ΘΕΑΤΡΙΚΟ – Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στη Μελβούρνη, στο Κορινθιακό χωριό της Βασίλως και στην Αθήνα μεταξύ 1953 και 1993. – Ο δημοσιογράφος, Θάνος Πετρίδης, 75άρης, προπολεμικός μετανάστης. Είναι συνταξιούχος αλλά εξακολουθεί να είναι ανταποκριτής ελληνόγλωσσων εφημερίδων της Μελβούρνης και του Σίδνεϊ. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε για πολλές δεκαετίες. Ο δημοσιογράφος εμφανίζεται στη σκηνή, Περπατάει πάνω κάτω και τελικά απευθύνεται προς τους θεατές.
Στο κοιμισμένο δάσος έρπουν
άγνωστες… «νεοφώτιστες»… σκιές!
Κάτι τρέχει…
Τα πτερωτά θορυβούνται
τα σκυλιά ξυπνούν ανήσυχα!
Τα δέντρα σείονται στην υπόνοια
νοσηρής οσμής…
Κάτι τρέχει…
Το μυρμήγκι ξυπνά
και το μανιτάρι ρωτά…
Κάτι τρέχει;
Το κοάλα απότομα ξυπνά
από την έπαλξή του
τα απέναντι, τα δίπλα, τα χαμηλά,
παρατηρεί!
«Δακρύζουνε τα μάτια μου!»
Θα αναφερθώ στις ποιητικές συλλογές της Έρμας «La rosa enflorece» και «Pain Perdu, Πεν περντού». Η προσέγγιση που θα χρησιμοποιήσω για τη σημερινή σύντομη παρουσίαση των συλλογών θα είναι απλή και πρακτική καθόσον μια ακαδημαϊκή ανάλυση και βαθυστόχαστη κριτική θα ήταν, ίσως, πέρα από τις προσωπικές μου ικανότητες, και σίγουρα δεν θα εξυπηρετούσε πρακτικούς σκοπούς.
Στην οικογένειά μου το στόλισμα του μικρού φυσικού πεύκου στις γιορτές των Χριστουγέννων, είχε κάποια ιδιαιτερότητα για εμάς τα παιδιά, γιατί σίγουρα ήταν δική μας δουλειά. Εμείς αγοράζαμε τα όμορφα στολίδια του, τα κεράκια του, το μετάξι που συμβόλιζε το χιόνι και όλα τα παρεμφερή. Εμείς το στολίζαμε σχεδόν μία εβδομάδα ενωρίτερα, όπως νομίζαμε και όπως μας άρεσε, κάνοντας μία μικρή γιορτούλα γύρω του μεταξύ μας: η μοναδική αδερφή μου Σουλτάνα, η πρώτη εξαδέλφη μου Καίτη και εγώ. Στο διάστημα που το στολίζαμε, τραγουδούσαμε όλα τα χριστουγεννιάτικα άσματα που ξέραμε και στο τέλος, όταν πια ήταν έτοιμο, ανάβαμε τα κεράκια –δεν κυκλοφορούσαν ακόμα τα ηλεκτρικά λαμπιόνια- και τα παρακολουθούσαμε, για να μην πάρει τίποτε φωτιά. Τραβούσαμε τις κουρτίνες του παραθύρου που ήταν σχεδόν απέναντι από το δέντρο και επίσης αφήναμε τα παντζούρια ανοιχτά, ώστε το δέντρο μας να λάμπει μέσα στη νυχτιά και να γλυκαίνει στην καρδιά των περαστικών, την κρυάδα του χειμώνα.
Σε τούτο εδώ τον αγώνα είμαστε όλοι μέσα, είναι πολλές οι φωνές μας
δεν είμαστε ένας δυο συχωριανοί! Δεν είμαστε ένας δυο ποιητές που
βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο, είμαστε όλοι…ακόμα και ορισμένοι
Τούρκοι, ελάχιστοι αλλά είναι, το εύχομαι, γιατί χάνουν αίμα υπόληψης αν
δεν είναι, αλλιώς… είμαστε χαμένη ανθρωπότητα.
When you are driving on ehte roads of our occupied villages and towns
Bogazi, Koma Tou Yialou, Trikomo, the pain is profound
The old lady had never learned anything else in her life except to drop
blessings from her lips, as if the blessings sustained her.
Her eyelash colour faded, her face was a mass of wrinkles. “Daughter, give
me the votive candle so I may light it, and may you reign like a queen one
day”.
On Sundays, in the courtyard under the vine, they’d turn on the radio. ”
Daughter, bring the radio, and may you pick up soil and have it turned to gold
in your hands”.
Her legs were unable to take much walking anymore, she didn’t go to church
anymore.