεις ομορφιάς:
τα λαμπρά μάρμαρα, τα θέατρα, ο πλούτος
στα καταστήματα. Ωστόσο, τον πίνακα
τόνε θέλω παλαιότερης σχολής, αληθινό,
και γι’ αυτό σας προτίμησα, να μου θυμίζει
τη δική μου βολή, κάτι σαν πειθαρχία
Γριά γυναίκα τώρα, πρόσφυγας
απ’ τα παλιά της νιάτα.
Χαριεντιστός γιαλός στην πόρτα της
και πέρα τα θαμπά βουνά
της χαμένης πατρίδας.
Λέω να σταματήσω τα μάγια που μου φτιάξανε
κείνες οι σουβλερές, ποντικομούρες γριές
εκεί στ’ ασβολερό τυος άντρο.
Κι από το δώμα μου να διώξω τα πουλιά
που ορίσανε να περετούν την κάθε μου ανάγκη –
κοράκια, νυχτοπούλια, νυχτερίδες,
γιδοβυζάστρες και καρακάξες,
που μαγαρίζουν τις αυλές μου και ξελογιάζουν
τον ύπνο μου με τον παράφνό τους σαματά.
Θαλασσινές ανεμώνες τα μαλλιά της
κυμαίνονται ιριδίζοντας
στο ύφαλο κύμα
μεταξύ πέρκας και σαργού
εκεί στα βράχια με τις γούρνες
της χρυσαυγής
Φτερούγες κόρακα ιριδίζοντας
στην αντηλιά
λουσμένα δεντρολίβανο τα μαλλιά της
περήφανα ωραία
κυπαρισσένια σε νησιώτικη πλαγιά
κυματιστή στα μάτια των ανθρώπων
να προβαίνεις
Επειδή μέρωσε βροχή και φώς μολύβι
είπα να μην πάω στη δουλειά,
να κάτσω εδώ να συγυρίσω το σπίτι
όπως τότε που σε περίμενα.
Καμιά φορά στο σπίτι μου το δειλινό
θολώνει τα πράματα μια ξένη αντάρα,
και τότε βγαίνω στο μπαλκόνι και κάθομαι
με τα ξερά γεράνια, και μες στ’ αποβασίλεμα
ψάχνω μπας και φανεί περαστικός κανένας φίλος
απ’ τα παλιά, συντροφιασμένα χρόνια.
Κατάγιαλα, σε τραπεζάκι μιας ταβέρνας στο νησί
δυο ντόπιοι αδέλφια κάθονταν μ’ έναν ξένο
αργά μιαν εσπέρα. Το λίγο φως απ’ την ταβέρνα
φώτιζε σαν φανάρι του δρόμου μιας άλλης εποχής,
αχνά-χλομά, το πρόσωπο του ξένου, στραμμένο
προς τη θάλασσα. Κι αυτός, σαν ονειρόπαρτος,