You only felt it
didn’t hear it
though you turned
without saying any word
and looked at me
The Medusa Glance is a present-day triptych, a rich and profoundly nuanced contemporary narrative, sensitive to all the immanent and minute shades of reality, aspiring to embrace and incorporate the whole spectrum of lived experience. As a key motive, the author invokes Medusa, the female monster with venomous snakes on hear head. Stricken with fear, we are nonetheless tempted to be immersed in the poetic universe of Manolis. The epigraph characterizes the bold enterprise of the author aimed at the explicitation of the inner architecture and dynamics of experience, at the renewal of narrative practices and at the constant (re)negotiation of identity. The reader is swept away by a polychromatic tempest of verbs and embarks on a journey guiding him to the dimension of the minute and infinitely multifarious undulations of sublunary consciousness.
Στο στόχαστρο του βομβαρδιστικού
χώρα που πρέπει ν’ αλλάξει ηγεσία
αποτυχημένη κυβέρνηση
ν’ αντικατασταθεί
βόμβες και τηλεκατευθυνόμενα βλήματα
θάνατος ακρίβειας σ’ εφαρμογή
εταιρεία αμυντικού εξοπλισμού
σ’ επιφυλακή
Ο νέος που πρόσμενες να `ρθει
δεν ήρθε μήτε απόψε.
Μα τί θα του `λεγες; Γιατί;
Άσε τα μάταιο να χαθή.
The young man you expected
hasn’t come tonight.
What would you tell him? Why?
Let the futile vanish
cut the unfortunate sprout.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ένας από τους πρωτοπόρους της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στην οδό Σέριφ, όπως κι ίδιος έγραψε χαρακτηριστικά, Κατάγομαι από την Κωνσταντινούπολη αλλά γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια στο σπίτι στην οδό Σέριφ, μικρός σε ηλικία ξόδεψα μερικά χρόνια στην Αγγλία όπου και ξαναπήγα για λίγο χρονικό διάστημα αργότερα όταν ενηλικιώθηκα. Έχω επίσης ζήσει στη Γαλλία και στην εφηβία μου έζησα για δυο χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Δεν έχω πάει στην Ελλάδα για πολλά χρόνια. Εργάζομαι για το Υπουργείο Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Μιλώ Αγγλικά, Γαλλικά και λίγο Ιταλικά. Αυτό είναι ένα μέρος απ’ το βιογραφικό σημείωμα που έγραψε ο ίδιος το 1924.
Ο Γιώργος Σεφέρης (1900-1971) αναμφισβήτητα ένας από τους γίγαντες της ελληνικής λογοτεχνίας και βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας το έτος 1963 κατάγεται από οικογένεια καλλιτεχνών. Ο πατέρας του ακαδημαϊκός, ο αδερφός του ποιητής, η αδερφή του ποιήτρια τον επηρέασαν θετικά και συνέβαλαν στη δημιουργική του ροπή που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930 και κράτησε σαράντα χρόνια μέχρι το θάνατό του.
He stood at the edge of the old castle’s parapet
below it the hungry abyss and
even lower the gleaming sea
ready to splash its first wave
onto the yellow soft sandy beach
when he raised his arm
as if taking an oath
as if promising to come back
at another time when we’d need
one to stand against
the greed and gluttony of the few
who comfortable and fat
dwelled in their satiation.
Draw two columns
one for the day’s gains
and one for its losses.
The serious concepts
your bright thoughts and readings
your from one side to the other
unsparing passages
mark on the column of the gains.
He had no time – how could he listen? Fighting for his bread
he didn’t see that the wheat ear grew tickling the sun’s ear
he didn’t see the blond mustache of summer
he didn’t see that he also grew.
Time will come when things will change
remember this, Maria
do you remember that game during the intermission
when we run holding the baton
—don’t look at me — don’t cry. You are the hope
listen, time will come
when children will select their parents
they won’t be born at random
Now the secret hour of our voice
empties the skies and
the morning bread
into our hands
now we forget the crosses
and the serene courtyard
and the decree
of the Delphic Cybil
The merciful Hestia built my dwelling
echo of a gallop
sang in faraway lands
sound of a comma
I heard
the exclamation
of a woman’s nipple
an exhausted tree stopped
its rustle and I existed
in vague limbo
The years I risked
under the spell of the moon
for that lone kiss
March daffodils
autumn chrysanthemums
why have you bloomed?
She opened her window.
Powerful feminine
exhilarating gesture
that shook me
memory rekindled
paradisiacal kisses and
I dreamed of capturing
the echo of a raindrop
[tabgroup] [tab title=”English”] Breeze laughed amid his limping footsteps nature’s unforgiving mistake struggled out of the sea eyes full of…
“Επίγνωση” είναι ο τίτλος του πρώτου ποιήματος της συλλογής αυτής. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο ποιητής πολύ συνειδητά προτάσσει αυτό το ποίημα με αυτό τον τίτλο στην συλλογή του. Επίγνωση όμως για ποιο πράγμα; Για το ότι η ποιητική συλλογή αυτή υπόκειται στους φυσικούς νόμους της φθοράς, ότι τα φύλλα της θα κιτρινίσουν και μοιραία κάποια στιγμή θα πέσουν αφήνοντας πίσω γυμνό να χάσκει το κενό που υποβόσκει πίσω από κάθε ποιητική συλλογή, πίσω από οποιοδήποτε έργο δημιουργίας;
ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ Η λήθη σκέπασε το παρελθόν, το άγνωστο πολιορκεί το σπίτι φαντάσματα πραγμάτων που αγαπήσαμε και…
Ὁδηγητής τῶν ἑφτά βοδιῶν
πού λειβαδεύουν στό βιλαέτι τῆς ἔγνοιας σου
ἀθροίζεις τόν ἕωλο αἰῶνα.
Ἔχτισες τά σύνορα τοῦ ἀγῶνα σου
μέ τέσσερες σταγόνες παγωμένου ἱδρῶτα
σέ σχῆμα λάβαρου σταυροφόρων.
Ὦ Ἀλκάλουροψ,
πλοηγέ τοῦ γέλιου τῶν παιδιῶν
καί ἀλφαβητάρι τῶν γερόντων.
Carnation wilted
red colored hope painted
by the sun’s endless caress
two soup bowls empty
two wine glasses empty
and the cicadas’ song
a summer conflagration
When rain struck the window with one of its fingers
the window opened inward. Deep inside
an unknown person, a sound – your voice?
Your voice distrusted your ear. The next day
the sun went down the fields, like a descent of farmers
with scythes and pitchforks. You too went out to the street
Sometimes past midnight the rhythmic hooves of horses
are heard from down the road of a delayed carriage as if
returning
from a mourning matinee of some rundown neighborhood
theater
with its plaster fallen off the ceiling, with the peeling walls
with a huge discolored red curtain drawn
that has shrunk from so many washings and in the gap
it leaves under it
you could see the bare feet of the stage manager or the
electrician
who perhaps rolls up a paper forest to turn off the lights.
Erotic embrace
of crystalline ice
with tree branch
that it won’t break
that it won’t lose it
in its endless love
it shrouds it
with the wings of death
He sat on the stool by the front yard, his hands so clumsy, they had
already overtaken us “someday they will demolish the house”, he says
to me, and they’ll discover it”
and every so often at the far end of the room someone wrapped around
him a bed-sheet, it was the time he escaped, until the bed-sheet fell
empty on the floor and we had a friend forever,
Sometimes, that special hour, I think of narrating all the details:
how, for example, this incurable disease started on the opposite wall
or about that woman in the park, whose body was nailed on the bench,
and I say this without exaggeration, the nails protruded from her cloths
like small buttons, while her purse with her identity card floated down…
Ο «Υπεράνθρωπος» του Μανώλη Αλυγιζάκη είναι από τα πιο δύσκολα και φιλοσοφημένα έργα που έχω συναντήσει. Και πώς να μην είναι άλλωστε, εφόσον ταυτίζεται με τον Υπεράνθρωπο του Νίτσε, τόσο σε πλοκή όσο και σε νοήματα. Ο ποιητής «παίζει» με τις συμβάσεις καθώς σχετίζει τον Υπεράνθρωπο, αφενός μεν με την πραγματική διάσταση που του δίνει ο Γερμανός φιλόσοφος, αφετέρου δε με την παρερμηνεία που του έδωσαν οι Γερμανοί εθνοσοσιαλιστές, με τα τραγικά αποτελέσματα που ακολούθησαν για όλη την ανθρωπότητα.
Poetry, EKSTASIS EDITIONS Ubermensch, by Manolis Aligizakis is the most difficult and most philosophical poetry book I have come across.…
Suddenly on an autumn day he left, on the table he left a letter
“don’t send me away” it read and spoke of a deep inhabitable
emotion; in the house all the lights were turned on that I wouldn’t
understand, that perhaps, he had never come, while next to the letter
he had left the mystery of his death, already covered by cobwebs…
Then the other one came, he carried an old ravished valise,
in which he hid all the ghosts of his life, that they never needed
chase after him,
we were in the same stuffy room and the large animal sawn
on the carpet was already biting our knees,
“mother”, I asked at some-time, “where can we find some water for
my horse?”, “but I don’t see any horse”, “you too, mother!”,
The foreigner chatted with the woman in a low tone, of course,
the woman was dead and he stared at his destiny, that useless outline
the dead leave on the chair,
birds struck the ceiling and fell into the dirty sink where all
the stories ended, embalmed old men sat behind the window glass
the stoa was dark, the stores wet where they sold tripods for caskets
and wreaths for glory we had once dreamed off,
Night fell and in the old house only the shadows remained, “aunt
Eudokia”, I said to her, “be serious, you are dead now”
but she retained the same awkward smile, like back then when she hid
something which I wasn’t allowed to know as yet
the foreigner narrated stories of signs and wonders, ancient old
murders, he also talked about a fly on the child’s glass and that he burnt
Μετάφραση του έργου του