Μισόγερτα παράθυρα, με λευκοσκισμένα
κουρτινάκια,
ίσα να περνά το βλέμμα απ’τη δαντέλλα τους!
Ένα χάδι ανάσας πάνω στο γιαλί κι
οι μνήμες γράφονται στο κοίταγμα!
Άλλες τόσες στο βούρκωμα, που
αφήνει ο γερο-χρόνος στα πόμολα της φθοράς,
αγκαλιά με τ’άγγιγμα των χεριών
πάνω στην ύλη!
DE PROFUNDIS
Aν σου απλώσω
τις πληγές μου στο χαρτί
θα τις διαβάσεις;
ΘΗΤΕΙΑ
Σήμερα πάλι
θα σκοτώσω μια μέρα.
Πόσες μου μένουν;
Περάσαμε το ένα τρίτο της ζωής μας
σε αίθουσες δημόσιας αναμονής
κοιτάζοντας τα παπούτσια του μπροστινού μας
κλωτσώντας το μέλλον μας
σε θυρίδες δίχως φως
Το άλλο τρίτο
σε λάθος ανθρώπους το ξοδέψαμε
σε συναισθήματα δίχως αξία
και σε φιλίες χωρίς αντίκρισμα κανένα
Μέσα απ’ τις στάχτες
– Φοίνικας θ’ αναστηθεί –
η Ρωμιοσύνη!
Απ’ τα πιστεύω
των ενδόξων προγόνων
μην ξεστρατίσεις!
Πώς να χωρέσει ο στεναγμός
σε ξύλινο μολύβι,
όλο το μπλε της θάλασσας
σ’ένα φτωχό χαρτί.
Πώς να πιαστεί το βλέμμα σου
μες στο μαβί του ήλιου
και ν’ακουστεί βαθιά φωνή
στου αγέρα τη ριπή.
έτσι μεγαλώσαμε
μέρες βουτηγμένες προσμονές
σε κουταλάκια του γλυκού
βανίλια υποβρύχιο
ραδιοφώνου παράσιτα
αφιερώσεις σε όνειρα πειρατικά
ρητορείες, ψευτοπολιτική
δήθεν αριστεροί, δήθεν σωσίες
δήθεν φιλοπάτριδες ή ορθολογιστές
Σαν κυνικός φιλόσοφος ψάχνω μ’ ένα λυχνάρι
να βρω πράγματα ανύπαρκτα, αλλά, πού τέτοια χάρη!
Ψάχνω να βρω ένα άνθρωπο που άνθρωπος να είναι.
Ψάχνω να βρω έναν τρανό, θηρίο να μην είναι.
Ψάχνω να βρω έναν άρχοντα Θεό μέσα του να ’χει.
Κυρίες και Κύριοι, εξομολογούμαι το κρίμα μου.
Σας δηλώνω επισήμως ότι αμάρτησα.
Παρερμήνευσα την εντολή Του.
Και Τον παράκουσα…
Κυρίες και Κύριοι, απολογούμαι ενώπιόν σας.
Θέτω τον εαυτό μου υπό την κρίση σας.
«Αγαπάτε…αλλήλους», Εκείνος είχε πει.
Και δεν το τήρησα.
Τρία από τα δεκαοκτώ κομμάτια βασισμένα στο βιβλίο της Ευαγγελίας Πεχλιβανίδου “Προσφυγιά – Αρμονίας Κατάλυση” τα οποία παρουσιάστηκαν σε συναυλία στην αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.