Αφήνεις τη ρέμβη τ’ ονείρου στο μαξιλάρι
για να διαβάσεις ένα ποίημα σε βάθος
Δίπλα το κεράκι με άρωμα βανίλιας
χρωματίζει το χοντρό τετράδιο των δακρύων
με κύκλους καιρών αξεπέραστων
Το κάνει παραμύθι αδιάβαστο
με την πονεμένη βασιλοπούλα του κοιμισμένη
σε αδειανά σατέν σεντόνια
Virgin to life, whore of the underworld.
Donned once with beauty,
Consumed now by carnality;
Deplete me of that which me makes human.
May your hand reach to my soul;
Poise it and torment it,
Lash it with the whip of your antipathy.
May the tendrils of anger reach deep to my mind,
Suffocate it with taint.
May it feel your wrath,
And your corruption;
So it may never forget the voice of beauty’s sorrow.
The harrowing screams of death, a procreation of hell.
Our minds act as a cauldron for blood to boil,
Our tainted morals flow through our decrepit veins.
Dying is not nearly as painful as when you see it
before you.
Το χωριό μου ειν’ ολόκληρο δικό μου,
γιατί δεν έχω σπιθαμή στο μερτικό μου.
Όλος ο τόπος κι όλη η γης αλλού ανήκει,
μα το τοπίο είναι δικό μου, δίχως νοίκι.
Γιομάτη από πίκρες και από γλύκες,
ζωή μου, εσύ ήρθες ξάφνου και με βρήκες
και παρόλο που δραχμή δεν σου χρωστάω,
από τα βάθη της καρδιάς σ’ ευχαριστάω.
Σου στέλνω γράμμα νοερό
εκεί ψηλά που είσαι
να σου μιλήσω να σου πω
πόσο πολύ σ’ αγάπησα!
Το ξέρω υπήρξανε στιγμές
που κάκιωσα μαζί σου
και ως εσύ μου θύμωνες
το βλέμμα σου χαμήλωνες
που σιωπηλά μιλούσε…
Δεν ξεχνώ
την ώρα που έσχισε το μαντάτο
Το θλιβερό εκείνο πρωινό
Κραυγή οργής για πραξικόπημα
Παύση ατέρμονη
Σε τούτη τη γη τη ματωμένη
Πρωτομαγιά μου! Εγώ θα σου πλέξω το στεφάνι της ξεγνοιασιάς και το παινάδι της ομορφιάς σου, της ανοιξιάτικης… Εγώ θα γεμίσω το καλάθι της εκδρομής με λαγάνες ελιές και χαλβά… για τη γιορτή σου τη γενέθλια. Εγώ θα τρέξω σαν παιδάκι και θα μαζέψω αγριο – παπαρούνες νιοσκασμένες από το κουκούλι τους, λευκές και κίτρινες άγριο-μαργαρίτες και μαβί μολόχα για να ζηλέψουν τα λουλούδια του ανοιξιάτικου κήπου, που το ανθρώπινο χέρι κατά μίμηση του θεϊκού -δεν είναι ύβρις!- οριοθετεί την έκταση, την επέκταση, το ύψος του άνθινου κορμού και το βάθος της ρίζας του, που χωρίζει και ξεχωρίζει τα άνθινα είδη, που διακρίνει τα χρώματα, τα αρώματα και την εμφάνιση και τα ταξινομεί…
Is this the red that should have been
dispersing art on a painter’s canvas?
Is it the red that matadors withhold from charging bulls,
perhaps to spur the fire on a fare lady’s smile?
Σαν ταξιδιώτες μιας προφητικής ελπίδας
Και σαν αδάμαστοι του Οδυσσέα γόνοι
ψάχνουμε συμφιλίωση με τη θεά Κίρκη
Σε κάποια χώρα που θα μας δεχτεί ν’ αποδημήσουμε.
Σαν ταξιδιώτες υπερπόντιας εκστρατείας
και οι σειρήνες να ακούγονται γλυκές
Απ’ την Ιθάκη μας κινήσαμε να φύγουμε,
Και φτάσαμε για χρησμό ως τις Βραγχίδες.
Μετάφραση του έργου του