Ήτανε κάποτε ένα κουνέλι αγριοκούνελο· όμορφο κι έξυπνο και δυνατό πολύ. Είχε κάτι μάτια σα δαφνόκουκα πλυμένα στη βροχή κι είχε δρασκελιές μαζί σαν εκατό ακρίδες· δυο φορές σαν όλα τ’ άλλα. Ήταν όμορφο σα μαχαιριά κι έξυπνο σαν το νερό που κυλάει. Όλα τ’ άλλα τα κουνέλια μια το ’θέλανε για λίγο, μια το ζήλευαν πολύ, και τα κοριτσοκούνελα που το ’θελαν πολύ για λίγο, φοβόντουσαν να το πλησιάσουν έτσι που έδειχνε περήφανο κι έξυπνο και δυνατό κι ωραίο.
Ψάχνω να βρω κάτι
για να στο συγχωρήσω
και δεν βρίσκω τίποτα.
Και ψάχνω… ψάχνω.
Όλη τη νύχτα ψάχνω.
Μάταια. Δεν βρίσκω
να έχεις κάνει κάτιτις,
σε βάρος μου.
Όπως κι αν είναι ο ουρανός
όπως και να τον ζωγραφίζουν
τα πουλιά των εποχών
πρέπει πάντα με βρόχινο νερό
να περιθάλπω καλοκαίρια
Δένω λοιπόν γερά ένα θολό απόγευμα
Τριγωνικός επίδεσμος
Εσύ
Εγώ
Χαλάσματα…
Κομβόι χάντρες η ψυχή μου
χαρτογραφημένες αναμνήσεις και πλεούμενοι πόθοι.
Με τον μύχιο σφυγμό της
στο ημερολόγιο της λησμονιάς.
Προσφυγιά στο όνειρο…
Οδοιπορούσα με αβέβαια βήματα.
Θραύσματα ουρανού ατάκτως κρημνισμένα
κι ένα ναυάγιο ελπίδας χωρίς εισιτήριο.
Προορισμός το πουθενά.
Μα ’ναψες, φως μου, μια φωθιά απού ζωή μου δίνει
και τρέμω όντε φανταστώ, την ώρα που θα σβήνει.
Τσι δυό καρδιές μας σμίξαμε και δε μας τσι ξεσμίγει
ούτε ο Χάρος μάθια μου, όποιος κι αν πρωτοφύγει.
ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΩΤΗ
Στο ταξίδι της πλώρης, που ανοίγεται εμπρός,
το άγνωστο, αρμενίζει καθάριο.
Τι κι αν στέκω, βυθισμένος σ’ αυτό,
είναι μακρύς ο δρόμος, της σύντομης ανάσας,
που πάλλεται, που πάλλεται, στο ρυάκι του λόγου,
της αγίας Σιωπής.
«Όχι». Ένα ξερό όχι. Πώς όχι; Δεν μπορεί· δεν θα κατάλαβε: Μια βδομάδα τώρα, τού εξηγούσε τού πατέρα του για μια τεράστια επενδυτική ευκαιρία, στο κέντρο της Λωζάννης, με αστείους όρους -πληρωτέα με λίρες Αιγύπτου, στο Κάιρο· αν είναι δυνατόν!- κι ο γέρος απ’ το γραφείο του τηλεγραφεί «Όχι». Ξαναστέλνει μήνυμα: «Όχι» πάλι. Στέλνει αμέσως κι άλλο: «Γιατί;» «Διότι θα λησμονήσεις την φιλτάτην Σάμον»… Ε άει σιχτίρ! Όχι ρε γαμώ το! Εδώ θα μπορούσε να χτίσει, μέσα στην Avenue d’ Ouchy, ολόκληρη πολυκατοικία με το τίποτα, κι ο άλλος να τού λέει αρλούμπες. Ε όχι! Πολύ φουρκίστηκε. Πήγε αμέσως να κλείσει εισιτήριο, να κατέβει αύριο κιόλας στην Αλεξάνδρεια, μα τον σταμάτησε η μάνα του: «Αφού τον ξέρεις τον πατέρα σου· αν τού κολλήσει μια ιδέα, πάει τέλειωσε, αυτό είναι».