Συνεχώς κάπου νυχτώνει
Και τότε
κλείνουν απότομα οι κουρτίνες
Παύει η κίνηση στα μάτια
Βαθιά μεσάνυχτα κι ο κόσμος δεν μεταμφιέζεται
΄Εχει τελειώσει άλλωστε κι η τελευταία πράξη
κάποιας μοίρας
Τότε αφαιρεί το μακιγιάζ
απομένοντας μπροστά στον καθρέφτη
ντυμένος μόνο με το επόμενο κενό
Πρωτόγονοι είμαστε ακόμα, λες
Κοιμόμαστε στις ευκαιριακές σπηλιές μας
σαν νομάδες που φοβούνται να κατοικήσουν
ένα δυνατό συναίσθημα
Τις νύχτες
ζωγραφίζουμε επάνω στα τοιχώματα της σκέψης
ένα μικρό ελαφίσιο όνειρο
να τρέχει ανυπεράσπιστο στη σαβάνα του κόσμου μας
Ωραία που ήταν η θάλασσα ανάμεσά μας
πράσινη, κρυστάλλινη
σαν από άλλη αγάπη
Με τα γυμνά κορμιά των φεγγαριών
να καθρεφτίζουν σαν γυάλινη αχιβάδα
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙ
Θα κρατήσω από σένα όλη την απουσία
του λόγου, της αφής, της ύπαρξης
Μέσα στο κενό που έχτισες χωρίς να έρχεσαι
εγώ θα κλείνω κάθε βράδυ
το απέραντο Γιατί της Λύπης
Research sheds light on the missing persons of Cyprus who disappeared without a trace during the Turkish invasion of 1974. Andrea Stylianou talks to “Neos Kosmos” about her academic achievements and being a human rights advocate.
Aίμα από κεράσι στα αφίλητα χείλη μου
Εσύ μονίμως στα χείλη ενός γκρεμού
ορατού διά γυμνής αγάπης
έτοιμος είσαι
να πέσεις μόνος στης φυγής το άπειρο
και να σωθείς με τα φτερά της επιείκειάς μου
Πες μου για το παράθυρο εκείνο
που άνοιγε πάντα μέσα μας
γεμίζοντάς μας με θαλασσινό αγέρι
ορίζοντες, γλάρους, πανιά
Πες μου για τα πρωινά
που μας κρατούσε τη σκέψη αιχμάλωτη
στα γαλάζια παντζούρια του επάνω
καθώς τα ανοιγόκλεινε μια υποψία ταξιδιού
Κι όσο να πέσει το δείλι
Ήτανε πάλι στο μετρό η γεύση από κόλαση
Και χτες στον δρόμο απλώς
την ώρα που διέσχιζε την πόλη
μια υποψία ρήματος
Και τις προάλλες , λέει, στο αεροδρόμιο
την ώρα που ένα μας ταξίδι
έχανε απότομα φτερά
Κι ο άνθρωπος έπαιρνε τόσα στερητικά
A church bell
from the distand past
keeps sounding powerlessly
in my ears
The lonely church where the half-burnt candle
pure and fragnant
still stands by St Mamas’ icon
Diasporic Literature is continuing the tradition of a special edition of its periodical for the World Day of Poetry on March 21, as declared by the United Nations.
Η Diasporic Literature συνεχίζοντας μια πορεία άξιας αντιπροσώπευσης των ποιητών κατά την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης στις 21 Μαρτίου, όπως ανακοινώθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη εκδίδει αυτή την ηλεκτρονική προσπάθεια πενήντα-οκτώ ποιητών. Ατόμων που δεν μπορούν να ζήσουν δίχως τη δημιουργία, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν δίχως ποίηση.
Δώδεκα διηγήματα, δώδεκα πρωταγωνιστές, ανάμεσα στο πεπρωμένο και την άρνησή του, την αμαρτία και την υποταγή, τη ζωή και τον θάνατο, και οι οποίοι, σύμφωνα με τους στίχους του ΄Αγγλου ποιητή Wystan Hugh Auden , που παρατίθεται ενδεικτικά από τον συγγραφέα στην προμετωπίδα του βιβλίου, «κατοικούνται από δυνάμεις που υποκρίνονται ότι τις κατανοούν». Ο συγγραφέας επιλέγει σκόπιμα ήρωες (ή αντιήρωες) από διαφορετικές εποχές, άτομα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ίσως περιθωριακά, μοναχικά ως επί το πλείστον, με ιδιορρυθμίες και ιδιαιτερότητες – χαρακτηριστικά που οξύνουν τη φαντασία, σε κείμενα που λογοτεχνικά είναι εξίσου αντισυμβατικά και αντιφορμαλιστικά όπως και οι ήρωες τους.
Πρωί πρωί
να καρφιτσώνω τη σκέψη στο περίπτερο
Κι εσύ
περαστική ευκαιρία
να σταματάς με περιέργεια
μπροστά στους πηχυαίους τίτλους μου
Δεν είναι μόνο τα γράμματα πιο μαύρα
πιο έντονα
τo κρασί, το λάδι, το νερό
όλα χυμένα μες στα μάτια σου
για να μεθάω τη ζωή
να αλείφω τις πληγές
να φτιάχνω υδατογραφίες στις ερήμους
Καλός τεχνίτης σπούδασα
με επιμέλεια υποδειγματική και αριστεία
Μάτια ανθρώπων διάβαζα εντατικά τις μέρες
μέσα και πάνω από τις ίριδες
μήπως συλλάβω όλα τα ίχνη του φωτός
Τις νύχτες μάζευα κατεδαφίσεις από άστρα
υπολείμματα ευχών
Μες στο σακίδιό μου η απαραίτητη καρδιά
Ρεζέρβα
για τον χρόνο εκείνο
που ιατρικά ανακοινωθέντα
θα διαγνώσουνε την επιβράδυνση της σκέψης μου
την επιτάχυνση του φόβου μου
την αναστολή των πιο αυθόρμητων στιγμών μου
Και τότε θα είναι λες και έχω αποδημήσει
σε χώρα άγνωστή μου
Κείνο το μισοφέγγαρο
που δίχως όνειδος απλώνεται στον Πενταδάκτυλο
Εκείνο το θρασύτατο το μισοφέγγαρο
που σαν θεριό λυσσομανά
πριν έρθει το ξημέρωμα
Κάποτε
σαν η ζωή με κρατά σε αναμονή
κι ακούω τη μουσική να παίζει
στης νύχτας την αντίπερα όχθη
έρχεται στις μύτες της σιωπής
και μου μιλάει το ολόγιομο φεγγάρι
Οι δρόμοι μας μοιάζανε κάποτε με πράσινα φίδια
σε ονειροκρίτη που τους χρήζει με την εύνοια της τύχης
καθώς ξετύλιγαν μέσα στα μάτια μας
τις άλλες τέσσερις αισθήσεις
Και τις ρουφούσαν
Και τις κατάπιναν
Κι έμεναν μόνο
τα τεράστια εκείνα μάτια
να αγναντεύουν όλο τον κίνδυνο
προς ένα άγνωστο κόσμο πίσω από τον λόφο.
«Να κρατάς μια άκρη από παλιό σου ρούχο
με τις κλωστές σαν μάτια να κρέμονται
να κοιτάνε προς τα κάτω τα βήματα
παραπατήματα διέλευσης του χρόνου
Μετά να ξαναβρίσκουν τον ρυθμό
και τη συνέχεια….»
είπε η γιαγιά και κοιμήθηκε
κουρασμένη απ΄ τη ζωή που δεν έζησε
Με τώρα το κατάλαβα
Αυτά τα μάτια κάποτε δεν υπακούουν
Γλιστράνε από το μέτωπο που τους ζωγράφισα
αγγίζουν πια το σώμα
βάζουν καινούρια χέρια, μαλακά
Μου οφείλεις μια επίσκεψη
Ξέρεις
Από αυτές που δεν γίνονται κατόπιν συνεννοήσεως
Που περνάς τάχα τυχαία
Βλέπεις φως μέσα στη νύχτα μου
Και μου χτυπάς επίμονα ένα κουδούνι
Ν’ ανοίξω ατημέλητη
Με ένα βλέμμα πανέμορφο από έκπληξη
Πιο όμορφο δεν σου΄δειξα ποτέ
Και να σου πω
Δεν σε περίμενα
Είμαι ηθοποιός, κατά βάθος πολιτικός,
στο καμαρίνι λύνω σταυρόλεξο, ψάχνω
πράσινα άλογα, χαζεύω στην τηλεόραση.
Ένας σπουργίτης ραμφίζει το τζάμι μου
να δω τις ειδήσεις: ένα παιδάκι ξαγρυπνά
μπρος στα πτώματα των γονιών του, μετά
το ανεβάζουν σε βάρκα, προσφυγόπουλο
το βγάζει η θάλασσα στην άμμο για αιώνιο ύπνο,
στην τσεπούλα του ένα τετράδιο όπου έγραψε:
‘Θα σας καταγγείλω όλους στον Θεούλη μου…’
Ας μη χορέψουμε απόψε αγκαλιά με το ναυάγιό μας
Στον βυθό ας ξαπλώσουμε καλύτερα ήσυχοι
παίρνοντας βαθιές αναπνοές
Τότε τα άλλα ψάρια
θα πλησιάσουν από περιέργεια
παρά από οίκτο
σου κράτησα θέση πλάι στο παράθυρο
μα το ταξίδι μας
νυχτερινό
έστελλε στην περιέργειά σου
απροσδιόριστα τα φώτα
μιας ψυχής που αναβόσβηνε μετάνοια
Σου γράφω ξανά με το μελάνι μιας φιλάσθενης ωριμότητας
Στην κόκκινη στολή σου καταθέτω με συνέπεια
Τις αδικαίωτές μου παρορμήσεις
Ανακαλύπτοντας ξανά την αθωότητα της προσμονής…
Περιπλέω τη σκέψη σου
με μια μικρή πιρόγα
καμωμένη από δέρμα ηλιοκαμένης νύχτας
Ξάπλωνε ώρες κάτω από το φως σου
κι αφηνότανε σε έναν απρόσμενα καλό καιρό
Προχωρώ με χτύπο παράξενο
από ανυπόμονη καρδιά
Στην αγορά του κόσμου λιγόστεψαν
Οι εορταστικές πανήγυρεις
Οι βαθιές μετάνοιες στην άγια διαφυγή
Πραμάτειες πλέον δε διαλαλούν
Τα χρυσοποίκιλτα ενδύματα της πίστης
Οι καιροί της ερήμου
μεγάλωσαν σε κλίμα τροπικό
βροχή οι μνήμες σου, υγρές οι τελευταίες λέξεις
με κράτησαν καιρό πολύ
σε πορείες μοναχικές
κάτω από ήλιους που ξεφλούδιζαν την επιείκειά μου
μια ανθισμένη κερασιά
σε κρατούσε στο πιο ψηλό κλαδί της
όταν φυσούσε ο άνεμος
υποψία από γινωμένο ψίθυρο
σκέπαζε τα χέρια
καθώς περπατούσα μες στις εποχές μου
τα βράδια θαρρώ πως μια καλή νεράιδα
δραπετεύει ακόμα
από χαμένο παραμύθι μας
και στέλνει άμαξα με όνειρα λευκά
να ντύσουνε πριγκιπικά την ορφανή πατρίδα
μα εκείνη για χορό
δεν προλαβαίνει να ντυθεί
είναι πολλές στη μνήμη οι στάχτες
στα χρυσοπράσινα τα μπαλωμένα ρούχα
παλεύει ολημερίς να τις τινάξει
μα εκείνες πάντα επιστρέφουν
στα ανυπεράσπιστά της πρόσωπα