Χαίρετε, λάβαρα όρκου ιερού
που κρατήσατε τους Αγωνιστές ενωμένους
κάτω απ’ τα ιδεώδη του Έλληνος Γένους.
Όμοια σαν πελαργοί επάνω στα καμπαναριά,
που σκέπουν τους νεοσσούς μέχρι να πετάξουν
δυνατοί και ελεύθεροι.
Λάβαρα Άγια, που υψώθηκαν
σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας
που απόμειναν σκλαβωμένες.
Τότε άρχισε το πάρτι.
Πάνε πια πάνω από σαράντα χρόνια από τότε που, μόλις μας τηλεφώνησαν -στις 23- τη λύση απ’ έξω κι όλα είχαν συμφωνηθεί· χωρίς να ξέρουμε πώς και τι, την επομένη ξεχυθήκαμε όλοι στους δρόμους βαστώντας στα χέρια κεριά αναμμένα, πανηγυρίζοντας τρελά για τη χούντα που έπεσε (την ίδια στιγμή που έπεφτε και η Κύπρος βέβαια). Βγάλαμε το γύψο απ’ το σπασμένο χέρι και χαιρόμασταν που μας είχαν πριονίσει το ένα πόδι.
Και κανείς στο πάρτι, δε σκέφτηκε πως είχαμε πόλεμο.
Γιατί κανείς απ’ αυτούς που έπρεπε να το πουν, δεν το είπε.
Το έχουμε όλοι μας περί πολλού το Πάσχα των Ελλήνων. Δικαίως άλλωστε· γιατί όχι; Είναι και αυτό -ή μάλλον είναι κατ’ εξοχήν- μια νεοελληνική αποκλειστικότητα, μια εντελώς δική μας πατέντα, όπου δίνεται μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία· -ευκαιρία διαρκείας· σε πολλά επεισόδια και μάλιστα με πλήρη τηλεοπτική κάλυψη- να συνυπάρξουν Ανατολή και Δύση. Να συνευρεθούν· ανοιχτά και εντελώς ανερυθρίαστα, ακόμη και στις πλατείες των χωριών, η Εκκλησία και το Κράτος. Δίνεται η ευκαιρία, ανώτατοι εκκλησιαστικοί λειτουργοί να πάνε χέρι-χέρι με το πολιτικό προσωπικό τού τόπου. Η ‘σοβαρή’ δυτική κλασική μουσική να συνηχήσει για μια βδομάδα -κάπως σαν τιμωρία- μαζί με βυζαντινούς ύμνους. Κι ακόμα· η νηστεία, η ειρηνική λιτότης -η υγιεινή διατροφή έστω- να δώσει τη σκυτάλη στα πλέον αιμοσταγή απωθημένα και τις χειρότερες χοληστεροειδείς υπερβολές. Και βέβαια -χωρίς ίχνος αστεϊσμού- το κατά τη γνώμη μου κυριότερο: Δίνεται η ευκαιρία να γίνουν πιο καθημερινές, πιο φανερές στον καθένα· η ανώτερη, εσώτερη, βαθύτερη, ουσιαστικότερη υποτίθεται Μεταφυσική έκφραση της Ορθόδοξης εκκλησίας απ’ τη μια μεριά, κι απ’ την άλλη· η επίσημη, καθημερινή Πολιτική πρακτική ενός σύγχρονου πολιτισμένου Δυτικού Κράτους της Ε.Ε, απ’ τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο πολίτη: Εξαιρετικά ενδιαφέρον μείγμα, αν το κοιτάξει κανείς προσεχτικά και νηφάλια· χωρίς παρωπίδες.
Σαν πλησιάζει ο καιρός στο τέλος του να ’ρθει
στην καταχνιά ξεχνιέμαι και γυρίζω λίγο πίσω.
Ένα λαγούμι στον χρόνο ανοίγω
και τους ορίζοντες της καρδιάς μου, την καρδιά της ψυχής μου
στο πρωτόφταστο την φέρνω σημείο του τώρα`
εκεί που πρωτόζησα ετούτες τις πληγές
τότε που πληγωμένη η ψυχή κατάβαθα
αλυχτούσε κι έκλαιγε τη μαύρη προσευχή της
στην αλλοτινή της πορεία
και που ο αντίλαλος ο παλιός, ο χρυσόφαντος της ιστορίας
εισάκουσε το πρόσταγμα το πανάρχαιο
και μοσχομύριστες αντισήκωσε τις καρδιές μας
ως στης Λαύρας το φλάμπουρο της Άγιας.
Τα σέα και τα μέα μου… Άρις Αντάνης (Εξαιρετικά αφιερωμένο στον αξιότιμο Υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων) Προειδοποίηση: Αυτό…
Η περίοδος μεταξύ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1918) ως την έναρξη του Δευτέρου (1939) ονομάζεται Μεσοπόλεμος. Στην διάρκειά της, σημειώθηκαν σημαντικά γεγονότα, που συνέβαλαν σε σπουδαίες αλλαγές στην Ελλάδα και αλλού. Οι χώρες οι οποίες αναδύθηκαν από τον πόλεμο, έχοντας γνωρίσει καταστροφές και έχοντας παράλληλα πολλές ανάγκες, οδηγήθηκαν στο να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Η μεταπολεμική περίοδος, συνετέλεσε επιπλέον στον άνισο καταμερισμό του υπάρχοντος πλούτου. Τα προϊόντα ήταν απρόσιτα στους πολίτες, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν. Συνέπεια ετούτου του φαινομένου, ήταν να κλείνουν οι χώροι επεξεργασίας και παραγωγής των προϊόντων -τα εργοστάσια- και επομένως να μειώνεται παράλληλα και το εργατικό προσωπικό.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν από τους κορυφαίους Ευρωπαίους πολιτικούς και διπλωμάτες της εποχής του. Μέσα σε σύντομο για τα δεδομένα της εποχής του διάστημα και με δυσμενή διεθνή ορίζοντα, κατάφερε να εδραιώσει την ανεξαρτησία, να κατοχυρώσει τα σύνορα του νέου ελληνικού κράτους, και να θέσει μέσα από ερείπια τις βάσεις για μία ευνομούμενη πολιτεία. Ως δημόσιος άνδρας και πολιτικός, ήταν προικισμένος με πολλές αρετές, βρίσκω όμως εξαιρετικά επίκαιρο να σημειώσω κάτι για την εντιμότητα, την ανιδιοτέλεια, τη σύνεση και την αφιλοκέρδειά του στη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων.