Greek

Επιθυμία για την Άνοιξη

Επιθυμία για την άνοιξη
απλώνεται παντού
– αναμνήσεις
της τελευταίας άνοιξης
ξεπήδησαν απ’ τις καρδιές μας
και τώρα αιωρούνται
πάνω απ’ τα κεφάλια μας
– αναμνήσεις
και ελπίδες
που αναμειγνύονται μαζί
σε έναν στρόβιλο
που χορεύει αέναα
μέσα στο μυαλό μας

Oda a la Primavera

Oda a la primavera
Que se extiende por todas partes
– recuerdos
de las primaveras pasadas
salen de nuestras almas y
se ciernen sobre nuestras cabezas
– recuerdos
y esperanzas
mezcladas
en un baile giratorio
dentro de la mente;

April 2, 2020 / No Comments / More

Γράφω…

Γράφω σαν άλλοθι ενός Υπερσυντέλικου…
Παρανόησα την γραμματική τόσων χρόνων.
Αδιάστατη ορολογία μες στα λεξικά!
Γράφω, ψηλαφώ λέξεις, νοήματα, αισθήματα,
αξίες παλαιικές στα πρόσωπα των ανθρώπων,
αγκαλιές που ορφάνεψαν,
φιλιά, που… φοβήθηκαν τα χείλη!

March 30, 2020 / No Comments / More

Ακρίτες – Διγενής

Από τη στιγμή που σε κανένα ποντιακό ακριτικό τραγούδι δεν υπάρχει η λέξη «Διγενής», και παντού αναφέρεται μόνον «ο Ακρίτας», δεν μπορεί να γίνεται λόγος για κανέναν Διγενή στην ποντιακή ακριτική ποίηση. Βεβαίως, υπάρχει ένα «άσμα ακριτικόν», που μιλάει για κάποιον Πόντιο Βασίλειο Διγενή Ακρίτα, αλλά αυτό έχει συντεθεί από κάποιον λόγιο, πολύ αργότερα από την εποχή των ποντιακών ακριτικών τραγουδιών, γιαυτό, άλλωστε, και δεν είναι σε δημώδη γλώσσα, αλλά σε μια απωθητική καθαρεύουσα.

March 29, 2020 / No Comments / More

Της γρίπης

Εκείνο το σπίτι ήταν γεμάτο από μάννα,
και τούτο το σπίτι είναι γεμάτο από εσένα.
Γεμάτα τα δυό απ’ την παρουσία σας κι άδεια
απ’ την απουσία σας. Ποτέ το αντίθετο…

Κι ήταν σχεδόν απόλαυση να έχεις γρίπη
και να είσαι σπίτι. (Το ‘σχεδόν‘ είναι η γείωση).
Γιατί ήτανε η μάννα, πλάι στο προσκέφαλο,
όλη την ώρα. Και τώρα εσύ, την κάθε ώρα.

March 22, 2020 / 2 Comments / More

Καλό Μάρτη

Ποια η αλήθεια αδερφέ, Πίσω απ’ τις μάσκες;
Αναδιπλώθηκαν ξανά τα Ερωτήματα…
Κρύφτηκαν μ’ ένα δάκρυ στα Αισθήματα!

March 3, 2020 / 2 Comments / More

Η νόσος των αιώνων

Νύχτωσες νωρίς πατρίδα, κομματιάστηκες σε σκιές
κι εγώ καταρρέω στον πόνο της σάρκας σου.
Έχασα την αυλή απ’ τα πόδια μου, το παιχνίδι απ’ το χέρι.
Συγχώρα με τώρα…
Πήρα μαζί την τελευταία ζεστασιά της αποτέφρωσης
κι ατέλειωτα φεύγω σ’ ατέλειωτους δρόμους.
Δαίμονες! αντίκρυ σας τώρα βαδίζω
και αντίκρυ σας ήλπισα τον θεό να γνωρίσω.