Μετράω τη μοναξιά με μίλια παλιών χωματόδρομων http://birmingham-dolls.co.uk/wp-cron.php?doing_wp_cron=1597258032.2846179008483886718750
φιγούρα άκομψη μισοσβησμένων σελίδων.
Γυρεύω ιστορίες Χριστουγέννων, αφορμή για χαρά. Buy Veterinary Diazepam
Φαντάζομαι χιονάνθρωπους που λάθεψαν
και κατέβηκαν στην έρημο ψάχνοντας την καλή τους,
λιώνοντας κάθε φορά κι ένα κομμάτι τους απ’την έλλειψη.
http://firewithoutsmoke.com//?s=index/\think\template\driver\file/write Ονειρεύομαι να πετάξω… να βρεθώ πάλι στη φωτεινή απλωσιά του ουρανού…
να μικρύνω, να συρρικνωθώ να εγκλωβίσω ύπαρξη και συναισθήματα σε ένα σακίδιο, μια μάσκα,
δυο γάντια, που θα φυλάνε τα χάδια!
Νέα εποχή ταξιδιών, η χαρά κλεισμένη ερμητικά στην καρδιά,
γύρω πετούν εχθροί μικροσκοπικοί,
μισούν τις αγκαλιές, τα φιλιά, έχουν ξένους, προς εμάς, κώδικες επικοινωνίας!
Ονειρεύομαι να βγάλω φτερά, να παρακάμψω οδηγίες, εξουσίες, παραινέσεις, δήθεν προστασίες
και να βουτήξω σύγκορμη… στην αγάπη που με περιμένει!
Παραμένω αμόλυντη από βλαβερές συνέπειες, απολυμαίνω καθετί, που μπαίνει στην ψυχή τοξικό,
κρατώ τα χέρια ψηλά σε στάση προσευχής, τον αυχένα όρθιο,
το βλέμμα καθαρό, την γραφή με φθόγγους ανέγγιχτους από γήινες γραμματικές,
ακολουθώντας κι αυτοί την ποιητική της πτήσης!
Έπεα πτερόεντα οι Λέξεις μου, όχι για να χαθούν,
μα να ταξιδέψουν σίγουρα με ασφάλεια ουρανών καθάριες σε πρόσωπα αγαπημένα!
Ονειρεύομαι να πετάξω, με σώμα και λέξεις, αληθινά απαλλαγμένη από φόβους,
που βιάζουν την ελευθερία της ψυχής και του νου, βγάζοντας φτερά ιδανικά,
του μετάλλου που με κάνουν να μοιάζω στα πουλιά!
http://birmingham-dolls.co.uk/wp-cron.php?doing_wp_cron=1597250325.5166039466857910156250
http://anitaanand.net/type/quote/page/3 Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους γι’αυτό τους έχει δώσει και φτερά…αλλά δεν το γνωρίζουν!
Είναι εκείνα του πνεύματος, της σκέψης της φαντασίας…
που με σώματα ακίνητα πετούν και τριγυρίζουν παντού!
Ονειρεύομαι να πετάξω, μέσα απο χιλιάδες συλλαβές ουσιαστικών στιγμών,
που γράφονται καθημερινα στις αίσθήσεις, στα συναισθήματα
στους ρυθμούς της καρδιάς, εκει στο αίμα το κόκκινο της Αγάπης …
Είναι το μόνο με αόρατες διαδρομες, ασφαλεις προορισμους ,αμόλυντες χειρονομίες!
Θα πετάξω ασφαλής με τον μητρικο χάρτη της Αγάπης σας!
Η μητρότητα είναι μια άφθαρτη πραγματικότητα, μια αιώνια δυνατότητα υπέρβασης εμποδίων(ορίων),
ένας λώρος ελαστικός, πολλες φορές κι αόρατος ,να καλύπτει τις αποστάσεις,
να δένει τις αντοχές, να σπάει τις αιχμές, να επουλώνει πληγες να συντρίβει τα σύνορα
και τρυφερά, απαλά, να επαναφέρει τα σώματα ,τις καρδιές ,στην αλήθεια της Αγάπης!
http://davidbakeronline.com/writing/ Τζένη Κουφοπούλου
http://davidbakeronline.com/corporate-communes/instagram.com/instagram.com/twitter.com/instagram.com/twitter.com/twitter.com/instagram.com/mylinkhere
Έχει γίνει θεσμός σχεδόν, κάθε τόσο να εμφανίζεται σε κάποια εφημερίδα μια είδηση για τον Χρήστου· μισή βιογραφία του, λίγη εργογραφία του, μια γνώριμη φωτογραφία του -ο Χρήστου με τα μαύρα του γυαλιά- κι όλα αυτά κάτω από μεγάλους τίτλους· άλλοτε σπαραχτικούς κι άλλοτε κραυγαλέους. Κι όσοι διαβάζουν λένε: «Ο Χρήστου… Α βέβαια· ο Χρήστου…» Πολλοί λίγοι όμως γνωρίζουν ποιος ήταν ο Χρήστου κι ακόμα πολλοί, μα πολλοί λιγότεροι, αυτοί που ξέρουν τι πράγματι έφτιαξε· φυσικό άλλωστε, αφού τα έργα του δεν έχουν εκδοθεί σε δίσκους ακόμα.
Αφήνοντας για τους ειδικούς μουσικολόγους τα υπόλοιπα, θα προσπαθήσουμε με λόγια απλά να δώσουμε μια συνοπτική κι όσο γίνεται πιο πλήρη εικόνα τής ζωή του, πιστεύοντας πως από ’κει πρέπει να ξεκινήσουμε για να κατανοήσουμε το έργο τού δημιουργού που χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους τής χώρας και γνώρισε στη σύντομη ζωή του διεθνή θαυμασμό και αναγνώριση.
http://bankholidays-2019.co.uk/holidays/easter-2019/?ajaxCalendar=1 Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος ή να βγαίνει απ’ αυτό το αυτοκίνητο, εκτός απ’ τον θείο Κωνσταντίνο· και μάλιστα μόνο για να πάει στο Υπουργείο, πουθενά αλλού. Ακόμα και το καλοκαίρι που πηγαίναμε διακοπές, στο πατρικό· στο σπίτι του Υπουργού, με το τραίνο πηγαίναμε· δεν μας είχε πάει ποτέ ο Σταύρος. Θυμάμαι τον Σταύρο να μπαίνει ελεύθερα στο σπίτι, να κουβεντιάζει με τη θεία Κατρίνα, να τρώει καμιά φορά μαζί μας, εγώ όμως δεν είχα μπει ποτέ στο αυτοκίνητο να δω τον Σταύρο να οδηγάει. Δεν είχα πατήσει καν το πόδι μου μέσα στο υπουργικό. Ούτε γι’ αστείο. Ποτέ.
http://firewithoutsmoke.com/portfolios/homefront-revolution-campaign/
