Category: Cyprus

Πες μου πως άνοιξε ο χρόνος μια σχισμή
Πες μου πως χάθηκε η κακιά στιγμή
Πως δεν υπάρχει τόση μνήμη να πονάει

Πες μου ακόμα πως γαλάζιος ουρανός
Και πάλι στέκει από πάνω γελαστός
Και σκύβει λεύτερος, γλυκά και μας φιλάει

Κι όλα πως γίνονται ξανά σαν δυο παιδιά
Που παίζουν λεύτερα στου ήλιου τη θωριά

Πες μου ακόμα πως τελειώνουν τα σκοτάδια
Πως δεν θα έρχονται με καημούς τα βράδια
Γύρισε πες ο αγνοούμενος καιρός μας

Και βάλε πάλι το δικό του πιάτο στο τραπέζι
Και η ζωή σαν το ραδιόφωνο να παίζει
Γύρισε πες ο πρωτινός παράδεισός μας

Κι όλα πως γίνονται ξανά σαν δυο παιδιά
Που παίζουν λεύτερα στου ήλιου τη θωριά

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Οι σπαραγμοί φιλάνε την οθόνη
Παρελαύνουν θάνατοι
Χαιρετάμε στρατιωτικά

No comment

Τα μάτια λευκά σεντόνια
Έτοιμα να τυλίξουν Μεσσίες και νεκρούς
Ένα παιδί γυμνό
Γυρεύει χώρα να ντυθεί

Νο comment

Οδύρεται μια πυρκαγιά
Καίγονται δρόμοι
Αχνίζουν χωρισμούς
No comment

Aκουμπάς ένα κεφάλι στα χέρια μου
Σκέψου μου λες
Ακουμπάς και μια καρδιά
Νιώσε μου λες
Μην είσαι άγαλμα
Κρύο το μάρμαρο
Όμως το βλέμμα σπίρτο
Ανάβει τη φωνή
Ψηλάφισε αυτό που όλο φεύγει
Βρες τον διακόπτη
Φωταγώγησέ μας

Μας βλέπεις έξω από την οθόνη;
Μπορείς τώρα να μιλήσεις

Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου (2020)
ανέκδοτο

Κάθεται αγνάντια στη θάλασσα.  Και αφουγκράζεται τον ερχομό της ως τις άκρες των ποδιών του. ΄Ετσι όπως τότε που ήτανε παιδί και βούλιαζε στο χρυσό όνειρο της Αμμοχώστου. Τότε μιλούσε με τη θάλασσα μια άλλη γλώσσα,  παιδική. Της έλεγε για τα όνειρά του κι εκείνη άκουγε ήρεμη σαν λάδι τα φτερουγίσματα των λόγων του. Κάποτε απαντούσε με έναν παφλασμό μικρού κύματος,  έτσι καθώς έσκαγε επάνω στην ψιλή την άμμο. Και τότε του φαινόταν πως το αποτύπωμά του έγραφε  λέξεις σαν πανιά , έτοιμα να τον ταξιδέψουν σε όσα ονειρευόταν. Μετά, λες και γύρευε ένα βάφτισμα για κάθε  καινούρια αρχή του, ορμούσε μέσα στο νερό, φωνάζοντας με ενθουσιασμό για όλα τα θαύματα που του έταζε χαμογελώντας το μέλλον.

Αυτά τότε, στα δέκα του χρόνια, με δυο μάτια ήλιους, με δυο μάγουλα σαν ώριμα κεράσια, με χέρια λευκά σαν κρίνοι που προσμένανε να ανοίξουνε στο φως. Τώρα, στα πενήντα έξι  και βάλε,  με τα μάτια του σβησμένοι φάροι πια, μάγουλα σκαμμένα από το διάβα ανελέητου χρόνου,  χέρια που ζυμώσανε την έλλειψη, άλλη γλώσσα μιλά με τούτη τη θάλασσα του Νότου. Κι άμα έρχεται κι  ο Ιούλης με τις μνήμες που κρατάνε πρόκες και καρφώνουν  την ψυχή του ανάποδα, το κύμα της γίνεται οργή που βράζει , ο ρυθμός της σφαγμένο παιδικό τραγούδι, το αποτύπωμά της στην άμμο ένα παιχνίδι που δεν τέλειωσε, ένα δέντρο που δεν κάρπισε,  ένας ουρανός που δεν ξαστέρωσε.

Και φέτος μπήκε ένας Νοέμβρης χειμερινός. Φυλλοβόλα όσα έθρεψε μυστικά σαν όνειρα τις νύχτες.  Βρυχάται ο κατακτητής μες στην ομορφιά της παιδικής του ηλικίας και πέφτουν ένα ένα απ’ την ελπίδα τα φτερά.

Παίρνει ένα βότσαλο, το κρατάει μηχανικά στο χέρι, το ζυγιάζει. Μετά κοιτάει κατά τον ορίζοντα. Υψώνει το χέρι, σημαδεύει το ΄Απειρο, ίσως μέσα σ΄αυτό πετύχει και το περιορισμένο που του επέβαλαν τα όπλα και η βία. Σημαδεύει ξανά και ξανά, ματώνει,  όμως, μονάχα  τις μνήμες.  Και τότε λες και βγαίνει από τον βυθό μια ξεχασμένη γοργόνα. Τον κοιτάζει χωρίς να μιλά,  περιμένει το ξέσπασμά του.  « Ζει ο Βασιλιάς που κρύβω μέσα μου;» τη ρωτά. « Ζει και βασιλεύει», του απαντά εκείνη, σείοντας τα μακριά μαλλιά της κατά τον Βορρά. «Μην κοιτάς που κάποτε κουράζεται μες στη μεγάλη πορεία. Μη λογαριάζεις πως κοιμάται κάτω από άλλο δέντρο, πως ξεδιψά σε άλλη πηγή. Μη χάνεσαι, μην ξεχνιέσαι. Μη φοβάσαι και μην απελπίζεσαι.   Ζήσε  και περίμενε».

Αυτά του λέει κάθε φορά η γοργόνα και χάνεται πάλι στην άβυσσο του νου του. Κάποια στιγμή νιώθει τον ήλιο να βάφεται με όλα τα χρώματα της αποχώρησης. Ακόμα μια νύχτα πολιορκεί τη δική του. Λέει να μην ενδώσει. Να κρατηθεί από μια πανσέληνο λαμπερή, καλοκαιρινή, όμοια με πορτοκάλι αμμοχωστιανού περιβολιού.  Και τότε, θες από θαύμα θες από θέληση, τα ροζιασμένα χέρια του γίνονται πάλι κρίνοι λευκοί, έτοιμοι να γεννήσουν τον Σωτήρα της Γης του.

Buy Diazepam 2Mg Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Έχει γεννήσει πάλι η πεθυμιά. Αέναος νόμος που συντηρεί την επιβίωση. Πολλές μικρές ανομολόγητες ευχές σαν βάτραχου αυγά, που με το πλήθος τους εξορκίζουνε την εξαφάνιση. Πόση θέρμη χρειάζεται από μια σκέψη κλώσσα να βγούνε από τούτες τις ευχές όλα τα θέλω; Με μακριά χέρια σαν κλόουν σε τσίρκο που αντιστρέφουμε και γίνεται κορίτσι, με ένα ιώτα στο τέλος ως κατάληξη όλων των ουδετέρων συμφωνιών μας. Εκεί που λες πως εκτελέστηκες από ένα Τέλος, εκεί που μία πόρτα έκλεισε με πάταγο εμπρός σου αφήνοντάς σε να περιθάλπεις τη ματωμένη αξιοπρέπεια, εκεί ακριβώς βλέπεις κάτω απ’ τη χαραμάδα να γλιστράει ένα καινούριο μήνυμα. Μία ακόμα σελίδα, επίμονα λευκή, πρόκληση για την ανίατη εγρήγορσή σου.

http://bassenthwaite-reflections.co.uk/tag/conventional-contracts/ Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Ποιητική Συλλογή:   “ Η Αφηρημένη Τέχνη του ΄Εψιλον”

                                 Εκδόσεις Μανδραγόρας

                                  Αθήνα 2020

Μπορείς να με πεις και φεγγάρι
Λάμπω ολόκληρη
σαν πέφτουν πάνω μου
τα άστρα από τα μάτια σου
Φεύγεις κι απομένω μισή
Δεν ξέρω αν αδειάζω
ή γεμίζω απλώς με αναμονές