η πόλη μου έχει μια ουλή
κάτω από το κεφαλαίο του ονόματός της
οι περισσότεροι βλέπουν το ΄Αλφα
χωμένο στην άμμο σαν θησαυρός
μα ένα πέλμα παιδιού
μπορεί να την αποκαλύψει
ένα κάστρο
χτίζεται ολοένα απ΄τα χέρια του
κι εκεί αφήνονται
Αλλόκοτη στιγμή
ανατροπή από εκείνες
που σου γυρίζουν την ψυχή ανάποδα
έφερε τα χέρια κάτω στο πάτωμα
τα πόδια στο κεφάλι
Περπατούσαμε πλάθοντας
γλυκά τα βήματα
σαν κουλουράκια με κανέλα
έτοιμα για τα προηγούμενα Χριστούγεννα
σκεφτόμασταν τρέχοντας
χάνοντας τη γεύση των επίγειων θαυμάτων
Τα Χριστούγεννα που έρχονται αδιάλειπτα κάθε τέλος ενός χιλιοβασανισμένου έτους των πτωχών και προϊδεάζουν την νέα χρονιά για τους ανθρώπους των κερδών, ευτυχώς γεμίζουν και τις καρδιές των λογοτεχνών μας με συναισθήματα. Γεμίζουν ψυχές που οραματίζονται έναν καλύτερο κόσμο με ευαισθησία, ελπίδα κι αγάπη. Γεμίζουν ιδιαίτερα τους ποιητές αυτού του κόσμου. Αυτή την ομορφιά κι αγάπη μέσα από τα λόγια τους θέλει ν’ αναδείξει η Διασπορική με το συγκεκριμένο αφιέρωμα. Θέλει να μιλήσει για λίγη αγάπη, έστω μόνο λίγη, μετά από την τόση αγριότητα στον κόσμο μας.
Διαλέξαμε πεύκο φέτος
από παρακείμενο δάσος
Ένας πνεύμονας λιγότερος είπαμε
αν είναι να έχουμε μια πράσινη μεταμόσχευση καρδιάς
Έπειτα χωρίς καρδιά
πώς συνεχίζει ο ρυθμός
Στολίσαμε όπως πάντα
με ό,τι απέμεινε από πέρσι γερό και στέρεο
Ένας άγγελος μονάχα μας κοιτούσε με μισή φτερούγα
Ένα παιδί κρατά πάντα
πολύχρωμο μολύβι κάτω από τα μάτια του
Ένα παιδί σε κοιτάζει ζωγραφίζοντας τον κόσμο σου
πάνω στο βλέμμα του
Κάποτε δένει τα χρώματα
λύνει το γκρίζο της ομίχλης
επειδή δεν ξέρει
δεν έχει ζήσει
Κάποτε τον ακολουθούμε
άλλοτε μας ακολουθεί
ο δρόμος ξεκινάει από μέσα μας
τελειώνει εκεί που αρχίζει η γνώση
Το φθινόπωρο όμως
Όπως κι αν είναι ο ουρανός
όπως και να τον ζωγραφίζουν
τα πουλιά των εποχών
πρέπει πάντα με βρόχινο νερό
να περιθάλπω καλοκαίρια
Δένω λοιπόν γερά ένα θολό απόγευμα
Τριγωνικός επίδεσμος
Εσύ
Εγώ