http://vincenttechblog.com/tag/server-2016/ Every morning,
I salute you Zoe…
with a great respect.
I like your face, your smile
your colours, your essence!
Simply: I love you.
Zoe
Πάει ο …Κακός ο Χρόνος….
Μετράω τη μοναξιά με μίλια παλιών χωματόδρομων
φιγούρα άκομψη μισοσβησμένων σελίδων.
Γυρεύω ιστορίες Χριστουγέννων, αφορμή για χαρά.
Φαντάζομαι χιονάνθρωπους που λάθεψαν
και κατέβηκαν στην έρημο ψάχνοντας την καλή τους,
λιώνοντας κάθε φορά κι ένα κομμάτι τους απ’την έλλειψη.
Ψάχνω στο έλκηθρο του Αη Βασίλη ,κρυμμένα δώρα
από παιδικά χαμόγελα, ακούω φωνές που υμνολογούν
τα κάλαντα στην ξώπορτα του χθες….
Όλα είναι στις διαβασμένες σελίδες των χρόνων ,
όπου γράφτηκαν τα παραμύθια που ζήσαμε,
στα κλαδάκια του έλατου, που τρυπώνουν στις μνήμες.
No Comment
Οι σπαραγμοί φιλάνε την οθόνη
Παρελαύνουν θάνατοι
Χαιρετάμε στρατιωτικά
Τα μάτια λευκά σεντόνια
Έτοιμα να τυλίξουν Μεσσίες και νεκρούς
Ένα παιδί γυμνό
Γυρεύει χώρα να ντυθεί
http://blogs.keshokenya.org/greatness-is-inspiring-others-to-be-the-best/ Νο comment
Our faith… for the better
Παρένθεση
http://zaphiro.ch/solution/ Αχ, βρε Φρειδερίκο!…Τι κρίμα, τότε, να μην έχεις έρθει εδώ:
Και σ’ ένα καπηλειό στον Πειραιά, να συναντούσες λέει, τον Αρθουράκο·
πού δεν επήγε στο Χαράρ εντέλει, μα είχε ξεμείνει εδώ κι αυτός…
Να πίνατε λέει μαζί,
“Ο Αδάμ και το μήλο” – συνέντευξη
Buy Diazepam Online Eu Πού να ξέρω; Μού φαίνεται πως έχω κάνει αρκετές φορές τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά· ίσως για να τα εμπεδώσω καλά. Νομίζω όμως -κι αυτό το προσπαθώ συνειδητά- πως είμαι ανοιχτός, σε κάθε κριτική, σε κάθε συζήτηση. Μού αρέσει να συζητώ έτσι· ή μάλλον μόνον έτσι μού αρέσει να συζητώ. Δεν είμαι διόλου μαζοχιστής, αλλά πιστεύω πως η επικοινωνία, για να είναι αληθινή και να έχει κάποιο νόημα, πρέπει να είναι βαθιά· κάπου εκεί: Στον πάτο τής ύπαρξης. Δηλαδή ανάμεσα σε ματαιώσεις, γύρω από τραύματα, πάνω από πληγές, κοντά σε λάθη που πονούν.
Αγάπη η κορωνίδα του κορωνοϊού
Valium Online Visa Μες στη γαλήνη της απομόνωσης και στη σιωπή
βλέπω την αγάπη να ξαναγεννιέται.
Τη βλέπω να βγαίνει δειλά μέσα από το φόβο της πανδημίας.
Η αγάπη ξαναγεννιέται κάθε στιγμή, κάθε ώρα.
Η αγάπη αρχίζει να κατευθύνει την καθημερινότητα.
Την ακούω στην ησυχία των δρόμων,
την ακούω στα χτυποκάρδια των πουλιών
που πλησιάζουν στο παράθυρό μου,
την ακούω στην ηρεμία της ημέρας και της νύχτας,
στον παραπονεμένο χτύπο του ρολογιού.
Ο κύκλος που δεν κλείνει
Πάνε πια πάνω από σαράντα χρόνια από τότε που, μόλις μας τηλεφώνησαν -στις 23- τη λύση απ’ έξω κι όλα είχαν συμφωνηθεί· χωρίς να ξέρουμε πώς και τι, την επομένη ξεχυθήκαμε όλοι στους δρόμους βαστώντας στα χέρια κεριά αναμμένα, πανηγυρίζοντας τρελά για τη χούντα που έπεσε (την ίδια στιγμή που έπεφτε και η Κύπρος βέβαια).