Κομμάτια μουσικής
έπεφταν σαν κύβοι από ζάχαρη
στην πικρή κατάποση του απογεύματος.
Έξω σεργιανούσε ένα φθινόπωρο
ερχόμενο αργά από μελαγχολία
που μας χρωστούσανε τα σύννεφα.
ΕΝΙΚΟΣ
Δεν τελειώνεις με την Ποίηση
Δεν τελειώνεις με τους Ποιητές
Πάντα θα περιμένουν
τον καιρό
Singular
You don’t come to an end with Poetry
You don’t come to an end with the Poets
They will always wait
the weather
Μια μπάντα πήγαινε σε επαρχιακό παραλιακό δρόμο.
Έπαιζε εμβατήρια. Ένα παιδάκι δεκατέσσερω χρονώ,
με φαρδύ καπέλο και παλιά ρούχα της μουσικής
που έπαιζε τρομπόνι, δεν είδε τη στροφή του δρόμου.
A band on a provincial coastal road
was performing march. A fourteen-year-old boy,
with a wide hat and old clothes for musicians
playing a trombone, didn’t see the road turn.
Τόση έρημος,
λες,
πού πήγε;
Και τώρα δυο κόκκοι άμμου
σ’ αυτήν την κλεψύδρα…
Και τρέχεις έντρομος,
μέσα στη νύχτα
να ψάξεις το ποδήλατο
που σου κλέψανε παιδί.
Αυτό το πιάτο από παλιά πορσελάνη
ήτανε κάποτε του παππού
Το τοποθετούσαμε στην κεφαλή του τραπεζιού
Έτρεχε η γιαγιά με τεμενάδες
να προσκυνήσει τα πενήντα χρόνια γάμου
αφήνοντας κάθε φορά τον ασπασμό της σε σχήμα κουταλιού
γλυκό να εφάπτεται στην πορσελάνη
Ο παππούς άγγιζε πάντα με την άκρη του δακτύλου του το πιάτο
Κίνηση κτητική
Προληπτική
Συνεχώς κάπου νυχτώνει
Και τότε
κλείνουν απότομα οι κουρτίνες
Παύει η κίνηση στα μάτια
Βαθιά μεσάνυχτα κι ο κόσμος δεν μεταμφιέζεται
΄Εχει τελειώσει άλλωστε κι η τελευταία πράξη
κάποιας μοίρας
Τότε αφαιρεί το μακιγιάζ
απομένοντας μπροστά στον καθρέφτη
ντυμένος μόνο με το επόμενο κενό
Πρωτόγονοι είμαστε ακόμα, λες
Κοιμόμαστε στις ευκαιριακές σπηλιές μας
σαν νομάδες που φοβούνται να κατοικήσουν
ένα δυνατό συναίσθημα
Τις νύχτες
ζωγραφίζουμε επάνω στα τοιχώματα της σκέψης
ένα μικρό ελαφίσιο όνειρο
να τρέχει ανυπεράσπιστο στη σαβάνα του κόσμου μας
Ωραία που ήταν η θάλασσα ανάμεσά μας
πράσινη, κρυστάλλινη
σαν από άλλη αγάπη
Με τα γυμνά κορμιά των φεγγαριών
να καθρεφτίζουν σαν γυάλινη αχιβάδα
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΡΧΕΣΑΙ
Θα κρατήσω από σένα όλη την απουσία
του λόγου, της αφής, της ύπαρξης
Μέσα στο κενό που έχτισες χωρίς να έρχεσαι
εγώ θα κλείνω κάθε βράδυ
το απέραντο Γιατί της Λύπης