ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΛΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ
ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΣ ΣΕΒΟΣ ΤΗΣ ΕΙΧΑΝ
ΠΑΡΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ
Κανείς δεν έχει τη δύναμη, η το δικαίωμα παρέμβασης στη
συνοχή του κύκλου της δημιουργίας, για ν αλλάξει κάτι που
δεν του είναι αρεστό. Είτε αυτό συμπεριλαμβάνεται στο
κύκλο των εποχών, είτε στο κύκλο των αισθημάτων,
είτε τον βιολογικό, η, τον χρονικό, η, οτιδήποτε άλλο.
Ο ψυχικός κόσμος του ανθρώπου, δεν είναι μποστάνι για να
ξεριζώνουμε τα αισθήματα (αισθήσεις) μας, γιατί έτσι απλά,
διαφωνούμε με την ύπαρξή τους. Η γιατί αδυνατούμε να τα ελέγξουμε ,
λόγο της αδυναμίας μας, να αντιληφθούμε τη σημασία τους.
Και να υποκρινόμαστε, η να αυτό κοροϊδευόμαστε, ότι τα καταφέρνουμε!.
Στην ουσία, το μόνο που καταφέρνουμε, είναι την αλλοτρίωση
από τον πραγματικό εαυτό μας και τον εκφυλισμό
των ωραιότερων αισθημάτων που μας προίκισε η φύση.
Αυτή η τάση, είναι ακραίας μορφής δονκιχωτισμός, που
αποπροσανατολίζει τον άνθρωπο, από την ίδια του τη φύση
και γίνεται μακροχρόνια, σοβαρότατη απειλή για την ορθή πορεία
της ανθρωπότητας , όταν υποστηρίζεται, από ισχυρούς φορείς.
Οι αρχαίοι Έλληνες, κατάφερναν με τη χρήση του μέτρου,
να εναρμονίζουν… τις αντιθέσεις των αισθημάτων και να
ελαχιστοποιούν… την υπερβολή τους. Έμαθαν να ζουν εν αρμονία
με τη φύση και το περιβάλλον και να διδάσκονται από τα μυστικά τους.
Ποτέ δε πέρασε απ το μυαλό τους να ξεριζώσουν από τον ψυχικό
τους κόσμο, ότι δεν τους ήταν (για οποιονδήποτε λόγο) αρεστό.
Γιατί είναι βέβαιο, ότι θα το θεωρούσαν παράνοια και μωρία
της πιο ηλίθιας βαρβαρότητας. ( Όπως και είναι φυσικά.)
Η αψυχολόγητη παρέμβαση, στα, της φύσης της δημιουργίας,
έχει μπλέξει την ανθρωπότητα σε περιπέτειες, που ίσως αποβούν
μοιραίες για τη τύχη του κόσμου. Εξ αιτίας αυτής της τακτικής,
(κυρίως των δογματικών θρησκειών, λόγο της αδυναμίας τους
να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα των φυσικών φαινομένων)
επιβραδύνθηκε τουλάχιστον, για μια χιλιετηρίδα, η πρόοδος της
επιστήμης. Πράγμα που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται, πόσα
από τα φλέγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος,
θα μπορούσε να επιλύσει, μια επιστήμη απαλλαγμένη από την
επήρεια των παραισθήσεων και της παράνοιας του μεσαίωνα.
Και προπάντων μια επιστήμη δέκα αιώνες… πιο προχωρημένη
από τη σημερινή. Μια επιστήμη που κατά πάσα πιθανότητα,
θα μπορούσε να λύση το πρόβλημα του υπερπληθυσμού,
που επείγει περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο.
Μια επιστήμη, (που αν συνυπολογιστεί, με τη «λατρεία» των
προγόνων μας προς την φύση,) ποτέ δεν θα επέτρεπε,
να φτάσει ο πλανήτης μας, σ αυτό το θλιβερό κατάντημα,
που είμαστε όλοι μας σήμερα μάρτυρες.
Προσωπικά πιστεύω, ότι ο χρόνος που δίνεται στον άνθρωπο
για να τα καταφέρει, δεν είναι απεριόριστος. Ήδη έχασε
δέκα αιώνες… (χωρίς να υπολογίζεται η οπισθοδρόμηση του
μεσαίωνα) και το χειρότερο απ’ όλα, δε βρήκε ακόμα το δρόμο του.
Δέκα αιώνες ο άνθρωπος πολεμούσε τη φύση του, δηλαδή τον εαυτό του.
Και το μόνο που κατάφερε, ήταν να επιφέρει τη σύγχυση
και τη τρομοκρατία στον ίδιο του τον εαυτό.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ανθρωπότητα
Είναι τεράστια και επείγοντα και ο χρόνος πιέζει
Και δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει θέληση και
Νηφαλιότητα αντιμετώπισής τους.
