Buy 1000 Diazepam 10Mg Μετράω τη μοναξιά με μίλια παλιών χωματόδρομων
φιγούρα άκομψη μισοσβησμένων σελίδων.
Γυρεύω ιστορίες Χριστουγέννων, αφορμή για χαρά.
Φαντάζομαι χιονάνθρωπους που λάθεψαν
και κατέβηκαν στην έρημο ψάχνοντας την καλή τους,
λιώνοντας κάθε φορά κι ένα κομμάτι τους απ’την έλλειψη.
Ψάχνω στο έλκηθρο του Αη Βασίλη ,κρυμμένα δώρα
από παιδικά χαμόγελα, ακούω φωνές που υμνολογούν
τα κάλαντα στην ξώπορτα του χθες….
Όλα είναι στις διαβασμένες σελίδες των χρόνων ,
όπου γράφτηκαν τα παραμύθια που ζήσαμε,
στα κλαδάκια του έλατου, που τρυπώνουν στις μνήμες.
Γράμμα στα παιδιά…
Ονειρεύομαι να πετάξω…να βρεθώ πάλι στη φωτεινή απλωσιά του ουρανού…
να μικρύνω, να συρρικνωθώ να εγκλωβίσω ύπαρξη και συναισθήματα σε ένα σακίδιο, μια μάσκα,
δυο γάντια, που θα φυλάνε τα χάδια!
Νέα εποχή ταξιδιών, η χαρά κλεισμένη ερμητικά στην καρδιά,
γύρω πετούν εχθροί μικροσκοπικοί,
μισούν τις αγκαλιές, τα φιλιά, έχουν ξένους ,προς εμάς, κώδικες επικοινωνίας!
Ονειρεύομαι να βγάλω φτερά, να παρακάμψω οδηγίες, εξουσίες, παραινέσεις, δήθεν προστασίες
και να βουτήξω σύγκορμη… στην αγάπη που με περιμένει!
Πενήντα χρόνια μετά το θάνατο του συνθέτη…
Έχει γίνει θεσμός σχεδόν, κάθε τόσο να εμφανίζεται σε κάποια εφημερίδα μια είδηση για τον Χρήστου· μισή βιογραφία του, λίγη εργογραφία του, μια γνώριμη φωτογραφία του -ο Χρήστου με τα μαύρα του γυαλιά- κι όλα αυτά κάτω από μεγάλους τίτλους· άλλοτε σπαραχτικούς κι άλλοτε κραυγαλέους. Κι όσοι διαβάζουν λένε: «Ο Χρήστου… Α βέβαια· ο Χρήστου…» Πολλοί λίγοι όμως γνωρίζουν ποιος ήταν ο Χρήστου κι ακόμα πολλοί, μα πολλοί λιγότεροι, αυτοί που ξέρουν τι πράγματι έφτιαξε· φυσικό άλλωστε, αφού τα έργα του δεν έχουν εκδοθεί σε δίσκους ακόμα.
ΟΓΑ
http://sandshade.com/wp-cron.php?doing_wp_cron=1597474320.4523069858551025390625 Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το υπουργικό αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω απ’ το σπίτι μας και τον Σταύρο τον οδηγό, μ’ ένα τεράστιο πουπουλένιο καθαριστήρι, να το ξεσκονίζει και να το γυαλίζει για να ’ναι πάντα στην τρίχα, όταν θα μπει μέσα ο Υπουργός. Δεν θυμάμαι όμως ποτέ να μπαίνει κανείς άλλος ή να βγαίνει απ’ αυτό το αυτοκίνητο, εκτός απ’ τον θείο Κωνσταντίνο· και μάλιστα μόνο για να πάει στο Υπουργείο, πουθενά αλλού. Ακόμα και το καλοκαίρι που πηγαίναμε διακοπές, στο πατρικό· στο σπίτι του Υπουργού, με το τραίνο πηγαίναμε· δεν μας είχε πάει ποτέ ο Σταύρος.