Καλοκαίρι, κι η ζωή ομορφαίνει
όλα γύρω, μοιάζουνε χαρωπά,
ο ήλιος την καρδιά σου ζεσταίνει
κι ο Έρωτας θεός, τα βέλη του σκορπά.
Μοίρα καλή, τόσα σου έχει χαρίσει,
συμπόνια, αγάπη κι ομορφιά
με καλοσύνη, η φύση σ’ έχει προικίσει
και σ’ έχει ντύσει μ’ αστέρια χρυσαφιά.
Mιά φορά κι έναν καιρό… υπήρχε η Χώρα των παραμυθιών
υπήρχαμε εμείς που τα γράφαμε,όλοι οι παραμυθάδες, μετά το τέλος μιας κουραστικής μέρας με ζεστές παντόφλες κι ένα υποβόσκων χασμουρητό υπήρχε πάντα στο χέρι ένα παραμύθι ταξίδι δίχως διόδια στην Χώρα της Φαντασίας..συντροφιά με την Χιονάτη , την Αλίκη την Σταχτοπούτα τον Τζακ και την μαγική του φασολιά.. μέχρι τα σημερινά παραμύθια τα διδακτικά για την Φύση, το περιβάλλον, τις Αξίες τον ρατσισμό, τα πιο αληθινά…πάντα υπήρχε μια ιστορία φυγή και διέξοδος στο μέρος του μη ρεαλισμού και πάντα μα πάντα υπήρχαν παιδιά που θέλανε να την ακούσουνε, όπως εσείς παιδιά μου που ήρθατε σήμερα από κάθε άκρη της Θεσσαλονίκης συνοδευμένα με τους γονείς σας για να τα ακούσετε !
Κομμάτια μουσικής
έπεφταν σαν κύβοι από ζάχαρη
στην πικρή κατάποση του απογεύματος.
Έξω σεργιανούσε ένα φθινόπωρο
ερχόμενο αργά από μελαγχολία
που μας χρωστούσανε τα σύννεφα.
Δυό πουλιά και ένα αστέρι
Πετάνε προς το άγνωστο
Κι είναι οι αντιστοιχίες
της παρομοίωσης πολλές
Πολλά μπορεί να πει κανείς
με δυο ουσιαστικά κι ένα ρήμα
Και ακόμα λιγότερα
με ακόμα πιο πολλά
Άννα, δεν είναι η βροχή που σου χαράκωσε το βλέμμα,
είναι που είσαι μοναχή κι αν τ’ αρνηθείς θα είναι ψέμα.
Ξέρω, ξέρω το δάκρυ το καυτό άμα το δω σε μάτια ξένα.
Άννα, γιατί να σου κρυφτώ, είμαι μονάχος σαν κι εσένα.
Ω, αοίδιμη ναυμαχία!
Μνήμη αιωνία ουσίας ανόθευτης,
ευδώρων στενών Σαλαμίνας.
Ξεκίνημα της ιστορίας της ναυτικής, πασιφαές.
Στου κόσμου τα πλάτη ο πρώτος ακήρατος χρόνος.
Του κόσμου η μέγιστη νίκη·
η πιο τρανή, του φωτός του ελεύθερου·
στα ξύλινα τείχη…
Κι απ’ της ελιάς κλωνάρι, της ιερής,
τρυφερός βλαστός στης νίκης το δρόμο,
να φέγγει τον οιωνό τον άσβεστο,
στου Κυχρέα τα στενά ειμαρμένη·
της ανδρείας, του φωτός ειμαρμένη·
της ανδρείας, του κοινού των Ελλήνων.
Εξακολουθείς να υπάρχεις μέσα μου,
πλατωνικός στην εγκάρδια αγάπη
θρυμμάτισμα κάθε ονείρου,
στρίμωγμα της ψυχής ως ενοχή,
κλείσιμο και στην έξοδο κινδύνου.
Συνεχίζεις να είσαι εντός μου
ως ιδέα, ως κτίσμα, ως μπιενάλε,
ΕΝΙΚΟΣ
Δεν τελειώνεις με την Ποίηση
Δεν τελειώνεις με τους Ποιητές
Πάντα θα περιμένουν
τον καιρό
Singular
You don’t come to an end with Poetry
You don’t come to an end with the Poets
They will always wait
the weather
Τὴν ὥρα τῆς ἐξέγερσης θέλεις νὰ γράψεις
μὰ ἡ Μούσα εἶναι δεμένη,
ξαπλωμένη στὴν κεντρικὴ πλατεία
γιὰ νὰ τὴν ποδοπατήσουνε τὰ πλήθη.
Ἒτσι κι ἀλλιῶς κανένας στίχος δὲ χωρᾶ
τὴ δρασκελιὰ τῆς Μοίρας
Μετάφραση του έργου του