κι αν η ζωή που διάλεξα
κι αν οι πράξεις που έπραξα
κι αν οι αρχές που δεν ετήρησα
κι αν οι αξίες που καταστρατήγησα
κι αν οι πορείες που τράβηξα
κι αν οι όρκοι που επάτησα
Ελάτε εδώ, όλοι εσείς οι άδειοι,
άχρωμα μπαλόνια φουσκωμένα
με αέρα από χνώτα, εκείνων,
που σας φάσκιωσαν με χαλαρές
φασκιές και άρες, αντί για μύρα.
Ο Ευγένιος είναι ερωτευμένος με τη Νεφέλη, την καλή συνάδελφο. Αλλά αυτή… πέρα βρέχει. Και μη νομίσεις πώς δεν έχει προσπαθήσει να της δώσει να το καταλάβει. Εμμέσως πλην σαφώς. Πολλές φορές, μάλιστα. Της έχει ζητήσει να βγούνε για καφέ. Της έχει προτείνει να πάνε για φαγητό και θέατρο και σινεμαδάκι, κάποια συναυλία. (Εντάξει, για … σκυλάδικα δεν της είπε ποτέ. Δεν θα πήγαινε ούτε με τη Σκάρλετ Γιόχανσον, τη μεγάλη φαντασίωση του Τσακαλώτου). Αλλά η απάντηση της Νεφέλης ήταν πάντα η ίδια. Η Νεφέλη ήταν διαρκώς απασχολημένη. Έτσι του έλεγε. Δεν προλάβαινε τη… ζωή της.
Ψάχνω να βρω κάτι για να
στο συγχωρήσω
και δεν βρίσκω τίποτα. Και
ψάχνω… Και ψάχνω…
Όλη τη νύχτα ψάχνω. Μάταια…
Δεν υπάρχει κάτι
που να έχεις κάνει σε βάρος μου.
Σου τόχω πει από καιρό
πως να σε φτάσω δεν μπορώ
ψηλά στο πέταγμά σου
Έχω κομμένα τα φτερά
και μου την κλέβουν τη χαρά
για να βρεθώ κοντά σου
Καλοκαίρι, κι η ζωή ομορφαίνει
όλα γύρω, μοιάζουνε χαρωπά,
ο ήλιος την καρδιά σου ζεσταίνει
κι ο Έρωτας θεός, τα βέλη του σκορπά.
Μοίρα καλή, τόσα σου έχει χαρίσει,
συμπόνια, αγάπη κι ομορφιά
με καλοσύνη, η φύση σ’ έχει προικίσει
και σ’ έχει ντύσει μ’ αστέρια χρυσαφιά.
Άννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα.
Ξέρω, ξέρω το δάκρυ το καυτό άμα το δω σε μάτια ξένα.
Άννα, γιατί να σου κρυφτώ, είμαι μονάχος σαν κι εσένα.
Εξακολουθείς να υπάρχεις μέσα μου,
πλατωνικός στην εγκάρδια αγάπη
θρυμμάτισμα κάθε ονείρου,
στρίμωγμα της ψυχής ως ενοχή,
κλείσιμο και στην έξοδο κινδύνου.
Συνεχίζεις να είσαι εντός μου
ως ιδέα, ως κτίσμα, ως μπιενάλε,