Με την Παναγιά της Θάλασσας,
μάζευα κοχύλια στο Αιγαίο!
Λιτανεία άδειων σωμάτων στην απορία των χεριών…
Κλειδοκράτορας το κύμα, των κριμάτων…
Οι οδηγίες τού Πλοιάρχου ήταν σαφείς: Μέσα σε τρεις μήνες· το αργότερο αρχές Δεκεμβρίου, έπρεπε να ’χει τελειώσει ο έλεγχος στο Τμήμα Νοσηλίων: Κανένα ρέστο και μηδενική ανοχή πάνω σ’ αυτό. Η θέση χήρευε κάνα χρόνο και τώρα· μόλις ανέλαβα, έπρεπε να βγάλω εγώ το φίδι απ’ την τρύπα και σε τρεις μήνες να ελέγξουμε δαπάνες νοσηλίων δεκατριών μηνών. Βέβαια, η μετάθεσή μου εκεί, ήταν πολύ καλή γιατί είχα αποφύγει να πάω σε κάποιο πλοίο, και με είχαν στείλει κατ’ ευθείαν στο Αρχηγείο, όπου υποτίθεται θα πέρναγα καλά, όλη την υπόλοιπη θητεία μου ως Επίκουρος Σημαιοφόρος: Προϊστάμενος λέει στο Τμήμα Ελέγχου Νοσηλίων. Μαζί με την παλιά καραβάνα την κυρία Βασιλείου, λίγο πριν βγει στη σύνταξη, τον Χρίστο τον ναύτη, που όμως δε μέτραγε· αφού δεν έκανε δουλειά γραφείου, μα ουσιαστικά ήταν ορντινάντσα του Πλοιάρχου, και την αφελή νεαρή Ελένη· νιόπαντρη μαμά μιας τρίχρονης κόρης, που έπρεπε ντε και καλά να μαθαίνουμε όλοι τι σκανταλιά έκανε και τι καινούργιο είπε χθες.
Όνειρο είδα μαγικό πως ήλθες ένα δείλι
κι’ οι μαργαρίτες χόρευαν, μες του Μαγιού τ’ αχείλι·
με επτά αστέρια για φρουρά, επτά δροσάτες κόρες·
μην και σε κλέψει ο ουρανός, τούτες τις άγιες ώρες.
’Στράφτη η καρδιά, φέγγει η ψυχή, το σώμα αναγαλλιάζει
και η χαρά, χορεύοντας, το πνεύμα αγκαλιάζει.
Ολόχαρη προϋπαντά σε η γη, τα άνθια σε φιλούνε·
μάτια, κι’ ανάσα και παλμοί, και χείλη σε υμνούνε!
Χαίρετε, λάβαρα όρκου ιερού
που κρατήσατε τους Αγωνιστές ενωμένους
κάτω απ’ τα ιδεώδη του Έλληνος Γένους.
Όμοια σαν πελαργοί επάνω στα καμπαναριά,
που σκέπουν τους νεοσσούς μέχρι να πετάξουν
δυνατοί και ελεύθεροι.
Λάβαρα Άγια, που υψώθηκαν
σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας
που απόμειναν σκλαβωμένες.
Τότε άρχισε το πάρτι.
Πάνε πια πάνω από σαράντα χρόνια από τότε που, μόλις μας τηλεφώνησαν -στις 23- τη λύση απ’ έξω κι όλα είχαν συμφωνηθεί· χωρίς να ξέρουμε πώς και τι, την επομένη ξεχυθήκαμε όλοι στους δρόμους βαστώντας στα χέρια κεριά αναμμένα, πανηγυρίζοντας τρελά για τη χούντα που έπεσε (την ίδια στιγμή που έπεφτε και η Κύπρος βέβαια). Βγάλαμε το γύψο απ’ το σπασμένο χέρι και χαιρόμασταν που μας είχαν πριονίσει το ένα πόδι.
Και κανείς στο πάρτι, δε σκέφτηκε πως είχαμε πόλεμο.
Γιατί κανείς απ’ αυτούς που έπρεπε να το πουν, δεν το είπε.
Το νέο αυτό πόνημα του Δρος Νίκου Παπασημακόπουλου, δεν πρέπει να ήταν ένα εύκολο έργο. Γιατί το υποστηρίζω αυτό; Διότι ο συγγραφέας γύρισε όλη την Ελλάδα, πόλεις και χωριά, μικρά και κεφαλοχώρια, αγροτοπεριοχές και κτήματα, με σκοπό να ανακαλύψει τον κόσμο, που υλοποιούσε την ιδέα του: Τον όμορφο κόσμο των ζώων και των φυτών της πατρίδας μας.
Με προσωπικές του έρευνες, κουβεντούλες απλές με απλούς κατοίκους των σημείων που επισκεπτόταν κάθε φορά στο διάστημα της συγκέντρωσης του υλικού του, αλλά και συνεντεύξεις, διαπιστώσεις και εμπεριστατωμένες συζητήσεις, αποκόμισε πολύτιμες πληροφορίες, που κατέγραφε στο οδοιπορικό σημειωματάριό του.
Ο κόσμος του Νίκου Παπασημακόπουλου δεν έχει άμεση συνάφεια με τη Φυσική Ιστορία, ως μάθημα, αλλά έχει αμεσότητα με τη ρεαλιστική πραγματικότητα. Φωτογράφησε ο ίδιος τα ζώα και τα φυτά που κοσμούν τις σελίδες του και αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της πανίδας και χλωρίδας της πατρίδας μας.
Ψίθυρος πρωινός, οι ακρογιαλιές,
λέξεις που απλώθηκαν στο μπλε,
σαν παραμύθια!
Κορμιά σμιλεύτηκαν νησιά,
στην αύρα του νερού,
μίλησαν την ελληνική φωνή
Παλιός κόσμος…
κλεισμένος ερμητικά στο βινύλιο της ψυχής.
Στροφάρει με την μικρή δισκογραφική του φόρμα,
βουΐζει στα ντεσιμπέλ της κλειστής καθημερινότητας.
“Διαβάζω” την άσφαλτο κάτω απ’ τα βήματα
και νιώθω να έρχεται μια τρομερή αλήθεια,
εκκωφαντική, μ’ ένα Τίποτα να κατακλύζει
τους τόπους, τις σχέσεις, το Αύριο!
κι αν η ζωή που διάλεξα
κι αν οι πράξεις που έπραξα
κι αν οι αρχές που δεν ετήρησα
κι αν οι αξίες που καταστρατήγησα
κι αν οι πορείες που τράβηξα
κι αν οι όρκοι που επάτησα