Θα αναφερθώ στις ποιητικές συλλογές της Έρμας «La rosa enflorece» και «Pain Perdu, Πεν περντού». Η προσέγγιση που θα χρησιμοποιήσω για τη σημερινή σύντομη παρουσίαση των συλλογών θα είναι απλή και πρακτική καθόσον μια ακαδημαϊκή ανάλυση και βαθυστόχαστη κριτική θα ήταν, ίσως, πέρα από τις προσωπικές μου ικανότητες, και σίγουρα δεν θα εξυπηρετούσε πρακτικούς σκοπούς.
Στην οικογένειά μου το στόλισμα του μικρού φυσικού πεύκου στις γιορτές των Χριστουγέννων, είχε κάποια ιδιαιτερότητα για εμάς τα παιδιά, γιατί σίγουρα ήταν δική μας δουλειά. Εμείς αγοράζαμε τα όμορφα στολίδια του, τα κεράκια του, το μετάξι που συμβόλιζε το χιόνι και όλα τα παρεμφερή. Εμείς το στολίζαμε σχεδόν μία εβδομάδα ενωρίτερα, όπως νομίζαμε και όπως μας άρεσε, κάνοντας μία μικρή γιορτούλα γύρω του μεταξύ μας: η μοναδική αδερφή μου Σουλτάνα, η πρώτη εξαδέλφη μου Καίτη και εγώ. Στο διάστημα που το στολίζαμε, τραγουδούσαμε όλα τα χριστουγεννιάτικα άσματα που ξέραμε και στο τέλος, όταν πια ήταν έτοιμο, ανάβαμε τα κεράκια –δεν κυκλοφορούσαν ακόμα τα ηλεκτρικά λαμπιόνια- και τα παρακολουθούσαμε, για να μην πάρει τίποτε φωτιά. Τραβούσαμε τις κουρτίνες του παραθύρου που ήταν σχεδόν απέναντι από το δέντρο και επίσης αφήναμε τα παντζούρια ανοιχτά, ώστε το δέντρο μας να λάμπει μέσα στη νυχτιά και να γλυκαίνει στην καρδιά των περαστικών, την κρυάδα του χειμώνα.
Σε τούτο εδώ τον αγώνα είμαστε όλοι μέσα, είναι πολλές οι φωνές μας
δεν είμαστε ένας δυο συχωριανοί! Δεν είμαστε ένας δυο ποιητές που
βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο, είμαστε όλοι…ακόμα και ορισμένοι
Τούρκοι, ελάχιστοι αλλά είναι, το εύχομαι, γιατί χάνουν αίμα υπόληψης αν
δεν είναι, αλλιώς… είμαστε χαμένη ανθρωπότητα.
When you are driving on ehte roads of our occupied villages and towns
Bogazi, Koma Tou Yialou, Trikomo, the pain is profound
The old lady had never learned anything else in her life except to drop
blessings from her lips, as if the blessings sustained her.
Her eyelash colour faded, her face was a mass of wrinkles. “Daughter, give
me the votive candle so I may light it, and may you reign like a queen one
day”.
On Sundays, in the courtyard under the vine, they’d turn on the radio. ”
Daughter, bring the radio, and may you pick up soil and have it turned to gold
in your hands”.
Her legs were unable to take much walking anymore, she didn’t go to church
anymore.
Last night I took a picture of my mother
Standing next to the statue of Grigoris Afxentiou.
‘Stand there so I can take a picture of you, too’, she whispered
I never stand next to statues to be photographed
Yet for some reason, I obeyed without refusing,
Intuitively I leaned my head tenderly on the statue; hugged it.
Yet again you’ve not kept your promise
I waited for you
so we could drink together under the stars
the valley’s secrets, and the never-sleeping aromas of the summer
on the nights, when Ai-Loukas’ few candles
bathed the moon in their light
and when to cinderella-night we wished to sell
still one more tale
lest it be lost in the haystack.