Στο κοιμισμένο δάσος έρπουν
άγνωστες… «νεοφώτιστες»… σκιές!
Κάτι τρέχει…
Τα πτερωτά θορυβούνται
τα σκυλιά ξυπνούν ανήσυχα!
Τα δέντρα σείονται στην υπόνοια
νοσηρής οσμής…
Κάτι τρέχει…
Το μυρμήγκι ξυπνά
και το μανιτάρι ρωτά…
Κάτι τρέχει;
Το κοάλα απότομα ξυπνά
από την έπαλξή του
τα απέναντι, τα δίπλα, τα χαμηλά,
παρατηρεί!
«Δακρύζουνε τα μάτια μου!»
You fooled the azure skies above, and hexed them to black flame
since life has been a gift to you, without the least of charge,
the voices of a madding crowd, sounded all the same
with your drugged emotions that echoed falsely large.
Θα αναφερθώ στις ποιητικές συλλογές της Έρμας «La rosa enflorece» και «Pain Perdu, Πεν περντού». Η προσέγγιση που θα χρησιμοποιήσω για τη σημερινή σύντομη παρουσίαση των συλλογών θα είναι απλή και πρακτική καθόσον μια ακαδημαϊκή ανάλυση και βαθυστόχαστη κριτική θα ήταν, ίσως, πέρα από τις προσωπικές μου ικανότητες, και σίγουρα δεν θα εξυπηρετούσε πρακτικούς σκοπούς.
Έχει γίνει θεσμός σχεδόν, κάθε τόσο να εμφανίζεται σε κάποια εφημερίδα μια είδηση για τον Χρήστου· μισή βιογραφία του, λίγη εργογραφία του, μια γνώριμη φωτογραφία του -ο Χρήστου με τα μαύρα του γυαλιά- κι όλα αυτά κάτω από μεγάλους τίτλους· άλλοτε σπαραχτικούς κι άλλοτε κραυγαλέους. Κι όσοι διαβάζουν λένε: «Ο Χρήστου… Α βέβαια· ο Χρήστου…» Πολλοί λίγοι όμως γνωρίζουν ποιος ήταν ο Χρήστου κι ακόμα πολλοί, μα πολλοί λιγότεροι, αυτοί που ξέρουν τι πράγματι έφτιαξε· φυσικό άλλωστε, αφού τα έργα του δεν έχουν εκδοθεί σε δίσκους ακόμα.
Αλλόκοτη στιγμή
ανατροπή από εκείνες
που σου γυρίζουν την ψυχή ανάποδα
έφερε τα χέρια κάτω στο πάτωμα
τα πόδια στο κεφάλι
Περπατούσαμε πλάθοντας
γλυκά τα βήματα
σαν κουλουράκια με κανέλα
έτοιμα για τα προηγούμενα Χριστούγεννα
σκεφτόμασταν τρέχοντας
χάνοντας τη γεύση των επίγειων θαυμάτων
ΑΙΘΡΑ
Να ημουν το γερανι σου
στου Σαρωνα τον Κολπο
που ατενιζε τη θαλασσα
και την αναμνηση σου
αυτη που ειχα ερωτευτει
στη γαστρα του Αιγαιου
Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε … «παλιό». Σπεύδω λοιπόν να προκαταλάβω όλους τους… χιλιάδες αναγνώστες μου- ή έστω και έναν- ότι, όλα αυτά τα «χωρίς», δεν είναι παρά μία ευφυής γραφιστική ιδέα, η οποία στην πραγματικότητα απαιτούσε ειδική γραφιστική και τυπογραφική επιμέλεια.